Rozdział 39. Salve me, Fons Pietatis.

I feel it burning through my veins
It's driving me insane,
The fever is rising,
I'm going under,
Memories flash before my eyes ,
I'm losing time,
The poison is killing me, taking over.

            Wiadomość obiegła media jeszcze tej samej nocy. Reo nie był zbyt dyskretny i działał szybko, umiejętnie kierując uwagą ludzi. Ogłosił wszem i wobec, że Akashi zaczął atakować członków własnego Klanu, a także, że planował wiele akcji, które zagrażały bezpieczeństwu innych Klanów. Większość Alf naturalnie uwierzyła w to (znając Akashi’ego, nie było to trudne), nawet nie kwestionując tego stanowiska. Oczywiście, póki nie odnaleziono ciała Alfy Lwów, nie było mowy o oficjalnym mianowaniu Reo nowym, ale z pomocą wszystkich klanów, zdrajca liczył na to, że prędzej czy później zwłoki Akashi’ego zostaną odnalezione.

            Co prawda, nie wszystko wyszło tak, jak planował, ale z drugiej strony, misja została wykonana, Akashi wyeliminowany, a jego tylko tytuł dzielił od faktycznej władzy.

           

            Aomine i Kagami mieli problem współpracować ze sobą z wielu sytuacjach, tym razem jednak wzajemne relacje przenieśli na całkiem inny poziom. Gdy w nocy obudził ich telefon o śmierci Akashi’ego, obaj natychmiast wyskoczyli z łóżka. Spotkali się w domu Kagami’ego, a Pantera zabrał ze sobą Kise. Teraz Omegi spały w pokoju obok, a przez uchylone drzwi mieli na nich doskonały widok, podczas gdy obaj próbowali wymyśleć, co powinni teraz zrobić.

            Świtało, a oni wciąż nie wiedzieli, jaki krok powinni wykonać.

            Jedno było pewne – obaj nie wierzyli w to, że Akashi zginął. Póki nie odnaleziono ciała, wierzyli w to, że gdzieś tam żyje. Ale problem mieli z całą sytuacją – znali Akashi’ego dobrze, bardzo dobrze wręcz, więc to, co mówił Reo, było wiarygodne. Z drugiej strony, o ile Akashi manipulował wszystkimi i realizował swoje szalone plany, zawsze dbał o swój Klan. Historia Reo wydawała im się coraz mniej prawdopodobna z każdą mijającą minutą.

-Przede wszystkim, trzeba skupić się tylko na tym – zaczął Kagami, przerywając panującą od kilkudziesięciu minut ciszę. –Zawieszamy wszystkie inne spraw, nielegalne Hodowle i tak dalej.

-Racja – burknął Aomine, trąc palcami oczy. Był tak zmęczony i pogubiony, że nie miał siły nawet złościć się na samego siebie o to, że zgodził się z Alfą Tygrysów. –I trzeba się skontaktować z Midorimą.

            Znów obaj umilkli. Generalnie rzecz biorąc, te same wnioski wysnuli już na samym początku. Minęło kilka godzin, a oni wciąż tkwili w tym samym miejscu. W ich trio to Akashi był mózgiem, co ze wstydem przyznawali. Bez niego ciężko było im wybrnąć z sytuacji.

Kagami, który wydeptywał ścieżkę między ścianami, przy okazji zerknął przez drzwi na Omegi. Kuroko spał, trzymając Kise za rękę. Obaj mieli zmarszczone brwi, ale wyglądali na wypoczętych. Póki nie zorientują się, czy to wyłącznie sprawa Klanu Lwów, a może będzie dotyczyć wszystkich kotów, woleli trzymać się razem.

Ciszę nagle przerwały dwie rzeczy; jedną był dzwonek do bramy, a Kagami spojrzał z zaskoczeniem na Aomine – kto normalny zjawiłby się pod jego domem przed piątą rano? Ta noc była już wystarczająco dziwna!

-Midorima dzwoni – dodał Aomine, patrząc na swoją komórkę. –Sprawdź szybko, kto to, a ja odbiorę.

            Kagami tylko przytaknął. Coś zaczynało się dziać, najwyższa pora. Może Midorima nakieruje ich na zapach Akashi’ego i spróbują go zlokalizować w ten sposób? Aczkolwiek zwłoki zmieniają swoją woń dosyć szybko, a jeśli przy okazji ich przyjaciel wpadł do rzeki…

-Muraskaibara? – zapytał, marszcząc brwi, widząc na ekranie interkomu twarz Alfy Pand. Ten jednak nie był sam…

To niemożliwe.

-Tatsuya?!

            Nie było czasu nawet na normalne przywitanie. Kagami stał bez słowa w progu, patrząc, jak jego przyszywany brat, przyjaciel i członek rodziny, którego uważał za zmarłego, właśnie wchodzi do jego domu w towarzystwie Alfy Pand. Himuro uśmiechał się smutno, ze spuszczoną głową idąc za Murasakibarą.

            Kagami’emu zabrało słów. Wpatrywał się w niego, oceniając szybko, jak bardzo schudł i widząc na odsłoniętych kawałkach ciała świeże blizny. Jeśli zrobił je Murasakibara… jeśli to jego wina…

-Uspokój się, Taiga – poprosił cicho Himuro. –Miałeś się nigdy nie dowiedzieć, dla ciebie miałem pozostać martwy. Ale Atsushi-sama uznał, że skoro nie ma Alfy Lwów, musimy działać inaczej.

-Potem będziecie mieć czas pogadać – wymamrotał Murasakibara. –Teraz mamy inne sprawy.

            Nie był, jak zawsze, leniwy i osowiały. Był blady, miał podkrążone oczy, ale w jego twarzy było coś zaciętego, jakby złość, której nie mógł z siebie wyrzucić. Takiego ani Kagami, ani Aomine jeszcze go nie widzieli. Już samo to, że nie zostawali ze sobą w bliskich stosunkach, a tymczasem bladym świtem mężczyzna zjawił się, by z nimi porozmawiać, jeszcze bardziej uświadamiało im powagę sytuacji.

            Kagami miał jednak wiele pytań, tak wiele, że nie mieściły mu się w głowie. Wiedział jednak, że są mniej ważne w tym momencie i że jeszcze nadejdzie czas, by je zadać.

            Teraz, gdy odnalazł Himuro, nie miał zamiaru znów pozwolić mu odejść bez słowa.

-Chodźcie – ponaglił ich Aomine, niecierpliwie wymachując telefonem, a Kagami drgnął lekko i potrząsnął głową, wracając myślami na ziemię. –Midorima chce z nami pogadać. Z tobą też – dodał, patrząc na ziewającego Murasakibarę. –Nie mam pojęcia, skąd wiedział, że tu będziesz!

-Aka-chin wydał taki rozkaz – Alfa Pand podrapał się w kark, patrząc na pozostałych mężczyzn. –Powiedział, że gdyby cokolwiek mu się stało, mam z wami współpracować. Boże, co za problem!

            Hikari zrobiła, co mogła. Po tym, jak dwóch mężczyzn pomogło jej przenieść Akashi’ego do jej mieszkanka, pozszywała jego rany i przemywała je regularnie ziołami bakteriobójczymi, ale po kąpieli w kanale i rzece, to na pewno było za mało. Alfa stracił też wiele krwi, a ona nie miała jak mu jej przetoczyć. Bez specjalistycznego sprzętu nie wiedziała też, czy nie zostały uszkodzone jakieś organy wewnętrzne.

            I chociaż wpierw wahała się, czy ratowanie życia tego mężczyzny nie zagrozi całej ich małej społeczności, jej „uzdrowicielska” część charakteru wzięła górę i zajęła się jego ranami, nie pozwalając mu w spokoju umrzeć. Sama nie wiedziała, dlaczego. Może to coś w jego smutnym spojrzeniu, które znała ze zdjęć, może to wola walki, jaką wykazał, dożywając do momentu ich spotkania. Może to zwykła ciekawość, gdyż chciała wiedzieć, jak ktoś taki, jak Akashi, z samego szczytu znalazł się na samym dnie. A być może zwykły, ludzki odruch ratowania swoich, tak pierwotny i naturalny, chociaż nie u wszystkich zachowany.

-Co ci się stało? – szepnęła po raz któryś, ocierając pot z czoła mężczyzny. Gorączkował i majaczył, co nie było niczym dziwnym. Poiła go specjalnymi ziołami, które miały ułatwić mu sen, aczkolwiek nie mogła podać ich za dużo, w obawie, że Alfa nigdy się nie obudzi.

            Obmyła go i sprawdziła jego rany. Zszyła je najlepiej, jak umiała, dzięki czemu nie krwawiły już, ale ich brzegi były zaczerwienione i gorące. Wdała się infekcja, która mogła go zabić, a ona nie wiedziała, jak z nią walczyć bez antybiotyków. Nie stracił również oka; rozcięty był tylko łuk brwiowy i kawałek policzka, a sama rana nie była zbyt głęboka, wystarczyła jednak, by na pewno pozostawić bliznę.

O ile Akashi oczywiście dożyje zagojenia się jej, by móc się przejmować blizną na twarzy.

Aczkolwiek, nawet z nią, na pewno byłby przystojny.

-Głupie myślenie – zganiła samą siebie, zamaszyście podnosząc się z krzesła i odstawiając miednicę z wodą tak mocno, że trochę ulało się na zniszczony i wytarty ze starości blat nocnej szafki. Teraz liczyło się tylko to, by jakoś mu pomóc, jeśli nie wyzdrowieć, to chociaż umrzeć spokojnie, a nie w rzece, okrutnie i zimno. Z drugiej strony, ciekawe, jak wyjaśni ciało martwego Alfy w swoim łóżku. Gdy odważa się zapuścić w Ruiny i go tu odnajdą, zapewne podniosą każdy kamień, nawet ten najmniejszy, by dowiedzieć się, co się stało.

Zapewne będę tego żałować, pomyślała, ugniatając w specjalnej misce papkę z ziół, którą nałożyła na szwy, a następnie nakryła opatrunkiem. Pozwolisz mi żałować uratowania twojego życia, Alfo?, spojrzała na niego, wiedząc, że i tak nie uzyskałaby odpowiedzi, nawet gdyby zadała to pytanie głośno.

            Przypomniała sobie rozmowę, którą wtedy podsłuchała w starym Kościele. Czy to o tym mówili tamci? Czy właśnie w ten sposób chcieli się pozbyć Akashi’ego Seijuro? Czy mieli nadzieję, że zginie od razu, a w Ruinach nikt nie będzie szukał ciała? Czy chcieli wykorzystać to miejsce jako gigantyczny grobowiec dla Alfy Lwów, czy też coś poszło nie tak i przyjdą go jednak szukać?

Każda z możliwych odpowiedzi niosła za sobą potencjalne zagrożenie, któremu powinna zapobiec. Nie po to opiekowała się tymi ludźmi, by skazać ich na śmierć dla mężczyzny, którego nawet nie znali i który za czasów swego panowania, nawet nie zainteresował się ich losem. Z drugiej strony, nie mogła przecież tak pozwolić mu umrzeć. Gdy odchodziła jej matka, Hikari obiecała sobie, że nigdy nie pozwoli komuś odejść na tamten świat bez walki o jego życie.

            We śnie przyszła po niego matka.

            Akashi nie pamiętał jej za dobrze; czasem tylko kiedy otwierał pudełko z jej rzeczami i czuł charakterystyczny zapach jej perfum, przypominał sobie elegancką, delikatną kobietę, która zawsze patrzała na niego z miłością, ale też smutkiem w oczach. Pamiętał jej dotyk i delikatne muśnięcie włosów na skórze, kiedy kładła go spać i całowała w czoło, życząc dobrej nocy. Jak przez mgłę dochodziło do niego dalekie echo jej śmiechu, cichego, ale szczerego i wesołego, takiego, po którym samemu zaczyna się śmiać. Odległe wspomnienia beztroski i spokoju, które szybko stracił, zalały jego umysł i ciało samo się rozluźniło.

            Była taka, jaką zapamiętał ją, nie zmieniła się nic przez te kilkanaście lat. Wciąż piękna i młoda, o smutnych, ale łagodnych oczach, stanęła tuż przed nim, by ostrożnie dotknąć jego policzka.

-Mój piękny synek – szepnęła, a szept ten był niczym muśnięcie wiatru, które się czuje, a niekoniecznie słyszy. Akashi zamknął oczy i wtulił twarz w jej dłoń, znów czując się dzieckiem, bez ciężaru odpowiedzialności na swoich barkach. –Moje małe lwiątko.

-Mamo – wymamrotał.

-Nie odszedłeś bez walki, prawda? – dotknęła palcem jego czoła, tam, gdzie powinna być rana zadana przez zdrajców.

-Nigdy – parsknął ze smutkiem. –Zabierzesz mnie ze sobą?

Jego matka przez chwilę milczała, powoli kciukiem gładząc jego policzek. W końcu cofnęła się lekko.

-Nie – oznajmiła, przechylając lekko głowę. –Przyszłam ci tylko powiedzieć, że to nie koniec. Lwa nie da się zabić i pozbyć, nie póki sam nie zadecyduje o odejściu. Nie pozwolisz sobie odebrać czegoś, co należy ci się od urodzenia, Seijuro.

-Nie pozwolę – zgodził się, prostując plecy i unosząc wzrok. Twarz matki, chociaż ta stała blisko, była coraz bardziej niewyraźna, jakby oddzielała go od niej tafla mgły. Widział jednak, że jej uśmiech zmienił się. Już nie było w nim smutku i melancholii, a duma i pewność siebie.

-Czeka cię trudna droga, by odzyskać to, co twoje. Ale wiem, że podołasz temu, moje lwiątko – dodała jeszcze, nim odeszła, a Akashi znów został sam w ciemnościach.

            Stąd raczej niczego nie zdziałam, pomyślał, rozglądając się dookoła. Było mu całkiem dobrze w tym miejscu, nie było sensu tego ukrywać. Mimo iż stał, nie bolały go nogi; nie czuł głodu ani niepokoju. Po prostu był, a jednocześnie jakby go nie było. Otaczająca go ciemność była komfortowa, znajoma i przyjazna. W sumie nie chciało mu się stąd ruszać, ale w pamięci miał słowa matki..

Ale czy to była jego matka?

            Akashi potrząsnął głową. Co się z nim działo? Dlaczego nagle stracił wolę walki? Dlaczego nie mógł poruszyć ani ręką, ani nogą? Tracił też czucie w twarz.

            Nagle ciemność przestała być przyjazna; stała się wroga, obca, a Akashi zaczął czuć.

            Przerażenie.

            Smutek.

            Tęsknota.

            Strach.

            Gdzie ja jestem?

            Kim ja jestem?!

            Hikari znów zmieniła mu okład na czole i przyłożyła palce do szyi Akashi’ego, by zmierzyć jego puls. Zmarszczyła brwi, gdy poczuła, jak mocno i niespokojnie bije jego serce. Czy to już ten moment, w którym powinna podać mu zwiększoną dawkę środka nasennego? Pozwolić mu zasnąć i potem ukryć ciało, z nadzieją, że nikt nigdy nie przyjdzie szukać go w Ruinach? Czy może powinna spróbować wybudzić go i podjąć jeszcze jedną próbę podania ziół? Może jeśli spróbuje podać mu zioła z toksycznego lasu, jego organizm podejmie dodatkową walkę? Czy też kogoś, kto nigdy nie miał styczności z taką chemią, dodatkowo obciąży wątrobę i całkiem go zabije?

            Nie miała wyboru. Każda minuta przybliżała Akashi’ego do nieuchronnej śmierci. W końcu podjęła jednak decyzję i wlała mu do ust kilkanaście kropel mieszanki ziół, która miała sprowadzić go z powrotem. Podtrzymywała mu głowę, czując pod palcami, jak jego mięsnie się napinają.

Dobry znak, pomyślała mimochodem, ocierając twarz mężczyzny z wilgoci. No dalej, Akashi, obudź się, poprosiła, świadoma konsekwencji swojego życzenia.

            I właśnie wtedy Akashi Seijuro otworzył oczy i zakaszlał głośno. Hikari podtrzymała go, gdy siadał na łóżku, wciąż słaby, ale na pewno żywy.

            Omg przepraszam Was bardzo za te przerwy, ale gdy wracam z pracy (a jeszcze trzeba pomóc w domu), to nie mam nawet siły otwierać Worda (wystarczy mi, że w pracy siedzę i piszę przez 8h…). Możecie być pewni jednego – nie porzucam tego opowiadania i na pewno dociągnę je do końca!

W rozdziale wykorzystano piosenkę „City of The Dead” (Eurielle).