Rozdział 37. Zamach.

There's only two types of people in the world
The ones that entertain and the ones that observe.

            Kise przewrócił się na brzuch i przez dłuższą chwilę po prostu podziwiał to, co miał przed oczami. Tuż obok niego spał Aomine, jak zawsze, z ręką przerzuconą przez brzuch i lekko rozchylonymi ustami. Kiedy Alfa nie był przytomny, wyglądał delikatniej i spokojniej niż normalnie. Jego twarz rozpogadzała się, przez co sprawiał wrażenie kilka lat młodszego. Kise zauważył też długie rzęsy, które rzucały delikatny cień na jego policzki. Przydałoby się podciąć mu włosy, pomyślał mimochodem, z trudem powstrzymując się od odgarnięcia dłuższych kosmyków z czoła śpiącego mężczyzny. Zawsze miał z tym problem, bowiem gdyby tylko mógł, nie ściągałby z niego rąk. Uwielbiał czuć pod palcami twarde, gorące ciało jego przyszłego małżonka.

            Zachichotał cicho, starając się nie obudzić Aomine i przysunął się bliżej, delikatnie kładąc głowę na jego barku. Westchnął pod nosem i wydął wargi. Dlaczego Aominecchi tak długo śpi?, pomyślał z niecierpliwością, wiercąc się ostrożnie. Oczywiście rozumiał, że Alfa ma dużo pracy i dlatego w wolne dni lubi poleżeć dłużej, ale on już nie spał! Mogli spędzić ten poranek na wielu innych rzeczach, niektórych bardzo przyjemnych…

            Na samą myśl o tym, jak często uprawiali seks, twarz Kise zalała się rumieńcem, a on sam pokręcił lekko głową, czując rosnące zawstydzenie. Oczywiście, uwielbiał to – nie tylko sam fakt zbliżenia, ale całą otoczkę; długie spojrzenia Aomine, jego spokojne, miarowe ruchy, które prowadziły go coraz wyżej i wyżej, aż dosięgał granicy, za którą nie było już nic, tylko czyste uczucie…

            Ale czasem Aomine był ostry, brał go z prostym, wręcz zwierzęcym instynktem. Kise to nie przeszkadzało, wręcz przeciwnie – odpłacał się tym samym, drapiąc plecy i barki Alfy, pomrukując i zachęcając go do przyspieszania. Jedyne, co go przerażało to to, jak wieli wpływ na jego ciało, umysł i duszę miał Aomine. Wszystko było nim i bez niego nie było niczego. Gdyby ktoś odebrał mu jego partnera, chyba by umarł.

            Ciekawe, czy on o mnie też tak myśli, zastanawiał się, kręcąc kciukiem drobne kółka na piersi Aomine. Miał cichą, ale ogromną nadzieję, że właśnie tak było. Alfa nie należał do osób, które dużo mówiły o swoich uczuciach, prawie w ogóle. Czasem okazywał mu je poprzez drobne gesty, mniejsze lub większe, które Kise nauczył się odczytywać naprawdę szybko. I chociaż teraz mógł czytać w Aomine jak w otwartej księdze, wciąż były chwile, gdy zastanawiał się, czy wszystko dobrze interpretuje…

            By nie pogrążać się dalej w tych myślach, Kise znów zamknął oczy i odetchnął głęboko, wciągając do środka zapach Alfy. O tak, to działało niczym cudowny lek na wszystko. Uśmiechnął się i objął Aomine ramieniem, wsuwając głowę pod jego brodę. Pomrukiwał z zadowoleniem. Jeszcze parę miesięcy temu głodował i walczył o każdy dzień, nie tylko dla siebie, ale też dla Kuroko. A teraz spał w miękkim łóżku, miał pełną lodówkę i szafę wypełnioną ubraniami, ale co najważniejsze – obok siebie miał mężczyznę, który zajmował się nim i związał z nim swoje życie.

Życie, życie, pomyślał Kise, mając ochotę nucić te słowa. Chciał się zestarzeć z Aomine. Chciał za kilkadziesiąt lat siedzieć z nim w fotelu i obserwować wnuki, które będą bawić się w ogrodzie ich posiadłości i…

Wnuki! Jeśli mają mieć wnuki, najpierw musieliby mieć dziecko!

            Ta myśl zelektryzowała go i poderwał się, z całej siły uderzając Aomine w brodę. Alfa syknął, wyrwany nagle ze snu i poderwał się, odrobinę spanikowany. Widząc, że to tylko (i aż) Kise znów coś wymyślił i teraz turla się obok na łóżku, czerwony i zawstydzony, sapnął z niezadowoleniem.

-Co znów? – wymamrotał, układając się z powrotem do snu. Naciągnął na siebie kołdrę i burknął coś w poduszkę. Kise uznał, że dobrze dla niego, że nie zrozumiał tego przekleństwa. –Przysięgam, że jeśli jeszcze raz chcesz omawiać wystrój sali i każdy kwiatek po kolei, to skoczę z mostu.

-Nie! – pisnął. –Nie kwiatek! I nie skacz!

-Więc czego zachowujesz się jak dziewica po zmroku w dzielnicy robotników…? – zamruczał, zamykając oczy i przylegając do jego pleców. Odetchnął głęboko i był gotów zasnąć, podejrzewając, że Kise zapewne znów zacznie gadać o tortach i przystawkach (jeden pies, gdyby ktoś zapytał Aomine, dla niego wystarczyło, by jedzenie na ich weselu było jadalne) ewentualnie o alkoholach (ten temat go jedynie bolał, gdyż on i Kise musieli pozostać relatywnie trzeźwi przez całą imprezę) lub o garniturach (czemu do ślubu nie można iść w dresie?). Akceptował otoczkę dookoła tego typu imprez, chociaż ani trochę jej nie rozumiał!

-Bo pomyślałem o dzieciach – bąknął Kise, pozwalając, by ramię Aomine oplotło go i unieruchomiło. Uwielbiał to. Chociaż on i Aomine byli podobnie zbudowani, kiedy leżeli w ten sposób, Kise czuł się mniejszy, ale bezpieczny i kochany.

-Dzieciach? Wiesz, to nielegalne – mruknął.

-NIE W TEN SPOSÓB, AOMINECCHI! – ryknął Kise, denerwując się. Złość jednak zaraz mu przeszła, kiedy usłyszał wesoły (i odrobinę wredny) śmiech Aomine. Omega obrócił się, by zacząć okładać go pięściami, oczywiście ostrożnie i delikatnie.

-Wiem, wiem – zaśmiał się chrapliwie, łapiąc go za nadgarstek i całując jego zaciśnięte palce. –Więc? Co chcesz od dzieci?

-Nie czego chcę od nich – bąknął. –Tylko… czy ty chcesz je? – zapytał.

-He? – Aomine otworzył jedno oko i przyjrzał mu się badawczo. –O czym ty znów…?

-O dzieciach! No słuchaj co do ciebie mówię, Aominecchi! Noo!

-No słucham, słucham. Chcesz coś od dzieci. To nieładnie dręczyć mniejszych od siebie.

            Kise przewrócił go na plecy i usiadł na jego biodrach, próbując odciągnąć ramiona Aomine i przyłożyć mu, podczas gdy Alfa śmiał się i skutecznie go blokował. Uwielbiał dokuczać swojej Omedze, doprowadzać go do frustracji i zawstydzenia. Uwielbiał go potem uspokajać i przytulać, podczas gdy Kise wciąż nerwowo fukał na niego i wydymał te swoje seksowne wargi.

-No dobrze, dobrze – zaczął, przytrzymując jego ręce. –Wiem. Chcesz wiedzieć, czy ja chcę mieć dzieci?

-N-no tak! – miauknął wręcz Kise, rumieniąc się po czubek blond głowy.

-Chcę – powiedział cicho Aomine, patrząc na niego. –Z tobą – dodał i niemal widział, jak para bucha z uszu Omegi. –Kilkoro.

-Ki…kilkoro? I-ile? – zapytał Kise, jąkając się lekko. Dotychczas myślał o jednym, maksymalnie dwóch! Poza tym, Aomine zawsze dbał o antykoncepcję podczas ich zbliżeń (parę razy nawet w nocy leciał do sklepu na rogu, gdy ich przycisnęło, a nie mieli pod ręką prezerwatyw) i przez to Kise myślał, że Alfa nie jest rodzinnym typem.

-Troje. Może czworo – powiedział z powagą w głosie, puszczając jego ręce i kładąc dłonie na biodrach Kise. –A ty?

-N-nnn.…

-Co?

-N-nie podejrzewałem, że chcesz aż tyle – wymamrotał, spuszczając wzrok.

            Chociaż przerażała go myśl o ciąży, to jedyne, o czym mógł myśleć, to granatowowłose dziecko o chmurnych oczach i łobuzerskim uśmiechu. Kto wie, może dziewczynki byłyby podobne do niego? Drobne i jasnowłose, zawsze pod ochroną ojca i braci. Czy Aomine kochałby je, nawet gdyby były Omegami?

-Widzę, że znów myślisz o czymś głupim – burknął mężczyzna, unosząc się i całując Kise delikatnie. –Przestań – nakazał.

-Po prostu…

-Po prostu co? Kise, mów, jeśli cokolwiek siedzi ci na wątrobie, to po prostu mów – westchnął.

-Chodzi o to, że… czy ja wciąż będę ci się podobał? Nawet jak będziemy mieć dzieci i będziemy starzy i będę pomarszczony i brzydki?

-A to będzie jakaś różnica z tym, co jest teraz… no ej, no nie rób takiej miny! – poprosił, widząc, jak Kise nadyma się i posyła mu gniewne spojrzenia. –Żartuję, przecież wiesz - założył mu kosmyk włosów za ucho. –Jesteś śliczny. I dla mnie zawsze będziesz – szepnął, pochylając głowę i zaczynając całować go po szyi. Kise mimowolnie odchylił lekko głowę, by ułatwić mu dostęp do siebie. –Najśliczniejszy. I nasze dzieci też będą śliczne.

-M…Mhm – zamruczał, obejmując go za kark i wsuwając palce w granatowe włosy na jego szyi.

            W sumie żaden z nich nie miał nic przeciwko temu, by właśnie w ten sposób zacząć dzień. Dlatego kiedy Aomine przewrócił Kise na plecy i nakrył swoim ciałem, Omega tylko uśmiechnął się zachęcająco i z zapałem zaczął odpowiadać na każdy pocałunek.

            Akashi podpisał ostatni dokument i odchylił się w fotelu, pomrukując ze zniecierpliwienia. Od siedzenia cały czas za biurkiem bolał go kręgosłup, a zmęczone oczy aż wołały o przerwę. Chciał to mieć jednak za sobą, by móc spędzić spokojny wieczór z lampką wina i dobrą książką. Zostawał w Siedzibie praktycznie sam – prócz ochrony nie miało być nikogo, gdyż Midorima zabierał Yunę na krótkie wakacje. Akashi nie miał nic przeciwko, bowiem dotychczas jego zaufana Beta i prawa ręką praktycznie nigdy nie brała nawet dnia wolnego, najwyższa pora więc, by wyjechał na dłużej.

-Spakowałeś się już? – zapytał z lekką ironią, zsuwając z nosa okulary i pocierając palcami oczy.

-Yuna spakowała nas oboje – odparł beznamiętnie Midorima, sortując dokumenty do odpowiednich segregatorów i teczek. –Ty też odpocznij – dodał ciszej.

-Przez najbliższe dwa dni mam zamiar czytać i spać, nie martw się – machnął lekko ręką. Faktycznie, może dla ludzi z zewnątrz Akashi był typowym pracoholikiem, ale lata doświadczenia nauczyły go, że czasem potrzeba też odpoczynku.

-Wracamy za tydzień – zaczął swoją tyradę Midorima, a Akashi przewrócił oczami, ciesząc się, że Beta stoi odwrócony tyłem. Doskonale wiedział, o czym za chwilę będzie mówił medyk. –Zostawiłem ci w komunikatorze wszystkie numery kontaktowe i alarmowe. Adres hotelu, w którym będziemy i adres lekarza, który jest tylko odrobinę gorszy niż ja, na wypadek, gdyby coś się stało. Twoja dokumentacja medyczna jest na serwerze głównym, zabezpieczona hasłem…

-…teżjestempracoholikiem234 – dokończył cynicznie Akashi. –Wiem, Shintarou. Jestem dorosły, nie mam pięciu lat i nie uciekam przed opiekunką. Potrafię o siebie zadbać.

-Wiem – poprawił okulary, wzdychając ciężko. –Po prostu…

Zawsze byliśmy razem.

Te niewypowiedziane słowa zawisły między nimi. Dotychczas widywali się codziennie i Midorima zawsze mógł mieć oko na swojego przyjaciela. Czuł się za niego odpowiedzialny i myślał o sobie jak o tarczy, która go chroni. Oczywiście wiedział, że Akashi świetnie da sobie radę sam, ale i tak czuł nerwowe ssanie w żołądku.

A może to zgaga?

-I będę jadł pięć posiłków dziennie, tak, tak – westchnął Akashi. –Idź już. Bawcie się dobrze i tak dalej.

            Wieczorem, gdy został sam, poczuł się trochę dziwnie. Oczywiście lubił to, że wszędzie panowała cisza i spokój, chociaż włączył konsolę i koncert Beethovena, by po prostu mieć jakiś cichy hałas w tle. Od razu poczuł się lepiej. Hojnie nalał wina do kieliszka i rozebrał się (na złość Midorimie, którego tu nie było, porozrzucał ubrania w drodze do łazienki) i wraz z winem zanurzył się w gorącej wodzie.  Oparł się wygodnie o brzeg i przymknął oczy. Nawet przez zamknięte drzwi słyszał Księżycową Sonatę; starał się skupić na muzyce, ale szybko zaczął błądzić myślami dookoła swoich obowiązków. Midorima zganiłby go (chociaż do czasu pojawienia się Yuny, sam myślał wyłącznie o pracy!), dlatego próbował skupić się na czymś innym, popijając leniwie wino. Może po kąpieli powinien zadzwonić po jedną z tych dyskretnych dziewczyn, która pomogłaby mu zrelaksować nie tylko umysł?

            W pierwszym momencie nie usłyszał kroków, dopiero kiedy muzyka lekko ucichła, przechodząc w kolejny utwór, dobiegły go podejrzane szmery. Dziwne, prócz niego i Midorimy nikt nie miał dostępu do prywatnego piętra, na którym mieszkał. Nawet ochrona potrzebowała dodatkowej autoryzacji, by tu wejść.

            Akashi odstawił kieliszek i wyszedł z wody, owijając ręcznikiem biodra. Nie przejmując się śladami stóp, jakie zostawiał na dywanie, przeszedł przez cały pokój, rozglądając się z lekkim niepokojem. Nikogo tu nie było.

W apartamencie było cicho.

Może jestem przewrażliwiony, pomyślał, wyłączając muzykę. To normalne, że w nocy budynki szumią i pomrukują. Rury i inne kanalizacje, powtórzył sobie. Przecież był dorosły i nie bał się ciemności!

            Mimo to podszedł do panelu komunikacyjnego w przedpokoju i połączył się ze stanowiskiem ochrony. Jeśli zapytają, o co chodzi, skłamie, że jest głodny i by zamówili mu pizzę!

            Nikt jednak nie odbierał, co wzbudziło jego niepokój. W kanciapie ochrony zawsze powinna być jedna osoba, podczas gdy pozostali patrolują budynek. Coś było nie tak. Ponowił próbę kontaktu kilka razy, próbując wmówić sobie, że być może mężczyźni wyszli na chwilę, ale gdy wciąż nie było odzewu, złapał czystą parę bawełnianych spodni i naciągnął je na siebie. Z szuflady przy biurku wyjął też laserowy pistolet i odbezpieczył go. Normalnie w takich chwilach wezwałby Midorimę, ale teraz cieszył się, że mężczyzny i Yuny tu nie było, że znajdowali się bezpiecznie kilkaset kilometrów stąd.

            Nie chciał przykuwać uwagi i zamiast windy wybrał schody. Zbiegał po nich szybko, w myślach licząc piętra. Wiedział, na których powinny stać patrole i był zaskoczony, gdy na jednym z nich nikogo nie zastał. Zatrudniał najlepszych członków Klanu Lwów do ochrony Siedziby i nie podobało mu się to, że zeszli z posterunku. Zimny dreszcz przeszedł mu po plecach.

Może nie zeszli dobrowolnie.

            Pierwsze zwłoki znalazł dwa piętra niżej. Gardło mężczyzny było rozszarpane, nie nożem, a pazurami. Krew zalała posadzkę  bazując na stanie jej skrzepnięcia, człowiek zmarł nim Akashi wszedł do kąpieli. Tuż pod jego nosem ktoś zaatakował Siedzibę. Przeklinając na swoją nieuwagę i to, że zapomniał o komunikatorze, Akashi uznał, że musi dostać się do panelu komunikacyjnego w biurze ochrony, ale wtedy w całym budynku zgasło światło.

To niemożliwe, pomyślał z lekką paniką. Jako kot, Alfa Lwów, nie miał problemu z widzeniem w ciemnościach, ale to oznaczało, że ktoś dostał się do panelu nadzorującego cały budynek. A do tego kody miało tylko kilka osób! On i Midorima byli wykluczeni, zostawał tylko Furihata i …

Reo, warknął w myślach Akashi. A więc o to chodziło! Gdyby Reo udało się go zabić, przejąłby władzę w Klanie Lwów. Ale Akashi nie był pionkiem na jego planszy, nie miał zamiaru dać się tak łatwo wyeliminować!

            Panel kontrolny całego budynku można było uruchomić jedynie skanem siatkówki oka i odcisków palców, więc Reo musiał być tu osobiście. Akashi uznał, że załatwią to tu i teraz. Rzucił się biegiem w stronę pomieszczenia z zasilaniem, chcąc uciąć w zarodku ten bunt.

I po raz kolejny muszę Was przepraszać za przerwę. Mam w domu tyle roboty + uczę parę dzieci, przez co gdy wracam wieczorami, nie mam nawet sił odpisać na Wasze komentarze, a co dopiero odpalić Worda. Nie wiem, co mogłabym powiedzieć na swoje usprawiedliwienie – może tylko tyle, że ten rozdział pisałam prawie miesiąc, co parę dni po trochu, jak i parę innych (m.in. Fireproof i Bóstwa, bo wiem, że na to też część z Was czeka!). Parę razy zdarzyło mi się nawet zasnąć przed komputerem :/ Zapewniam Was, że nie porzucam swoich prac, nie przechodzę na żaden urlop czy coś, tylko mam mniej czasu niż wcześniej. Ale robię co w mojej mocy, by wracać do Was tak często, jak mogę!

Jeszcze raz przepraszam,

Ayu.

PS. W rozdziale wykorzystano piosenkę „Circus” Britney Spears.