Rozdział 35. Wedding song.

I only see my goals,
I don't believe in failure,
Cause I know the smallest voices,
They can make it major,
I got my boys with me,
At least those in favor,
And if we don't meet before I leave,
I hope I'll see you later.

            Stojąc przed biurkiem urzędnika, Hyuuga nie mógł się pozbyć odrobiny nieznośnego uczucia niepewności. Powtarzał sobie, że to normalne w dniu ślubu: stres, ostatnie przemyślenia i pożegnanie ze stanem kawalera. Z drugiej strony, był też pełen oczekiwania – dziś miał w końcu poślubić Riko, stać się jej Partnerem i oficjalnym Alfą Wilków.

            Hanako siedziała w pierwszym rzędzie, obok Izuki’ego – Omega miał rękę unieruchomioną w szynie i kilka plastrów na czole, ale poza tym cieszył się doskonałym zdrowiem. Wilk cieszył się, że ostatnie wydarzenia nie wpłynęły niekorzystnie na jego córkę i przyjaciela, wręcz przeciwnie – Hanako zaakceptowała Riko i teraz nie mogła się doczekać, by mówić do niej „mamo”. Hyuuga miał wrażenie, że wszystko to zawdzięcza mężczyźnie, który siedział za nimi.

            Kiyoshi Teppei był wielki. Taka przynajmniej była pierwsza myśl Hyuugi, gdy Alfa Niedźwiedzi zjawił się wtedy w lesie. Może wrażenie to było spotęgowane tym, że mężczyzna stał na skale i patrzył na nich z góry, chociaż zapewne jego masywna budowa również się do tego przyczyniła.

            Hyuuga zdawał sobie sprawę z tego, że wyglądają nieciekawie – wszyscy byli nadzy, nawet Riko (która skromnie stanęła za jego plecami), Izuki odzyskiwał i tracił przytomność, a on i Akashi byli usmarowani krwią Hien od stóp do głów.

-Alfa Lwów, przyszły Alfa Wilków, córka Kagetory… ktoś mi to wyjaśni? – warknął Kiyoshi.

-Myślę, że możemy to spokojnie wyjaśnić. Ale w bardziej cywilizowanych okolicznościach. Jest z nami dziecko, myślę, że powinniśmy przenieść się w inne miejsce – wymownie zasugerował Akashi.

            Teppei potarł swoje skronie, ale przytaknął. Teoretycznie nie był zobligowany do udzielenia im schronienia czy jakiejkolwiek innej pomocy. Mimo to, skinięciem głowy pokazał im, by poszli za nim, dodając cicho, że przyśle tu swoich ludzi, by sprzątnęli zwłoki.

            Poprowadził ich lasem, nie oglądając się za siebie, ale też nie narzucając zbyt szybkiego tempa. Midorima i Hyuuga pomagali Izuki’emu, który ledwo powłóczył nogami, wciąż półprzytomny. Riko niosła Hanako w ramionach, a dziewczynka obejmowała ją za szyję i patrzyła na swojego ojca, powoli usypiając.

            Alfa Niedźwiedzi doprowadził ich do średniej wielkości drewnianego domu, z ogromnym gankiem, który mimo tego, że wybudowany został ludzką ręką, wyglądał jak część lasu. Stało na nim kilka krzeseł i stolik z parasolem. W oddali słychać było szum rzeki. Akashi zauważył, że na wielu drzewach, które mijali idąc tutaj, były ślady niedźwiedzich pazurów, ale tutaj żadnego nie było widać.

-Nie wiem, czy znajdę ciuchy dla was wszystkich odpowiednie – burknął Kiyoshi, wprowadzając ich do domu. –Na razie idźcie się umyć, łazienka jest na lewo. Ja wezmę was dwie – zwrócił się do Riko – na piętro, bo tam kiedyś mieszkała moja mama, może tam będzie coś kobiecego. A jego – skinął na Izuki’ego – możecie położyć w salonie.

-Nie muszę się myć, zostanę z nim – oznajmił cicho Midorima. –Akashi, przynieś mi potem tylko jakieś spodnie do jasnej cholery.

-Pójdę z nimi – burknął Hyuuga, ale Teppei pokręcił głową.

-Zapaskudzisz pół domu krwią, chłopie. Twojej kobiecie nic przy mnie nie grozi, dziecku też.

-Zresztą potrafię się sama bronić – dodała z dumą Riko, ale po chwili spuściła z tonu. Cały ten dzień był tak zwariowany, że marzyła tylko o prysznicu, jakiejś czystej odzieży i lampce wina. Masaż też byłby dobry. –Spokojnie, Hyuuga. Spotkamy się tu za chwilę.

-Dokładnie – zgodził się Kiyoshi. –No już, bo zapaskudzicie krwią dywan, a wtedy babka mnie zabije.

            Doprowadzenie się do porządku zajęło im niemal godzinę. Kiedy Akashi w końcu wyszedł spod prysznica, na krześle leżała koszulka i szorty, a także kawałek sznurka. Alfa Lwów przyjrzał mu się krytycznie, dopiero gdy się ubrał, domyślił się, o co chodzi – mówiąc krótko, spodenki zsuwały mu się z tyłka, dopiero kiedy między szlufkami przeciągnął sznurek i związał go, jakoś utrzymały się na miejscu. To było do przewidzenia – rzeczy Teppei’a były zdecydowanie na niego za duże. Zastanowiło go jednak, dlaczego Alfa Niedźwiedzi, który zapewne otoczony jest służbą (sam mówił, że wyśle po ciała swoich ludzi), ma w tym domu tylko swoje ubrania. Normą było, że w tego typu budynkach Alfa trzymał zapasowe ubrania dla swojego klanu. Właśnie na takie okoliczności. Swoją drogą, może rzeczy były za duże, ale w szortach odkrył wygodną dziurkę, przez którą mógł wysunąć swój ogon – był trochę zmęczony, więc nie chciał trzymać ich w ukryciu. Zapewne reszta też tak zrobi.

            Gdy dotarł do salonu, próbując przyzwyczaić się do obcego zapachu na sobie, zauważył, że pozostali już tam byli, mniej lub bardziej dziwnie odziani (Midorima miał na sobie wściekle czerwone szorty za kolano, a Riko białą sukienkę w kwiatki). Skinął im głową, a Kiyoshi palcem pokazał mu stolik z kanapkami i wysokim dzbankiem mrożonej herbaty. Akashi poczuł, że faktycznie jest głodny. Sięgnął więc po jedzenie, bez problemu odnajdując się w relacji Hyuugi na temat tego, co stało się dzisiejszego dnia. Zauważył również, że Izuki blady, ale już przytomny, w koszulce i za dużych dżinsach, ostrożnie popijał wodę pod czujnym okiem Midorimy.

            Biorąc pod uwagę fakt, że wszyscy przeżyli (jedynie Izuki miał prowizorycznie unieruchomioną rękę), a także osiągnął swój cel, czyli szacunek i zaufanie Hyuugi, mógł uznać, że jego plan się udał. Oczywiście, czuł lekki niepokój, kiedy patrzył na Hanako, ta jednak ufnie bawiła się dłonią Riko. Ha, pomyślał, Hyuuga powinien być mi wdzięczny za rozwiązanie jego rodzinnego problemu. Poza tym, w jego głowie zakwitła jeszcze jedna myśl – jeśli dobrze to teraz rozegra, wypracuje również dobre kontakty z Niedźwiedziami.

            Doprawdy, był genialny.

-Czyli za wszystkim stoi prawdopodobnie Hanamiya – zamruczał pod nosem Teppei, drapiąc się w brodę z lekkim roztargnieniem. –Zawsze wiedziałem, że on co chwila kombinuje, ale nigdy nie przypuszczałem, że stanę się ofiarą jego szalonych pomysłów.

No nie do końca jego, pomyślał Akashi, lekko urażony etykietką „szalonego”. Mimo to nie odezwał się, spokojnie przeżuwając kanapkę i popijając ją herbatą.

-Teoretycznie to kwestia czasu, nim on wciągnie cię w swoje gierki. Mieszkacie blisko siebie – zaczął ostrożnie Hyuuga, a Akashi przytaknął.

-Poza tym, niedaleko masz Ruiny. To dobre miejsce na całą nielegalną działalność – zauważył.

Kiyoshi jednak machnął ręką.

-Już od dawna nie przejmuję się Ruinami – oznajmił. –Tam co noc się coś dzieje. Dzikie Omegi, porzucone Omegi, czasem zwykli ludzie, którzy tutaj mieli problemy z prawem… Zbiorowisko osób, do których nie chcecie się wtrącać. To tak, jak gdyby wsadzić kij w mrowisko. Jeśli Hanamiya to robi, to oznacza, że jest szalony jeszcze bardziej, niż wam się wydaje.

-Nawet jeśli cokolwiek tam robi, nie możemy nawet sprawdzić, czy tam był. Żaden z lokalizatorów tam nie działa – wtrącił Midorima. Po minie Akashi’ego doskonale wiedział, o czym myśli jego Alfa. –Dlatego, Kiyoshi-sama, na twoim miejscu bym uważał na atak z dwóch stron.

-Dlaczego Hanamiya miałby mnie atakować, od tego zacznijmy? Nie mam z nim nic wspólnego – poprawił się lekko w fotelu.

-Nie musi mieć powodu. To Hiena, dosłownie i w prz…

            Nagle Akashi wygiął się lekko, popiskując pod nosem. Ktoś trzymał go za ogon. Ktoś perfidnie trzymał go za ogon i bawił się futrem! Obejrzał się przez ramię, gotowy do zamordowania tej osoby, kiedy zobaczył Hanako, która z lekkim chichotem miziała się frędzlami z jego ogona po brodzie.

-Lew – zaśmiała się.

            O ile Midorima zachował pełną powagę, ledwo co unosząc brew, rozdarty między podziwem dla cierpliwości Akashi’ego a podziwem dla odwagi dziewczynki, tak Riko i Teppei wybuchli śmiechem. Akashi lekko się zjeżył, walcząc z chęcią wyrwania z rąk dziecka swojego ogona, ale gdy tylko lekko go cofał, dziewczynka wyginała buzię w podkówkę, a wargi zaczynały jej niebezpiecznie drżeć. Za trzecim razem się poddał, nie chcąc, by mała na nowo się rozpłakała.

-Najmocniej cię przepraszam, Akashi – Hyuuga, po którego wargach błądził lekki uśmieszek, też wydawał się ledwo co nad sobą panować. Jego córka z kolei mocniej pociągnęła, a Akashi zrobił krok do tyłu, by nie stracić całego futra.

-Kotek! – zawołała z radością Hanako.

Tym razem Midorima nie wytrzymał i cicho parsknął, zaraz odwracając głowę i próbując to zamaskować kaszlem. Izuki również na nich nie patrzył, wbijając wzrok w sufit i zagryzając dolną wargę.

-Tak, kotek – syknął Akashi przez zaciśnięte zęby. Poruszył nerwowo ogonem, ale to tylko zachęciło Hanako do tego, by próbować go złapać.

            Nigdy, przenigdy nie polubi dzieci!

            Ślub był piękny. Oczywiście, Akashi niekoniecznie tak uważał – został zmuszony przez Midorimę do tego, by na niego przyszli. Nawet przynieśli kwiaty, chociaż Alfa Lwów za nic nie znalazłby swojego bukietu wśród kilkudziesięciu innych, odłożonych teraz na ładny stos przy wejściu do sali, gdzie odbywał się uroczysty obiad. Jemu i Midorimie, tak samo jak Kiyoshi’emu, przyznano miejsca honorowe i siedzieli przy jednym stole z młodą parą, ich córką oraz teściami. Akashi starał się prowadzić kulturalną rozmowę z matką Hyuugi, jednocześnie zerkając co chwila na Hanako, w obawie, ze ta mogłaby znów dorwać się do jego ogona.

            Jedyne, co mu się na tej imprezie podobało, to ciasto. Zawsze miał słabość do tortu czekoladowego, zwłaszcza jeśli przekładany był orzechami. Właśnie sięgał po trzeci kawałek, kiedy Midorima dyskretnie kopnął go pod stołem.

-Zaszkodzi ci – bąknął kącikiem ust, uśmiechając się do zgromadzonych tak, jak gdyby bolał go brzuch. Po jego lewej stronie siedziała Yuna, w eleganckiej sukience, właśnie nabijając na widelczyk kawałek tortu z talerzyka Midorimy.

            Zastanawiali się, czy skoro zostali zaproszeni z osobami towarzyszącymi, Midorima powinien brać Omegę (w końcu mieli siedzieć przy stole z Alfami i innymi bogaczami), ale wkrótce Riko przekonała ich, by zabrali ze sobą ulubienicę Lisa. Teraz rozmawiały o czymś, chichocząc, jak to mają w zwyczaju kobiety. Midorima był spokojny – na tę imprezę nie miał wstępu Hanamiya, więc Yuna była nie dosyć, że bezpieczna, to w dodatku pokazując się z nimi, przy stole Alf, ugruntowała swoją pozycję – teraz nie tak łatwo będzie ją uprowadzić.

            No i podobała mu się w odważnej, zielonej sukience, która odsłaniała jej nogi i zgrabne ramiona. Aczkolwiek, Midorima prędzej zje swoje domowe bambosze, nim to przyzna.

            Takao obserwował wesele z oddali. Nie dosyć, że nie znajdował się na liście gości, to oficjalnie uznawany był za pracownika Hanamiyi. Chciał jednak, chociaż Midorima dał mu znać, na własne oczy przekonać się, że Izuki’emu nic nie jest. Spędzał więc kolejną godzinę, ukryty na gałęzi drzewa, między jego gęstymi liśćmi, próbując dostrzec Omegę. Miał jednak problem z odnalezieniem go w sali, ze względu na panujący tam tłok. Widział Alfę Tygrysów, ze swoją rzadką Omegą, jak tańczyli w rytm spokojnej melodii. Był tam Alfa Panter, Aomine Daiki, wraz z jasnowłosym chłopakiem, w którym Takao rozpoznał Kise Ryoutę; przytulali się w kącie, co chwila obdarzając się drobnymi pocałunkami. Co też weselna atmosfera robi z ludźmi! Widział też Murasakibarę, Alfę Pand, ale ten przyszedł sam, co go zastanowiło, poza tym, dosyć szybko opuścił zgromadzonych.

Ach, ten tort czekoladowy wygląda na pyszny, pomyślał z lekkim żalem, kiedy Yuna wsunęła do ust kolejny kawałek. Musiał potem trochę podokuczać Midorimie, że jego ukochana wyglądała uroczo w tej sukience.

            Podobała mu się również Riko, wyglądała naprawdę pięknie w prostej, białej sukience, dopasowanej aż do bioder, gdzie lekko się rozszerzała. Chociaż, gdyby miał wybierać między nią a panem młodym, wybrałby jego drużbę.

-Zejdziesz z tego drzewa?

Takao drgnął niespokojnie i zerknął w dół, gotów poderwać się do lotu w każdej chwili, kiedy kilka metrów pod sobą dostrzegł Izuki’ego.

-Przyniosłem ci ciastko – dodał Izuki, unosząc lekko talerzyk z tortem czekoladowym. –I nikomu nie powiem, że tu jesteś.

Szpieg ostrożnie zsunął się z drzewa i wylądował obok Omegi, patrząc na niego z lekką podejrzliwością. Skąd Izuki wiedział, że tu jest? Potem przypomniał sobie, że mężczyzna ma równie niesamowity wzrok jak on.

-Masz – podał mu talerzyk i widelec. –Nie mam już miejsca, a nie wypada nie zjeść tortu.

-Dlaczego?

-Bo to obraza dla młodych.

-Dlaczego mnie nie wydasz? – przewrócił oczami.

-Bo wiem, że nie do końca jesteś tym, za kogo się podajesz – powiedział Izuki powoli. –Może jestem Omegą, ale potrafię myśleć. Zastanawiam się tylko, dla kogo tak naprawdę pracujesz.

-Lepiej dla ciebie, żebyś nie wiedział – wymamrotał Takao, wsuwając do ust ogromne kawałki tortu. –Zdecydowanie lepiej, żebyś nigdy więcej do mnie nie podchodził – dodał, spuszczając wzrok. No tak. Nie mógł myśleć o szczęściu, nie póki jest szpiegiem.

-Pozwolisz, że sam będę o tym decydował – Izuki prychnął, odwracając się lekko i patrząc na drzwi do sali biesiadnej. Upewniał się, że wciąż są sami. –Mam pewne podejrzenia, że jednak grasz po naszej stronie i tego będę się trzymać.

            Takao uśmiechnął się lekko. Kiedy już skończę z tymi gierkami, zaproszę gdzieś tego faceta, postanowił. Najlepiej na kolację ze śniadaniem.

-Wracaj, nim zauważą, że cię nie ma – poradził Izuki’emu, chociaż z drugiej strony, chciał z nim spędzić więcej czasu. Nie mógł jednak przykuć niczyjej uwagi. Gdyby Akashi dowiedział się, że Takao przekłada swoje uczucia nad pracę, wściekłby się.

-Tak, tak. Wiesz co, może nie mam już miejsca w brzuchu, ale wciąż lubię smak czekolady.

            Po tych słowach Izuki złapał go za koszulę i przyciągnął do siebie, całując Takao powoli.

            I zdecydowanie nie robił tego dlatego, że Hyuuga właśnie poślubił Riko i po prostu szukał zapomnienia. Widząc ich razem, w tamtym lesie a potem w chatce Teppei’a, uświadomił sobie, że nigdy nie będzie ze swoim Alfą, przyjacielem i bratem. I doszedł do wniosku, że nie ma nic przeciwko.

Most of my boys are with me,
Some are still out seeking glory,
And some I had to leave behind,
My brother I'm still sorry.

            Wróciłam! Mam nadzieję, że na dobre. Wciąż mam problemy ze zmuszeniem się do czegokolwiek, ale staram się. Obiecuję, że przynajmniej raz w miesiącu dam jakiś update, nie tylko na blogu, ale również na ff.net. I ogromnie, ogromnie dziękuję Wam za słowa wsparcia! Jesteście cudowni, wszyscy razem i Każde z Was z osobna!

DZIĘKUJĘ!

            W rozdziale wykorzystano piosenkę „7 years” (Lukas Graham).