Rozdział 34. Parents love.

My heroes are and were my parents. I can't see having anyone else as my heroes.

- Michael Jordan

            Riko była na skraju poddania się. Przygotowania do ślubu, który miał się odbyć się już za dwa dni, schodziły na dalszy plan, gdy musiała na co dzień mierzyć się z nienawiścią Hanako. Dziewczynka po prostu, jak za pstryknięciem palców, zaczęła reagować na jej obecność złością i agresją, nie tylko werbalną (Riko miała nadzieję, że w jej sukni ślubnej nie będzie widać siniaka na łydce, który jej nabiła). Hyuuga nie mógł nad tym zapanować – już próbował wszystkiego, od rozmów, przez reprymendy, aż do karania córki, co go ogromnie bolało.

            Nijak nie mógł wytłumaczyć Hanako, że ani on, ani tym bardziej Riko nie planują oddać jej po ich ślubie. Nie mógł też odwołać ślubu ani go przełożyć. Wkrótce miał przejąć stanowisko Alfy Wilków, więc życie rodzinne musiał na chwilę odłożyć na bok.

            Widząc, że Riko znów płacze, usiadł obok niej i pochylił głowę. Co mógł jej powiedzieć? Że nie jest ojcem idealnym? Rozmawiać mogli spokojnie teraz, kiedy Hanako była w przedszkolu, inaczej dostawała histerii nawet wtedy, gdy jej ojciec był w jednym pomieszczeniu z narzeczoną.

-Riko, ja…

-Może nie powinniśmy się pobierać – przerwała mu, unosząc dłoń do twarzy i ocierając oczy. –Póki się nie pojawiłam, ty i Hanako-chan, razem z Izukim, tworzyliście idealną rodzinę. Stanowisko Alfy i tak dostaniesz, chociaż… pewnie będą jakieś problemy, ale nie takie jak teraz.

-Riko, nie mów tak – westchnął. Za dwa dni się pobierzemy. Hanako się do tego przyzwyczai. Będzie musiała.

-To się skończy jeszcze gorzej… - Riko oparła głowę o jego ramię i zamknęła oczy. –Próbowałam, naprawdę, ale…

-Wiem, Riko, wiem – westchnął ciężko i pocałował ją w czoło. –Załatwię to jakoś. Obiecuję.

            Czy był pewien tego, że może dotrzymać tej obietnicy? Nie. Był wręcz pewny tego, że nijak nie będzie w stanie sprawić, by Hanako się przyzwyczaiła. Myślał, że takie historie czekają go dopiero, gdy jego córka będzie nastolatką, a nie delikatną dziewczynką, przecież zawsze była jego malutką córeczką. Pamiętał pierwszy raz, gdy wziął ją na ręce, tak małą, drobną; urodziła się za wcześnie i przez pierwsze dwa dni leżała w inkubatorze, a on niemalże nie opuszczał szpitala. Całe życie jej podporządkował, a Hanako stała się jego sensem. Przez to zaniedbał sprawy własne, może gdyby wcześniej uświadomił sobie, że kocha Riko, że to ona jest mu przeznaczona, Hanako wychowywałaby się z nią już wcześniej.

-Już pora, byś po nią jechał – oznajmiła Riko, trąc nosem jego policzek. –Może zrobić jej ulubiony deser?

-Riko…

            Kobieta tylko pokręciła głową. Nie chciała się poddawać, tak bardzo nie chciała się poddawać. Nie na starcie nowego życia. Gdy Hyuuga wychodził, pomachała mu przez okno a potem powoli poczłapała do kuchni i włączyła mały telewizor.

            Rozmawiała o tej sytuacji ze swoim ojcem i Kagetora popierał jej starania. Powiedział, że po części rozumie zachowanie swojej przyszłej wnuczki. Jej rodzina miała się zmienić, a dotychczas miała ojca i Izuki’ego (w jej mniemaniu, wujka) tylko dla siebie, a teraz musiała się nimi podzielić z Riko. To dla dziecka był wyjątkowo ogromny stres, ba, porównywalny z końcem świata. A że to Riko była jego przyczyną, przeciwko niej obróciła swoją niechęć. W dodatku ktoś nagadał jej głupot, co tylko podsyciło nerwy dziewczynki.

            Hyuuga, jadąc do przedszkola, nie spodziewał się niczego wielkiego. Po drodze zadzwonił do Izuki’ego i poprosił go, by przypilnował Riko w kuchni (wciąż miał do niej w kwestii kulinarnej ograniczone zaufanie), a także wstąpił na krótkie zakupy. Pod przedszkolem był więc spóźniony, ale nie specjalnie się tym przejmował – nie pierwszy, zapewne nie ostatni raz, poza tym, wraz z nim było wielu innych spóźnionych rodziców.

Widząc go, przedszkolanka zrobiła zaskoczoną minę.

-Hyuuga-sama? Co pan tu robi? – zapytała.

-Jak to co? – prychnął. Bycie z Izukim przyzwyczaiło go do dennych żartów. –Przyjechałem po moją córkę. Hanako jest jeszcze w środku?

-Ale pana pracownik już odebrał Hanako-chan – przedszkolanka zamrugała szybko, a Hyuuga poczuł, jak coś zimnego spływa mu w dół kręgosłupa. Zadrżał lekko.

-Mój pracownik? – zapytał, mrużąc oczy. Przecież nikt z jego firmy nie odbierał Hanako z przedszkola, jedynie on, Izuki albo Riko.

-Tak, nawet miał zezwolenie z pana podpisem… gdzieś je tutaj mam – pogrzebała w kieszeni i podała mu malutką płytkę. Hyuuga włożył ją do swojego przenośnego komunikatora, a na ekranie wyświetliło się zezwolenie wraz z jego podpisem.

            Problem w tym, że on nigdy takiego nie napisał.

            Akashi dopił herbatę i odstawił filiżankę na spodek. Dostał właśnie cynk od Takao, że plan ruszył. Najwyższa pora, by zarówno on, jak i Midorima włączyli się w jego przebieg i uratowali porwaną dziewczynkę. To zapewni sojusz z Wilkami i podczas ślubu, który miał odbyć się wkrótce (a o którym uporczywie przypominał mu Midorima), Akashi będzie gościem honorowym. Lwy i Wilki, dwa zaprzyjaźnione klany. Hieny wkrótce miały zostać zmiecione i, w niedalekiej przyszłości, znikną z okolicy.

            Pięknie.

-Shintarou, idziemy – oznajmił, sięgając po swoją bluzę.

-Jak wytłumaczysz naszą obecność tam? – westchnął Midorima, zamykając laptopa.

-Przecież to nasz teren – odparł natychmiast, bez zawahania Akashi. –Poza tym, nie będzie zbędnych pytań. Hyuuga będzie zbyt zachwycony uratowaniem swojej córki, by kwestionować naszą obecność.

-Niech będzie – Midorima zerknął jeszcze tylko na podgląd pokoju, w którym była Yuna. Dziewczyna najspokojniej na świecie czytała książkę. Poprawił okulary i zerknął na swojego Alfę. –Jestem gotów.

            Gdy Riko dostała telefon od Hyuugi, informujący o tym, że Hanako zostało uprowadzona, w pierwszym odruchu nie wiedziała, co ma robić. Mężczyzna powiedział jej to, co wiedział od przedszkolanki – markę i kolor samochodu, a dzięki monitoringowi udało im się zdobyć rejestrację. On sam już ruszył za nimi.

Gdzieś z tyłu kołatała jej myśl, że być może to dobrze, że dziewczynka zniknęła, że to oznaczałoby koniec jej problemów. Ale znienawidziła samą siebie za to, że w ogóle mogła o tym pomyśleć. Szybko rzuciła wszystko, co robiła i zerknęła na Izuki’ego.

-Użycz mi swoich oczu – poprosiła, rozbierając się. Izuki odchylił lekko głowę, mrugając szybko.

-C-co? Riko, czemu ty się rozbierasz?

-Mam węch lepszy od Hyuugi, zmienię się i ruszę w pogoń. Ale ty musisz zlokalizować auto. Och, nie rób takiej miny! Dobrze wiesz, że w tej postaci jesteśmy za wolni.

            Izuki odwrócił wzrok, kiedy Riko rozebrała się do bielizny. Mimo wszystko, była narzeczoną Hyuugi i nawet jeśli sytuacja była wyjątkowa, nie powinien widzieć jej nago. Dlatego odczekał chwilę, nim znów na nią spojrzał. Teraz jednak zamiast kobiety zobaczył wilczycę, która przeciągała się i poruszała pazurami po płytkach. Ten dźwięk go otrzeźwił.

-Wypuszczę nas i zamknę drzwi, nim się zmienię – oznajmił, a Riko tylko skinęła łbem, idąc za nim do przedpokoju. Izuki rozbierał się po drodze, rzucając swoje rzeczy byle gdzie. Zamknął za nimi drzwi i zabezpieczył zamek na czytnik dłoni, by nie musieć myśleć o kluczu.

            Zmiana zajęła mu trochę więcej niż Riko. Był tylko Omegą, dla niego był to bardziej bolesny proces. Riko czekała, niecierpliwie przebierając łapami, jakby rwała się do biegu. Kiedy więc w końcu udało mu się zmienić, wyrwała do przodu niczym strzała, a on podążył jej śladem.

            Dzięki swojemu orlemu wzroku, szybko odnalazł samochód. Riko podążała jego śladem, a ludzie schodzili z drogi, widząc biegnącą, majestatyczną wilczycę. Zapachy, te wszystkie zapachy, drażniły jej nos, ale szybko wyłowiła wśród nich ten najważniejszy. Wciąż zdumiewało ją to, że Hanako pachniała jak dom, po części Hyuugą i Izukim, ale miała w tym swoją delikatną, własną nutkę, jakby czegoś słodszego niż oni. I chociaż zapach był niewyraźny, porywacze musieli mieć otwarte okno, skoro w ogóle go poczuła. Wyczuwała też zapach hien, ale on jej nie zaskakiwał. Hanamiya zawsze grał nieczysto, ale teraz przesadził. Zaskoczyło ją to, że samochód kierował się na terytorium Lwów i Akashi’ego; czyżby zapach hien był tylko przykrywką, a za porwaniem stał ktoś inny? Ale co Akashi miał do nich, nie miał powodu by wywoływać wojnę.

            Izuki obniżył lot, lecąc tuż za samochodem. Mężczyźni, którzy go prowadzili, chyba już się zorientowali, że jest na ich tropie wraz z Riko, dlatego przyśpieszyli. I o ile dla wilczycy zmiana prędkości była niczym, dla niego już stanowiła problem. Mimo to wytężał skrzydła i starał się nie odpuszczać, nieświadom tego, że kilkanaście metrów ponad nim, za samochodem podąża również Takao w swojej sokolej postaci. Dzięki obrączce, którą założył, Akashi i Midorima mogli bez problemu śledzić trasę jego lotu, czekając w umówionym miejscu. Gdy samochód porywaczy przekroczy ten punkt, oni również zaczną go gonić. Takao miał nadzieję, że małej dziewczynce nic się nie stało. Bo gdyby ucierpiała, będąc niewinną ofiarą ich planu, nigdy by sobie tego nie wybaczył.

            Dostrzegł Izuki’ego i, gdyby sokoły to potrafiły, uśmiechnął się. Orzeł nie miał szans w dogonieniu samochodu, mimo to dawał z siebie wszystko. Czy to miłość dodawała mu sił, czy też poczucie obowiązku? A może strach, który obejmował jego własne serce, chociaż nie znał dziewczynki tak dobrze? Zwłaszcza wtedy, kiedy mężczyźni zatrudnieni przez Hanamiyę zmienili trasę na inną.

            Takao wiedział jedno – koniec z planami Akashi’ego. Nigdy więcej!

            Hanako skuliła się na tylnym siedzeniu, nie panując nad własną przemianą. Kiedy obcy mężczyzna przyszedł po nią i przedstawił się jako znajomy taty, nie ufała mu. Dopóki nie zobaczyła elektronicznej wiadomości z postacią, głosem i podpisem ojca. Wtedy poszła z nim. Dopiero w aucie, gdy okazało się, że mężczyzn jest więcej, przestraszyła się i zrozumiała, że coś jest nie tak.

W wilczej postaci czuła się pewniej, chociaż nie miała bladego pojęcia, dlaczego. Nie wiedziała, jak długo jadą (dla niej trwało to wieczność), a jedyne, o czym marzyła, to znów znaleźć się w ramionach ojca i przeprosić go za swoje zachowanie. Czy to była kara, która spotyka niegrzeczne dziewczynki? Zrobi wszystko, poprawi się, przeprosi nawet Riko, byleby ci mężczyźni pozwolili wrócić jej do domu!

            Kiedy samochód się zatrzymał, szarpnęło nią i spadłaby z siedzenia, gdyby jeden z porywaczy nie złapał jej za futro na karku, wyrywając parę włosków. Pisnęła, ale on nawet nie mrugnął okiem. Wyskoczyli z samochodu, krzycząc coś do siebie o zmianie planów. Nieśli ją jak torbę z zakupami, trzymając za futro i nie zwracając uwagi na jej bolesne warknięcia. Ojciec nigdy jej tak nie trzymał, nawet jeśli była zbyt swawolna i gryzła jego ulubione buty. Zamiast tego zabierał ją do lasu i biegali oboje, w swojej wilczej postaci, a Izuki obserwował ich, siedząc na gałęzi. Kochała takie wycieczki, ale teraz las wydawał się być nienawistny i odpychający, a każde drzewo wyginało się tak, jak gdyby próbowało dosięgnąć jej swoimi konarami.

-Dlaczego Hanamiya ma zgarnąć całą kasę? – prychnął jeden z mężczyzn, oglądając się za siebie. –Nam się też coś należy.

-Napiszemy do tatuśka i niech nam odda cały okup! Jeśli jeszcze chce zobaczyć swojego szczeniaka całego – mężczyzna, który ją trzymał, zamachnął się nią, a Hanako poczuła promieniujący na całe ciało ból. Nie miała już siły nawet pisnąć.

            Takao wiedział, że jest źle, bardzo źle. Według planu, porywacze mieli skręcić na teren Lwów i tam natrafić na Akashi’ego i Midorimę, którzy mieli odbić córkę Hyuugi i oddać ją ojcu w nienaruszonym stanie. Ci jednak odbili w pewnym momencie i skierowali się na terytorium Niedźwiedzi i zatrutego lasu. Teraz zaczął się modlić, by nie spadł deszcz, bo groziła im totalna katastrofa. Nienawidził samego siebie, że zgodził się na ten szaleńczy plan. Wyprzedził Izuki’ego, nie przejmując się tym, że prawdopodobnie Omega go rozpozna. Teraz najważniejsze było doprowadzenie małej Hanako z powrotem do domu.

-Mówiłem ci, że to zły pomysł. Bardzo zły – mruczał Midorima, gdy wraz z Akashim wsiadali do samochodu i ruszali z piskiem opon. Przed chwilą minął ich Takao, za nim biegła wilczyca, w której Alfa Lwów rozpoznał Riko, a za nimi leciał Orzeł (zapewne Omega Hyuugi) i sam Hyuuga, również już w wilczej postaci. –Hienom nie można ufać.

-Technicznie rzecz biorąc im nie ufamy – odparł Akashi.

-To nie czas na sarkazm. Bogowie, nie jedziesz na niedzielną herbatę, tylko na pomoc porwanemu dziecku. Dociśnij ten pedał gazu!

            Gdy zagłębiali się w las, Hanako postanowiła walczyć. Zebrała w sobie całą odwagę, jaką tylko mogła i gdy mężczyzna znów się nią zamachnął, z całej siły wbiła drobne ząbki w jego rękę. Nie tyle co ból, a zaskoczenie sprawiło, że wypuścił ją. Ciężko opadła na cztery łapy i chociaż to zabolało, szybko rzuciła się do ucieczki. Niestety, nie wiedziała, w którą stronę ma biec, mimo to dawała z siebie wszystko. Miała po swojej stronie swój niewielki wzrost – szybko wtopiła się w krzaki i zarośla, chociaż z drugiej strony, gałęzie chłostały ją po pyszczku i nic przez nie nie widziała.

            Być może dlatego wkrótce znalazła się w ślepym zaułku. Z trzech stron otaczały ją skały, zbyt wysokie, by mogła na nie wskoczyć, a drogę powrotną odcięli jej porywacze.

-Niegrzeczny wilczek z ciebie – zasyczał jeden, robiąc krok do przodu. –Bardzo niegrzeczny. Tak niegrzeczny, że może zostawimy cię tutaj na zawsze i nie wrócisz do tatusia.

-Tatuś nie chce takiej niegrzecznej dziewczynki – zawtórował mu drugi.

            W tym samym momencie, w którym wyciągnął rękę, by złapać osaczoną Hanako, znad skały wyskoczyła wilczyca i rzuciła mu się do gardła. Mężczyzna upadł, bez szans nawet na krzyk przez rozerwaną tchawicę i krtań. Riko splunęła krwią i resztą skóry, a potem osłoniła sobą wilcze szczenię. Była gotowa zabijać w jego obronie i już to pokazała. Być może dlatego Hieny cofnęły się, ale dosyć szybko sięgnęli po broń.

-Jesteś jedna, a nas jest czterech – warknął jeden. –Poddaj się grzecznie, to cię nie skrzywdzimy. Ani ciebie, ani szczeniaka.

Z gardła Riko wyrwał się tylko niski warkot. Kiedy mężczyzna uniósł laserowy pistolet, na jego dłoń spadł pikujący orzeł. Krzyknął, czując jak pazury orają jego skórę, mięsnie i nerwy, sięgając aż do kości. Jednakże, przez to, że Izuki wbił się tak głęboko, nie zdołał odsunąć się na czas i drugi z porywaczy złapał go za skrzydło i zamachnął się z całej siły. Przeleciał kilka metrów w powietrzu i uderzył plecami w pień drzewa, osuwając się po nim. Riko zerknęła na niego, swój niepokój wyrażając cichym skowytem. Mimo to nie cofnęła się ani o krok, nawet kiedy tamci znów skierowali swój wzrok na nią. Jeśli chcą dostać Hanako, to po jej trupie.

            Takao walczył z chęcią ruszenia na nich, nie tylko w obawie o to, co zrobią Riko Aidzie i małej wilczycy, ale głównie z zemsty za to, co zrobili Izuki’emu. On zwolnił, by pokazać drogę Akashi’emu i Midorimie, którzy również wbiegli w las i gdy dotarł na miejsce, usłyszał i zobaczył tylko, jak Izuki osuwa się po pniu drzewa. Jeśli teraz straci opanowanie, lata pracy pod przykrywką trafi szlag. Chyba, że tych Hien już nikt nigdy nie zobaczy żywych…

            W momencie, w którym machnął skrzydłami, by rzucić się na nich, z jednej strony zza drzew wypadł wilk, a z drugiej lew. Takao cofnął się. Teraz aż przyjemnie było obserwować, jak dwa drapieżniki rozrywają mężczyzn na strzępy. Riko cofnęła się, zasłaniając Hanako ten widok, ale Takao nie odwracał wzroku. Widać było, w każdym geście Hyuugi, że jest pełen nienawiści i nawet kiedy mężczyźni byli martwi, on wciąż targał zębami ich ciała na strzępy. W międzyczasie Midorima pochylał się nad Izukim, który wrócił do ludzkiej postaci i nagi leżał pod drzewem, przerażająco nieruchomy. Takao wiedział, że powinien teraz wrócić do Hanamiyi, a Midorima i tak jakoś przekaże mu, jak to się skończyło, kiedy na skałce pojawił się ktoś jeszcze. Zaklął w myślach; przez zamieszanie, żadne z nich nie skupiło się na obcych zapachach.

-Chciałbym wiedzieć, co tu się dzieje – zagrzmiał Kiyoshi Teppei, spoglądając z góry na nich wszystkich.

Zdecydowanie, nigdy więcej planów Akashi’ego.

Now we got problems
And I don't think we can solve'em
You made a really deep cut
And baby, now we've got bad blood, hey!

            W rozdziale wykorzystano piosenkę “Bad Blood” (Taylor Swift). Przepraszam Was za tak długą przerwę, mam nadzieję, że ten rozdział Wam to wynagrodził! Pojawił się również nowy chapter Szeptów Bogów, a chapter na Fireproof się kończy ;)

Anyway! Wesołych Świąt kochani! Ode mnie i od Kuroko w mikołajkowej czapce :3

PS. Za wszystkie łączenia wyrazów czy dziwne spacje, wińcie FireFoxa, bo nie chce mi się bloger otworzyć na normalnej przeglądarce…