Rozdział 28. Happy birthday! (part 4)

So sick of nothing going right

Sail on along into the night

Not even death could stand in the way

You never even tried in the first place

            Kise nie wiedział od czego zacząć. On i Riruka przerzucali się samami faktami, próbując jednocześnie opowiadać i słuchać tego drugiego. Cały czas trzymali się też za ręce, jakby bali się, że ktoś ich znów rozdzieli. Aomine i Kasamatsu stanęli dalej, by obserwować ich spokojnie; sami rozmawiali o polityce, chociaż nie spuszczali wzroku ze swoich Omeg. Aomine cieszył się, że Kise jest zadowolony. Nigdy nie widział jeszcze, żeby blondyn był czymś tak podekscytowany i szczęśliwy.

-A więc zlikwidowałeś tę Hodowlę? – zapytał Kasamatsu, popijając kolorowego drinka.

-Ta. Część poszła do Hodowców z licencją, reszta chora psychicznie i wybrakowana na utylizację – odparł Aomine beznamiętnie. –Teraz budujemy tam ośrodek rehabilitacyjny.

-Aida-san chce zaangażować wszystkich w opiekę nad Omegami.

-Hyuuga włożył część środków i budujemy skrzydło dla Omeg w tym ośrodku. Podobno wystąpi o fundusz dla leczenia bezpańskich Omeg. Przyda się – wzruszył ramionami. –Twoja też była tak zapuszczona? – zniżył głos. Wciąż był wściekły o stan, w jakim były Omegi z tamtej Hodowli. Kise, prócz brudu i wychudzenia nie był w takim złym, ale Kuroko wyglądał jeszcze gorzej.

-Riru nie była zapuszczona, bo służyła innym klientom. Ot raczej… - Kasamatsu skrzywił się. -…wykorzystana. Prawie cały czas spała i jadła, spała i jadła, próbowała odzyskać równowagę. Pomógł jej psycholog.

-Zatrudniłeś psychologa dla Omegi? – w oczach Aomine Szympans zyskał odrobinę szacunku.

-Potrzebowała go. A ja… - Kasamatsu wykonał bliżej nieokreślony ruch ręką, ale Aomine nie potrzebował więcej. Rozumiał, ponieważ on to samo zrobiłby dla Kise. Na szczęście, jego Omega nie był gwałcony i zmuszany do innych usług.

-Skoro jest dla ciebie ważna, dam ci ostrzeżenie – Aomine nachylił się ku Kasamatsu. –Hanamiya poluje na blond Omegi. Nie wiem, dlaczego – skłamał. Zawsze mógł zawinąć prawdę w ściemę i wtedy nikt się nie łapał. –Po prostu uważaj. I mam też prośbę.

-Prośbę? Wielki Aomine Daiki, sam Alfa Panter ma do mnie prośbę? – prychnął z niedowierzaniem. –No ale mów. Nim cię kopnę.

-Za co? Nieważne – machnął ręką. –Dam ci numer osobistego komunikatora Kise. Daj go twojej Omedze. Niech utrzymują ze sobą kontakt. Niech od czasu do czasu się spotykają.

Kasamatsu skinął głową, chociaż nie wyglądał na przekonanego. Pozwolił jednak, by Aomine przegrał mu numer Kise i zapisał go.

-Nie mam nic przeciwko temu, by utrzymywali ze sobą kontakt – oznajmił cicho. –Ale nie wiem, co będzie ze spotkaniami. Odnośnie twojego ostrzeżenia – uniósł wzrok i uśmiechnął się do Riruki, która zerknęła na niego i zaraz się rozpromieniła. W ułamku sekundy jednak wróciła do rozmowy z Kise. –Wyjeżdżamy na dwa lata, co najmniej dwa lata – poprawił się – do Stanów. Muszę się zająć interesami a jej dobrze zrobi zmiana otoczenia.

-Rozumiem. Po prostu…

-Nie będę im stawać na drodze – obiecał. –Chyba, że chcesz go sprzedać – powiedział nagle. –Dam dwanaście tysięcy jenów i zapewniam, że nie spadnie mu włos z głowy.

-Kise nie jest na sprzedaż – Aomine poczuł się dziwnie, mówiąc to dzisiaj po raz drugi. Ludzie wciąż nie wiedzieli o tym, że on i Kise planują się pobrać, że blondyn będzie jego Partnerem. Najwyższy czas to ogłosić, pomyślał.

            Swoją drogą, ostatnio sprzedał Sakurai’a Imayoshi’emu. Nie wiedział, czemu jego przyjacielowi tak zależy na ciężarnym Omedze, ale nie stawał im na drodze. Oczywiście, zapytał Ryo, czy tego chce, czy woli zostać z nimi, ale chłopak był niesamowicie podekscytowany wizją zamieszkania z Imayoshim (co trochę Aomine zaskoczyło, ale niczego nie podejrzewał). Słyszał, jak Kise i Momoi szepczą za jego plecami o czymś, a także wymieniają się tajemniczymi uśmiechami, ale w to nie wnikał. Ostatnio dzwonił do Ryo i upewnił się, że chłopak jest szczęśliwy. Miał nadzieję, że dzisiaj wpadnie tutaj z Imayoshim, ale nie widział żadnego z nich. Zastanawiał się, czy jego przyjaciel wie może, kto jest ojcem dziecka Omegi.

            Kise tymczasem nie mógł się nagadać. Opowiadał Riruce o wszystkim, o tym, jak dobrze mu z Aomine, jak cieszy się ze swojego domu, jak podoba mu się życie w mieście. Szepnął jej również o ślubie, a wtedy przez kilka długich minut po prostu go tuliła do siebie, szczęśliwa, że i jemu w życiu się ułożyło. Ona opowiedział mu o swoim domu, o tym, że Yukio pomaga jej uporać się z traumą, o tym, że spotkała nowe przyjaciółki i że nie chodzi spać głodna. Kise próbował dyskretnie podpytać o jeszcze jedną siostrę, o tę zmarłą, której geny zgadzały się z ich genami, ale Riruka nic nie wiedziała. Ona również nie miała pojęcia o tym, kim był ich biologiczny ojciec. Kojarzyła tylko tyle, że był Betą. Mimo iż siostra niewiele mu pomogła, Kise i tak był szczęśliwy , że mógł ją wreszcie spotkać. Tęsknił za nią ogromnie i bał się o nią, ale teraz, gdy miał pewność, że nic jej nie jest i że jest szczęśliwa, mógł się skupić na budowaniu własnego szczęścia.

            Kuroko czuł się przytłoczony ilością osób, które poznał. Nigdy nie przypuszczał, że Kagami ma tylu przyjaciół, znajomych i wrogów, których musi znać i których musi rozpoznawać. Tłum ekscytował się jego obecnością, był tutaj jednym Zagrożonym Gatunkiem i wiele osób pytało, czy może sobie zrobić z nim zdjęcia. Kuroko uśmiechał się wtedy lekko, ale wtulał w bok Kagami’ego i kręcił głową. Wiedział, że tylko Alfa przejrzał jego gierkę – on się wcale nie wstydził, po prostu mu się nie chciało. Wolał udawać totalnie zakochanego w swoim Właścicielu. Mimo to, parę osób zrobiło zdjęcia i jemu i Kagami’emu, a Kuroko wiedział, że parę z nich wyszło bardziej niż romantycznie. Miał nadzieję, że do jutrzejszej gazety trafi to, na którym patrzą sobie w oczy.

            Może był Omegą, ale nie miał zamiaru pozwolić odebrać sobie Kagami’ego.

            Akashi był już znudzony. Część gości bała się do niego podejść, część z kolei cały czas próbowała się do niego zbliżyć w jakiś sposób i zwrócić na siebie uwagę. Dlatego też wycofał się i udał się na krótki spacer, w głąb lasu. Po chwili droga zrobiła się pod górkę, ale to mu nie przeszkadzało; muzyka ucichła, głosy się oddaliły. Słyszał tylko szum wiatru i świergot ptaków, które kładły się do snu. Może spacer teraz, kiedy słońce powoli zachodziło, nie był dobrym pomysłem, ale Akashi był lwem, on niczego się nie bał.

            Wspiął się na wzgórze i usiadł na jednym z kamieni. Ostatnie promienie słońca przyjemnie go ogrzewały, więc na chwilę zamknął oczy i po prostu rozkoszował się spokojem. Bycie na samym szczycie było męczące. Może faktycznie powinien rozważyć myśl o spłodzeniu dziedzica i zacząć jak najszybciej przygotowywać go do objęcia władzy? Z drugiej strony, lubił swoje gierki i traktować ludzi jak pionki, więc z żalem by z tego zrezygnował…

            Kiedy wiatr mocniej zawiał i poczuł na plecach nieprzyjemny dreszcz, otworzył oczy i spojrzał na ruiny starego Tokio, które rozciągały się w oddali. Wiedział, że wciąż mieszkają tam ludzie, chociaż oficjalnie ruiny były opuszczone od setek lat. Prawdopodobnie była to stolica zbuntowanych, bezpańskich Omeg, chociaż wolał to niż slumsy. Ruiny miały w sobie coś eterycznego; widząc je, mógł wyobrazić sobie jak pięknie wyglądało to miasto w XXI wieku, kiedy ludzie nie posiadali takiej technologii jak obecnie. Zanieczyszczone powietrza, mało zieleni – kto z nich przypuszczałby, że po kolejnej wojnie rozkwitnie technika pozwalająca dbać o środowisko, że zasadzone zostaną nowe drzewa i świat zazieleni się? Przez myśl przebiegła mu wizja świata, jaki zastaną ich dzieci, ale szybko się jej pozbył. Nie lubił dzieci, uważał je za hałaśliwe, małe stwory, które potrzebne były do przetrwania gatunku. Czy będzie kochał swoje własne? O ile Akashi dobrze rozumiał słowo „kochać”, to tak, otoczy je opieką i zapewni najlepszy start w życiu, ale rozmawiać zaczną zapewne wtedy, kiedy dziecko będzie już w gimnazjum. Po co miałby wcześniej mówić mu o polityce, której wcześniej by nie zrozumiało?

            Pozostawała jednak kwestia matki dziedzica. Akashi westchnął po raz kolejny; Zarząd zapewne ma przygotowany cały katalog odpowiednich kandydatek, kobiet wysoko urodzonych i majętnych. Czy jednak taka by mu odpowiadała? Jeśli ma już z jakąś spędzić swoje życie, chciałby, aby dało się z nią wytrzymać dłużej niż pięć minut.

Midorima wrócił do domu z nadzieją, że Yuna nie jest na niego zbyt wściekła. Przyniósł dla niej pudełko z ciastem i babeczkami, gdyż Takao podpowiedział mu, że tym przekupi naburmuszoną kobietę. Oczywiście, ona doskonale rozumiała dlaczego nie może wychodzić z domu i pokazywać się publicznie, ale jak długo mogła żyć w zamknięciu? Nawet on w pewnym momencie straciłby cierpliwość. Była mu jednak posłuszna, chociaż brakowało mu jej zadziorności. Yuna wydawała się gasnąć. Co prawda, wciąż się uśmiechała i próbowała zachowywać radośnie, ale widział w jej oczach coraz więcej smutku i melancholii.

Chciał być dobrym Właścicielem, nawet jeśli przychodziło mu to z trudem. Zaciśnie zęby i zrobi dla niej coś miłego.

-Yuna? Wróciłem – zawołał, wchodząc do środka.

Dziewczyna siedziała na kanapie i czytała książkę. Na jego widok podniosła się i podeszła do niego, obejmując go w pasie i kładąc głowę na jego piersi. Midorima znieruchomiał; dopiero po kilku chwilach niepewnie poklepał ją po plecach i westchnął ciężko.

-Nudziłaś się – odgadł, chociaż nie trzeba było być jasnowidzem.

-Szalenie. W telewizji nic nie ma – mruknęła. –Wieki mijają, a tam ten sam badziew. Ale Furihata-kun był na chwilę i wypiliśmy kawę.

Midorima poczuł się lekko zazdrosny. To było nieznane mu uczucie, nieprzyjemne i dziwne. To on wolałby spędzić z nią popołudnie i wypić kawę, ale cóż, rozkazy Akashi’ego były absolutne.

-Przyniosłem ci ciasto – powiedział, wciskając jej pudełko do rąk. –Aida-san była bardzo zawiedziona, że nie mogła cię poznać. Obiecała, że pewnego dnia wpadnie tutaj i cię odwiedzi.

-Mnie? Dlaczego? – zamarła na chwilę.

-Ponieważ jesteś Omegą, którą uratowałem z ulicy, a dla niej życiową misją jest poprawienie statusu Omeg w społeczeństwie. Po prostu chciałaby się z tobą zaprzyjaźnić. B-będę z wami, więc nie musisz się bać – dodał, czerwieniąc się. Yuna obdarzyła go uśmiechem.

-No dobrze – zgodziła się. –To w sumie… fascynujące, że Alfa chce poznać mnie – zauważyła, kładąc pudełko na stoliku i wspinając się na palce

            Midorima drgnął niespokojnie, kiedy poczuł na szyi jej ciepły oddech i czubek nosa. Chociaż przez chwilę walczył z chęcią odsunięcia się, ale w końcu znieruchomiał i pozwolił się obwąchać. Od jakiegoś czasu Yuna robiła to za każdym razem, gdy wracał, jakby upewniała się, że nikt nie zostawia na nim swojego zapachu. Oczywiście, nikomu by na to nie pozwolił, ale jej zaborczość imponowała mu w pewnym stopniu.

-Tańczyłeś z kimś? – zamruczała, poruszając lekko uszami.

-Nie.

-Dlaczego?

            Pytanie pułapka. Midorima przeczytał kilka internetowych poradników o kobietach i parę elektronicznych książek o tym, jak radzić sobie w relacjach z płcią przeciwną, więc nie dał się złapać w tak delikatnie skonstruowane sidła.

-Bo nie było tam ciebie – wymamrotał szybko, czując, że robi się czerwony na twarzy. Nerwowo poprawił okulary.

Yuna nagle rozpromieniła się i znów mocno do niego przytuliła. Midorima poczuł się mniej zawstydzony niż za pierwszym razem i teraz szybciej poklepał ją po plecach. Miał spełniać jej zachcianki…

-Może teraz ze sobą za-za-zatańczymy? – wykrztusił z trudem.

            Nad ruinami starego Tokio zapadł zmierzch. Dla większości ludzi był to znak, ze czas udać się na spoczynek, ale to miasto dopiero teraz budziło się do życia. W powybijanych oknach, które dawno zapomniały czym są szyby, pojawiały się światełka, z początku niewyraźne, potem coraz większe. Na ulice wychodzili ludzie, kupcy rozwijali swoje stragany. Większość mieszkańców nie żyła na powierzchni, ale w kanałach, wiec traktowali te wyjścia na zewnątrz naprawdę drogo. Tylko tutaj mogli kupić broń, żywność, latarki czy świece. Czasem udawało kupić się koce lub stare ubrania, które przemytnicy wykradali ze stolicy. Życie było tutaj ciężkie, ale woleli takie, niż wegetowanie z dnia na dzień, nie wiedząc, czy nie stracą pracy, domu, czy Właściciel się nimi nie znudzi i dla zabawy nie pozbawi ich życia. Pocieszali się tym, że mieszkający w slumsach mają jeszcze gorzej, chociaż marne było to pocieszenie. Mimo to, z dnia na dzień żyli, zakładali rodziny, umierali i rodzili się, żyjąc własnym życiem, z dala od zgiełku. Mieli tutaj prasę, najbogatsi nawet stare odbiorniki telewizji, więc wiedzieli, co dzieje się w większym świecie, ale nie przykładali do tego większej wagi, chyba iż groziło to podniesieniem cen żywności. Małe dziewczynki wycinały z papierowych magazynów zdjęcia Alf i ozdabiały nimi ściany, marząc o tym, że pewnego dnia przeżyją historię rodem z historii o Kopciuszku.

            Policja nie miała tutaj wstępu; większość „normalnych” uważała, że ruiny wciąż są skażone wojną i każdy, kto wejdzie tam chociaż na chwilę, szybko umrze. Oni podsycali te plotki, od czasu do czasu podrzucając na obrzeża miasta zdeformowane zwłoki. Dzięki temu cieszyli się spokojem z zewnątrz. Czasem w kanałach pojawiali się nowi mieszkańcy – kolejne porzucone Omegi, którym udało się zbiec ze stolicy czy zdegradowana do bankructwa szlachta, ale ci szybko umierali, nie potrafiąc poradzić sobie w nowych realiach.

            W samym centrum ruin znajdował się opuszczony szpital. Mieszkańcy wspólnymi siłami doprowadzili go do jako takiego użytku, zapewniając zaplecze dla dwóch sal i jednego gabinetu. Na zmianę pracowało tutaj dwoje lekarzy, chociaż bardziej pasowałby im tytuł uzdrowicieli. Nie wiedzieli wiele o współczesnej medycynie, opierali się głównie na przekazywanych od pokoleń wytycznych, a także na starych książkach, które znaleźli w piwnicy tego budynku. Lepsze to niż nic, powtarzali sobie. Codziennie oboje urabiali się po łokcie, pomagając mieszkańcom całego podziemnego miasta. W przeciwieństwie do większości, nie mieli w sercach nienawiści do świata Alf, blichtru i bogactwa, które dla Podziemnych było symbolem zepsucia.

            Tego samego wieczoru, kiedy Akashi Seijuro patrzył ze wzgórza na ruiny, na jednym z drzew, które przebiło się przez beton i inne materiały, by wyrosnąć ponad budynki, siedziała kobieta i wpatrywała się we wzgórze. Wkrótce tych dwoje miało się spotkać, chociaż żadne z nich jeszcze o tym nie wiedziało.

I've beenaround the world

And never in my wildest dreams
Would I come runnin’ home to you

Mam nadzieję, że się podobało xd i że będzie większa aktywność niż pod ostatnim rozdziałem :p Miłego rozpoczęcia roku szkolnego, robaczki, dla studentów udanego miesiąca wakacji ;) Jednocześnie chciałabym Was prosić o trzymanie kciuków, gdyż od pierwszego zaczynam i staż i nową szkołę (zaoczną).

W rozdziale wykorzystano „Kill the lights” (Set it off) oraz „Bet my life” (Imagine Dragons).