Rozdział 22. Loyalty.

Everybody's got a dark side

(Każdy ma ciemną stronę)
Do you love me?

(Kochasz mnie?)
Can you love mine?

(Możesz pokochać moją?)

            Duże, gorące ręce błądziły po jego ciele, pozostawiając po sobie czerwone, krwawiące ślady. Ból rozrywał jego ciało, promieniując od miejsca między jego udami aż na całe ciało, rozciągając się jak całun, by w końcu objąć go całego, pochłonąć i zanurzyć w ciemności. Nie krzyczał; Hanamiya nauczył go, że krzyk to coś dobrego, przyjemność, a on nie chciał mu jej sprawiać, więc cierpiał w milczeniu. Im bardziej cichy był, tym gorszy stawał się jego oprawca, ale wciąż nie chciał dać mu te satysfakcji. Pozwalał się kopać, gwałcić, poniżać, pozwolił odebrać sobie godność; zrobiłby wszystko, by chronić swojego pana i przyjaciela.

            Te dłonie były jednak inne. Większe, ale nie tak gorące. Trzymały go na powierzchni ciemności, rozpraszając ją łagodnym światłem.

-To zły sen – powtarzał czyjś głos w kółko, tak długo, dopóki Himuro nie otworzył oczu.

-M-Murasakibara-sama – jęknął, podrywając się i szybkim gestem przyciskając swoje plecy do ściany. Jednocześnie podciągnął kolana do piersi i otoczył je ramionami w obronnym geście.

-Mówiłem ci, że możesz mówić inaczej – burknął, siadając na materacu obok niego. –Znów miałeś zły sen. Czemu się mnie boisz?

Zbyt wiele pytań na raz. Himuro przeczesał palcami włosy.

-A-Atsushi-sama – bąknął. –Przepraszam, że cię obudziłem, przepraszam. Nie chciałem. Myślałem, że udało mi się nie krzyknąć…

-Nie krzyczałeś, Muro-chin – odparł, drapiąc się w policzek. –Poczułem zapach twojego strachu i myślałem, że ktoś robi ci krzywdę.

-O…och. Mimo to, obudziłem cię, naprawdę jest mi przykro!

-Uspokój się i…

            Wyciągnął go i chciał pogłaskać po włosach, ale Himuro szybko osłonił się ręką. Murasakibara zawahał się i cofnął rękę, marszcząc brwi. Dlaczego Himuro wciąż się bał? Mieszkał tutaj już trzy tygodnie i nikt nawet nie podniósł na niego głosu.

-Nie bój się.

-Przepraszam. Wiem, że ty mnie nie uderzysz, Mu… Atsushi – wymamrotał miękko. –To taki odruch.

-Poprzedni, przed Mako-chinem też cię bił?

-Taiga? Nigdy. Zawsze powtarzał, że moja buzia jest za ładna na bicie – zaśmiał się smutno. –Ale to nie ma znaczenia. To już nie ma znaczenia – dodał ciszej, jakby przekonywał sam siebie.

-Poczekam, aż zaśniesz – burknął Murasakibara, wyciągając nogi przed siebie i wbijając wzrok w ścianę. –Nie patrzę nawet. Nie musisz się bać!

            Midorima z zadowoleniem rozkładał lekarstwa na półkach, co chwila z dumą zerkając na kolekcję książek, która stała w specjalnych gablotach. Jego gabinet był gotowy na przyjęcie pierwszego pacjenta. Akashi nie szczędził środków, a Midorima czasu, by przygotować najważniejszą jednostkę Apartamentu Lwów. Midorima za darmo pracował dla członków klanu – wydatki pokrywało ich ubezpieczenie. Pozostali musieli mu płacić, a cenił się wysoko. Będąc jednak prywatnym lekarzem najważniejszego człowieka w całej Japonii, Midorima mógł żądać każdej stawki.

            Właśnie miał przejrzeć katalog z asystentkami, które znalazł mu Furihata, kiedy jego komunikator zapiszczał. Sygnał alarmowy, pomyślał nerwowo Midorima, sięgając po urządzenie. Ktoś wyłączył kamery w salonie, w którym dnie spędzała Yuna.

Szybkimi krokami przemieścił się do prywatnej windy i przyłożył do czytnika swój palec. Jednocześnie dzwonił do Furihaty.

-Midorima-san, w czym mogę pomóc?

-Czy Akashi ma dzisiaj gości Hieny?

-N-nie, raczej nie… Proszę dać mi minutę, zaraz wejdę do systemu monitoringu… - Furihata mruczał pod nosem, a Midorima słyszał, jak palce chłopaka stukają o klawiaturę. –Mamy awarię systemu w pana skrzydle, Midorima-san!

-Macie awarię i nie włączył się wam system ostrzegania? – warknął, żałując, że winda nie może poruszać się szybciej.

-Już wysyłam tam zespół techników. Może to zwykłe spięcie…

-Gdyby to było zwykłe spięcie, włączyłby się system awaryjny. Ktoś wszedł do środka.

-Wysyłam uzbrojony oddział techników – zaczął Furihata, ale Midorima mu przerwał.

-Nie, załatwimy to po cichu. Jestem w drodze, daj znać Akashi’emu.

            Furihata wcale nie musiał informować Alfy Lwów o sytuacji, gdyż Akashi doskonale o niej wiedział. Siedział właśnie w salonie Midorimy i obserwował ze spokojem, jak Takao przesuwa palcami po blond włosach dziewczyny, dzieląc je na mniejsze kosmyki i zaplatając w misterny warkocz. Popijał przy tym doskonałą kawę, zerkając od czasu do czasu na stoper. Kiedy Midorima wpadł do mieszkania, zatrzymał odliczanie.

-Cztery minuty i dwadzieścia sekund – zawołał do Midorimy. –Shintarou, musimy popracować nad systemem ochrony.

-C-co się tutaj dzieje? – warknął Beta, patrząc, jak Yuna z uśmiechem odchyla głowę, by Takao mógł wygodniej zaplatać.

-Kazunari wpuścił nam robala do systemu. Ogólny nie zareagował w ogóle, czujniki uruchomiło dopiero to, że straciłeś podgląd salonu. Ale dużo czasu zajął ci dojazd tutaj, dobry zabójca mógł zabić dziewczynę w cztery minuty i wyjść, jak gdyby nigdy nic.

-Gdyby twój system zareagował, nie musiałbym się tutaj fatygować, a Takao miałby na głowie uzbrojone po zęby lwy – odwarknął Midorima, zamykając drzwi. –Mogłeś dać znać, że robimy ćwiczenia.

-To nie były zaplanowane ćwiczenia. Kazunari dał mi cynk rano, że musimy porozmawiać. Uznałem, że to dobry moment, by sprawdzić zabezpieczenia. Musimy ustawić podwójne tarcze, a wyłączenie pierwszego systemu uruchomi alarm w swoim i w drugim… - mruczał do siebie Akashi, szybko notując coś na swoim tablecie.

            Midorima miał dosyć. Dlaczego Takao bawił się włosami Yuny? Dlaczego Akashi znów popijał kawę, siedząc w jego salonie? Czy żaden z nich nie znał słowa „prywatność” i nie mógł powstrzymać się od naruszania jego granic? Nie wybuchł jednak; odetchnął głęboko i poprawił sztywno okulary.

-O czym chciałeś pogadać? – warknął.

-Moment. Zobacz, Yu-chan, jak ci ładnie. Tak widać twoją buzię – Takao uśmiechnął się do Omegi i wraz z nią przejrzał się w lusterku. –Mogłabyś zrobić nam coś do jedzenia, skarbie?

-Oczywiście. Naleśniki, panowie?

-Chętnie – zawołał Akashi, z trudem ukrywając entuzjazm. Takao uniósł brwi. Alfa Lwów był miłośnikiem naleśników? Cenna informacja.

            Odczekali, aż dziewczyna wyjdzie, a Midorima zamknie drzwi, nim Takao przestał się uśmiechać, a Akashi odłożył tablet.

-To niedopuszczalne, żeby nasze bariery padły po jednym robaku – warknął Akashi.

-To jest to, nad czym obecnie pracuje Hanamiya. Co prawda, wersja niestabilna, dlatego uruchomiła alarm Shin-chana, ale jeśli będzie kompletna, wszystkie zabezpieczenia będą do wymiany – Takao rozsiadł się w fotelu.

-Jasna cholera – Midorima przeczesał palcami włosy. –Trzeba wezwać najlepszych informatyków.

-Najbardziej zaufanych – poprawił go Akashi. –Opracujemy nowy system i sprzedamy go.

-No tak, mogłem się domyślić. Ale musisz dać znać Kotowatym, będą nam potrzebni bez szpiega w systemie.

-Tak, Taiga i Daiki dostaną nowy system pro bono, zrobimy dla nich również wersję domową. Shintarou, chcę, żebyś wciągnął w to również Pandy i Wilki.

-Jasne – Midorima sięgnął po swój komunikator, by zapisać najważniejsze informacje. –I tak mam spotkać się z Murasakibarą, by zdjąć gips jego Omedze. Kagetorze dam znać jutro, podjadę na „przegląd” – mruknął sam do siebie.

-Nie Kagetorze – Akashi postukał się palcem w brodę. –Zawodnik się zmienił. Musisz zdobyć zaufanie Hyuugi Junpei’a. Shintarou, jak dobrze radzisz sobie z dziećmi?

-Szalenie – prychnął ironicznie. –A co to ma do rzeczy?

-Zaufanie mężczyzny łatwo zdobyć przez jego dziecko i kobietę. Z Aidą Riko możemy mieć problemy, jest prawdziwą Wilczycą. Ale Hyuuga Junpei ma córkę. Powiedzmy, że coś stanie się dzieciaczkowi… jak bardzo tatuś będzie zadowolony, kiedy najlepszy medyk w kraju przyjdzie z pomocą? – wyszeptał Takao, mrużąc stalowo szare oczy.

-Akashi, chyba na to nie pozwolisz? – Midorima podniósł głos. –Nie ma mowy, nie zgodzę się na plan, w który wciągamy dziecko!

-Spokojnie, żadnemu dziecku nic się nie stanie – zapewnił go Akashi. –Zwłaszcza córce Hyuugi Junpei’a. Mała księżniczka będzie nam potrzebna. Twoja Omega jest urocza i spokojna, prawda? Na pewno poradzi sobie z zagubionym dzieckiem.

            Midorima zawsze wiedział, że Akashi balansuje na granicy szaleństwa i normalności, ale nigdy nie przypuszczał, że jest ona tak cienka. Co ten mężczyzna był w stanie poświęcić dla zdobycia większej władzy i jej utrzymania? Mimo to, Midorima nie kwestionował swojej lojalności. Miał zbyt wielki dług wdzięczności wobec Alfy Lwów.

-Nie pozwolę wam wmieszać w to Yuny – powiedział tylko.

-Tak, wiem, twoja partnerka nie jest moim pionkiem – Akashi niedbale machnął ręką, a Midorimie nawet nie drgnęła powieka na słowo „partnerka”. –Kazunari, jak wiele czasu zajmie ci namówienie Hanamiyi na to, by zrobił coś Wilczej Księżniczce?

-Kilka dni – Takao wzruszył ramionami. –Nic groźnego – zapewnił Midorimę. –Wiesz, że nie pozwolę skrzywdzić kolejnego dziecka. W razie potrzeby poddam swoją przykrywkę, żeby ją uratować.

-Nie będzie takiej potrzeby, moje plany nigdy nie muszą mieć awaryjnego wyjścia – odparł Akashi arogancko. –Księżniczce nic się nie stanie, a my zdobędziemy kolejnego sojusznika.

-Gdzie podziały się czasy, gdy zapraszano ludzi na kawę i rozmawiano – mruknął ironicznie Midorima.

            Yuna weszła do salonu, niosąc za sobą zapach słodkiego ciasta. Rozpromieniona, sięgnęła po ramię Midorimy i otarła o nie policzek, zostawiając na Becie swój zapach. Akashi i Takao niemal natychmiast przestali wyglądać poważnie i niebezpiecznie.

-Chodźcie do kuchni, na pewno jesteście głodni – zaprosiła ich.

-Jesteś cudowna – zapewnił ją Akashi, jako pierwszy kierując się za słodkim zapachem.

            Takao uważał, że to urocze, iż tak poważny mężczyzna ma słabość do słodkiego jedzenia. On nie mógł jednak pozwolić sobie na żadną.

-Ja niestety muszę was przeprosić. Mój szef zdenerwuje się, jeśli nie wrócę szybko z przerwy – oznajmił wymownie, a Akashi i Midorima przytaknęli. –Co do naszego przyjęcia, to się dogadamy – dodał.

            Obaj skinęli mu głową na pożegnanie, a Takao uśmiechnął się, zasalutował Yunie i wyskoczył przez okno. Dziewczyna pisnęła cicho i podbiegła do parapetu, by wyjrzeć przez nie, ale w tym samym momencie, z dumnym krzykiem, w niebo wzniósł się jastrząb.

-Nigdy nie przywyknę do tego, że on nie używa drzwi – westchnął Midorima. –To z czym zrobiłaś te naleśniki?

            Akashi ze spokojem obserwował, jak Midorima i Yuna się przekomarzają i rozmawiają o codziennym życiu. W międzyczasie jego umysł pracował na najwyższych obrotach; wiedział doskonale, jak zdobyć lojalność takich mężczyzn jak Midorima czy Takao, dlatego nie bał się o plan zdobycia Hyuugi Junpei’a do swojej drużyny.

            Ile to już lat minęło?, zamyślił się Akashi. Sam był dzieckiem, kiedy jego nauczyciel i opiekun wrócił do apartamentu, niosąc w ramionach szczenię lisa. Chłopiec był od niego wyższy, ale szczuplejszy i bardziej zaniedbany. Nie mówił w ogóle, patrzył na niego tylko podejrzliwie jadowicie zielonymi oczami. Akashi był tym zaskoczony; nawet jego opiekun, nie mówiąc już o wiecznie nieobecnym ojcu, nie miał na tyle odwagi, by spojrzeć mu w różnokolorowe oczy. Dopiero po kilku dniach zrozumiał, że Lis robi to, bo ma wadę wzroku i inaczej nie potrafi się skupić na jednym obiekcie.

            Musiało minąć kilka miesięcy, nim chłopiec zaczął mówić. Akashi lubił go; byli do siebie podobni. Obaj nie mieli ochoty na zabawę, woleli się uczyć i ćwiczyć sztuki walki. Nigdy nie robili tego, co robią chłopcy w ich wieku. Ich nauczyciel próbował organizować im jakieś spokojne zabawy, ale żaden z nich nie wykazywał zainteresowania nimi. Akashi wiedział, że jemu jako przyszłemu Alfie nie wypada się bawić, ale Lis przecież mógł robić co chciał.

            Dopiero gdy był już prawie dorosły, nauczyciel powiedział mu, co stało się z rodziną Midorimy. Do tego czasu obaj byli już przyjaciółmi, chociaż żaden z nich nie wiedział, skąd się to wzięło. Po prostu kryli nawzajem swoje plecy i ufali tylko sobie nawzajem, całe życie wychowywani w jednym domu. Akashi nigdy nie przypuszczał jednak, że Midorima jest na tym świecie sam; większa część jego rodziny zginęła w krwawej pułapce, jaką zgotowały im Hieny, a ci, co przeżyli, wyrzekli się go. Dla nich chłopiec był równie martwy co jego rodzice i młodsza siostra. Nauczyciel odnalazł go zakrwawionego, gdy błąkał się po bagnach. Musiało minąć kilka dni, gdyż krew na jego ubranku zdążyła zaschnąć, a Midorima odwodnić się i niemal umrzeć z wyczerpania.

Akashi zrozumiał to, gdy miał siedemnaście lat; gdyby tamtego dnia odrzucił Midorimę i powiedział, że nie chce go w swoim domu (nawet jako dziecko mógł podjąć taką decyzję), Lis umarłby na ulicy, niechciany przez nikogo. Stąd płynęła jego lojalność i zaufanie. Akashi i jego opiekun uratowali jego życie i (do czego Akashi nigdy by się nie przyznał), Midorima rozumiał to od samego początku.

-Hej, jaki sos chcesz? – Yuna pomachała mu lekko ręką przed oczami, nim Midorima zdążył ją powstrzymać. Lew jednak nie rzucił się na nią; pachniała jego przyjacielem, przez co nie czuł w ogóle zagrożenia.

-Malinowy poproszę – uśmiechnął się lekko.

            Takao poznał w podobny sposób. Tym razem jednak nie przez nauczyciela, ale przez Midorimę, który miał nawyk przynoszenia do domu rannych stworzeń i podejmowania prób ratowania ich życia. Był na tyle przyzwyczajony do tego, ze gdy pewnego dnia przytargał na plecach rannego chłopaka, bez słowa zdjął obrus ze stołu, wiedząc, że biurko Midorimy tym razem okaże się za małe. Ponad dziesięć lat temu, Midorima wciąż nie wiedział jak zakładać szwy, przez co Takao do dziś miał bliznę na brzuchu, ale nie miał o to pretensji. Jak sam mówił, lepsza blizna niż jelito na wierzchu. Nauczyciel był z nich dumny; uratowali tamtej nocy życie Takao, a jak później się okazało, mieli wspólnego wroga. Rodziców Takao zabiły Hieny. Jego siostra nie miała jednak tyle szczęścia. Jako Omega została zabawką wpierw ojca Hanamiyi, a potem jego, nim odebrała sobie życie i wykrwawiła się w lochu Hien.

            Od tamtego czasu każdy z ich trójki wiedział, jakie będzie jego przeznaczenie. Akashi uczył się, by być przywódcą, odpowiedzialnym i zwycięskim. Midorima wiedział, że będzie lekarzem, najlepszym z najlepszych. A celem życia Takao było zniszczenie klanu Hien, niezależnie od tego, czy zniszczenie to miałoby nastąpić od środka czy też z zewnątrz. Był szpiegiem i tak jak jego dwaj przyjaciele, był w tym najlepszy.

You never took us alive

(Nigdy nie weźmiecie nas żywcem)
We swore that death will do us part

(Przysięgliśmy, ze dopóki śmierć nas nie rozłączy)
So now we haunt you in the dark

(Więc teraz tropimy cię w ciemności)
You never took us alive

(Nigdy nie weźmiecie nas żywcem)
We live as ghost among these streets

(Żyjemy jak duchy na ulicy)
Lovers and partners

(Kochankowie i partnerzy) 
Partners in crime

(Partnerzy w zbrodni)

            Yeah. Zgadnijcie, kto jest magistrem!

            W rozdziale wykorzystano „Dark side” (Kelly Clarkson) oraz „Partners in crime” (Set it off). Ale gorąco, zdycham ;A;