Rozdział 21. Bittersweet.

Somebody cries in the middle of the night

(Ktoś płacze w środku nocy)
The neighbors hear, but they turn out the lights

(Sąsiedzi słyszą, ale wyłączają światła)
A fragile soul caught in the hands of fate

(Krucha dusza złapana w dłonie losu)
When morning comes it'll be too late

(Gdy nadejdzie poranek, będzie za późno)

            Kise nie mógł uwierzyć w to, co słyszał. Miał jeszcze jedną siostrę? Tych samych rodziców? Nie czuł nic; owszem, było mu przykro, że jakaś kobieta została zamordowana, ale w środku miał pustkę, jakby jego własne ciało nie wiedziało, co ma o tym myśleć. Przecież to nie była Riruka. Gdyby to była Riruka, to… ale Riruka żyje.

A przynajmniej taką miał nadzieję.

-Pomijając już fakt spokrewnienia zamordowanej z twoją Omegą, Daiki – Akashi, który zachowywał się tak, jak gdyby ich bójka nie miała miejsca, usiadł w fotelu. –Spójrz na tablicę. Zostało zamordowanych jeszcze jedenaście Omeg w ciągu dwóch lat.

-Dwanaście Omeg w dwa lata? To średnio jedna co dwa miesiące – Kagami zmarszczył brwi. –Ja wiem, że nikt nie podnosi alarmu, gdy giną Omegi, ale ktoś powinien coś zauważyć.

-W tym właśnie problem – Midorima rozciągnął raporty z sekcji zwłok. –Tylko o tych wiemy, to raz. Dwa, nikogo nie zaalarmowały, bo ciała znajdowano porzucone w różnych miejscach. Czasem było to terytorium Hien, czasem Pand, czasem Wilków i tak dalej.

-A jak wam udało się trafić na to i je połączyć? – Aomine lekko przechylił głowę. –Co je łączy prócz MO i tego, że są Omegami?

-Każdą z nich zgwałcono przed śmiercią, ale nie znaleziono nasienia sprawcy. Ich dłonie włożono do kwasu, przez co identyfikacja po odciskach była niemożliwa. Widać na ciele ślady skrępowania, tutaj, tutaj i tutaj – Midorima zaznaczył na czerwono rany na nadgarstkach ofiar i ich kostkach. –Na tych ciałach, które odnajdywano później, widać resztki czerwonego sznura, którym to robiono. Włókna do siebie pasują. I wszystkie były blondynkami. No i sposób porzucenia ciała. W miejscu publicznym, ale nie w widocznym miejscu. Nie zakopane, ale też nieprzykryte. Przeszukam jeszcze bazę, chociaż mało kto kataloguje zamordowane Omegi.

-Mamy jakiś trop? Jakikolwiek?

-Wysłałem resztki sznura do analizy, może uda nam się znaleźć markę i dystrybutora. No i moglibyście porozmawiać z właścicielem. Mori Kashamoto. Jest Betą i należy do klanu Karakali.

-J-ja też jestem karakalem – mruknął Kise, nerwowo poruszając uszami. –J-jestem karakalem, a t-ta zamordowana dziewczyna też była karakalem?

-Uspokój się – szepnął mu na ucho Aomine, mocniej obejmując go w pasie. –Twój zapach ich drażni. Nie denerwuj się.

-Staram się, ale być może właśnie dowiedziałem się, że miałem jeszcze jedną siostrę, ale ona już nie żyje – warknął. –Obiecałeś mi, że odnajdziesz Rirukę, jeśli zgodzę się cię poślubić.

-Coś mogłem mówić.

-Aominecchi!

-No okej, okej. Mówiłem, że odnajdę twoją siostrę. Ciekawe, gdzie mam jej szukać. To nie tak, że wpiszę w Google Kise Riruka i mi ją znajdzie, co? Midorima, co ty robisz?

-Wpisuję w Google Kise Riruka, bo już to gdzieś słyszałem – Beta machał ogonem, klikając coś zawzięcie na ekranie tabletu. Po chwili wyświetlił na hologramie zdjęcie, będące częścią artykułu o Alfie Szympansów. –Kise, poznajesz ją?

-T-To Riruka! To moja siostra!

-Kilka miesięcy temu kupił ją Kasamatsu Yukio, dwadzieścia dziewięć lat, Alfa Szympansów. To dobry człowiek. Wybuchowy, ale dobry.

-Znam go – Akashi opadł ciężko na swój fotel i obrócił się w nim lekko. –Już wiem, czemu kojarzę to imię i nazwisko. Na zebraniu Alf ją widziałem. Była z nim. Kilka tygodni temu. Wyglądała na zadowoloną i zadbaną, jeśli cię to pocieszy.

-Nie ma szans, żebym się z nią spotkał, prawda? – zapytał Kise smutno, opuszczając smętnie uszy. –Pewnie nawet nie wolno mi się z nią skontaktować.

-Nie, raczej nie. Kasamatsu to skryty człowiek – Kagami westchnął. Było mu szkoda Omegi. Sam już nie wiedział, czy lepiej mieć rodzinę, ale nie móc się z nią spotkać, czy być samemu, jak sam był Kuroko.

-Chwila. Akashi, czy przypadkiem wszystkie Alfy nie dostały zaproszenia na urodziny przyszłego Alfy Wilków? Hyuugi Junpei’a?

-Z tego, co wiem, zaproszenia rozsyłała Aida-san, jego narzeczona. Ja dostałem i idę z Kuroko. Akashi, ty raczej też masz takie w skrzynce.

Akashi zamyślił się na chwilę, po czym sięgnął po elektroniczny terminarz. Furihata przydawał się, bo pamiętał wszystkie upierdliwe szczegóły. Przerzucił kilka stron, po czym znalazł interesujący go wpis.

-Tak. Kouki potwierdził mój udział w tej imprezie i zapisał, że muszę kupić prezent – Akashi uniósł brwi. Prezentem powinna być jego obecność.

-Idź z Aomine, Kise. Spotkasz tam zapewne swoją siostrę. A jak nie, to przynajmniej z bliska zobaczysz człowieka, który się nią zajmuje – podsumował Midorima, poprawiając okulary. Doprawdy, Alfy Alfami, ale co oni by be niego zrobili? Straciliby się, jak nic.

-Świetnie. Shintarou, ty pójdziesz ze mną. I kupisz prezent. Wybierz coś.

Midorima skrzywił się, ale nie odpowiedział.

            Imayoshi stanął pod bramą rezydencji Aomine i spojrzał na swój komunikator. Alfa jak zawsze nie odbierał połączeń, w sumie powinno go to przestać dziwić. Miał swój świat i swoje kredki. Żywił jednak nadzieję, że jeśli Aomine nie odbiera telefonu, to nie ma go w domu. Chciał zobaczyć się z Sakurai’em już od dawna, ale za każdym razem, gdy umawiał się na wizytę, Aomine odwoływał ją lub przenosił do biura.

            Zadzwonił do bramy i cofnął się o krok. W kieszeni trzymał prezent dla Omegi. I chociaż widywali się od jakiegoś czasu, przez tak wiele tygodni nie mieli ze sobą najmniejszego kontaktu. Czy Sakurai był zdrowy? Czy bardzo się nudził? Czy tęsknił za nim tak, jak on tęsknił za nim?

            Gdy brama uchyliła się, zobaczył uśmiechniętą buzię Momoi. Dziewczyna machała radośnie ogonem, patrząc na niego.

-Imayoshi-sama – zawołała. –Dawno pana nie widziałam. Mam nadzieję, że wszystko w porządku?

-Oczywiście, Momoi-chan. Zastałem Aomine?

-Niestety, wyszedł spotkać się z kimś – skrzywiła się. –Ale może wejdziesz i na niego zaczekasz? Co prawda, ja wychodzę na zakupy, ale Ryo-chan jest w domu, z pewnością dotrzyma panu towarzystwa.

Idealnie.

-No cóż, chyba nie zostaje mi nic innego – uznał, siląc się na obojętność w głosie. –Dziękuję, Momoi-chan.

-Do usług, Imayoshi-sama. Czy mam wezwać Ryo-chana?

-Nie, sam go znajdę. Zapewne jest w altanie, co? Pielęgnuje wasz ogród.

-Nie, teraz nie może nosić nic ciężkiego, więc zajmuje się nauką Ki-chana.

            Imayoshi znieruchomiał. W osłupieniu patrzył, jak Momoi wsiada do taksówki i odjeżdża, podczas gdy jego myśli gnały jak szalone. Sakurai nie mógł nosić nić ciężkiego? Czy coś mu się stało? Czy podczas jego nieobecności ktoś go skrzywdził? Planował wykupienie Omegi, nawet za horrendalną cenę, ale ona nie miała znaczenia. Sakurai należał do niego, musiał być jego. Jeśli Aomine pozwolił, by stało mu się coś złego, jeszcze dziś wsadzi Omegę do samochodu i stąd zabierze, chociażby miało to zapoczątkować wojnę.

            Szybkimi krokami, niemal biegnąc, pokonał dziedziniec i kawałek ogrodu. Chciał krzyczeć, ale jeśli Ryo był ranny, to mógłby go tylko wystraszyć. Serce łomotało niespokojnie w jego piersi. Wcześniej nawet w najśmielszych planach nie przypuszczał, że połączy ich prawdziwa więź partnerstwa, a nie tylko chemia i seks.

            Dobrze, że znał rezydencję Aomine niemal tak dobrze, jak swoją własną. W krótkim czasie dopadł drzwi altany i otworzył je, starając się wyrównać i uspokoić oddech. Widząc, jak Sakurai śpi na dużej huśtawce, zwinięty na boku i okryty kocem, poczuł ulgę niemal tak wielką, że w oczach zakręciły mu się łzy. To nie pasowało do niego; był Imayoshim Shoichim, Alfą Sokołów, klanu, który był niemal tak stary i potężny jak Klan Lwów, a tymczasem niemal na kolana rzucił go widok śpiącej Omegi.

            Ostrożnie podszedł do huśtawki i usiadł w fotelu. Nie chciał budzić Ryo, nie teraz, kiedy wyglądał na tak delikatnego i spokojnego. Delikatnie dotknął jego włosów, czując znajomą miękkość. Był pewien, że gdyby pochylił się i wsunął w nie nos, powitałby go znajomy zapach cytrynowego szamponu.

-Imayoshi-sama – jęknął przez sen Sakurai, mocniej się kuląc.

-Ciii – burknął. –Już jestem.

            Sakurai nie obudził się przez kolejne pół godziny, ale Imayoshi’emu to nie przeszkadzało. Nawet gdyby Aomine wrócił teraz do domu i musiałby się tłumaczyć Alfie Panter z tego, że stalkuje i obserwuje jego śpiącą Omegę, to nie miało znaczenia. Cały świat mógłby stanąć w płomieniach, a on wypiłby szklankę wody na pół z Ryo.

-Czy ty w ogóle zdajesz sobie sprawę z tego, co ze mną zrobiłeś? – wymamrotał, kryjąc twarz w dłoni. –Czy rozumiesz to, że jesteś całym moim światem?

            Omega poruszył się niespokojnie i przetarł pięścią oczy. Coraz częściej zdarzało mu się zasypiać w ciągu dnia, ale lekarz - położnik (którego zatrudnił Aomine, by miał go na oku) stwierdził, że to całkiem normalne. Brał więc przepisane dla niego leki, zarówno zwykłe witamy i żelazo, jak i środki dla Omeg, pomagające utrzymać im ciążę. Pocieszał się myślą, że jeszcze tylko parę tygodni i będzie trzymał swoje dziecko w ramionach. Kiedy jednak jego myśli płynęły w tym kierunku, jednocześnie zastanawiał się, co zrobić, gdy maluch podrośnie na tyle, by zapytać o ojca. Co ma mu powiedzieć? I  jeśli odziedziczy większość genów ojca, jak wytłumaczy Aomine to, że jego dziecko jest sokołem? Sakurai jednocześnie chciał, by jego syn lub córka był sokołem, ale z drugiej strony wiedział, że bezpieczniejsze będzie jako manul.

            Niepewnie pociągnął nosem, wyczuwając znajomy zapach. Czyżby sen, kolejny, w którym przyszedł do niego Imayoshi, był tak realny, że czuł jego zapach? To niemożliwe. Od kiedy mężczyzna wrócił do Japonii, nie przyszedł ani razu. To utwierdziło Sakurai’a w przekonaniu, że był tylko przelotnym romansem w życiu Alfy. Przepłakał parę nocy, ale nie chciał rozpaczać nad tym za długo. Dziecko czuło to, co on czuł, a on nie chciał, by rozpoczęło swoje życie od smutku. Płakać będzie później.

-Ryo…

            Sakurai potrzasnął głową. Może wciąż jeszcze śni? Tak wiele razy słyszał szept Imayoshi’ego w swoich wspomnieniach, że nie potrafił go odróżnić już od realnego. Dopiero kiedy ktoś wsunął się na ławkę obok niego, poderwał się lekko i obrócił głowę.

-Zero gwałtownych ruchów – Imayoshi czule dotknął jego policzka. –Podobno jesteś chory. Nie chciałem cię zbudzić.

            Omega zaczął mocno pocierać oczy, czując, jak kręcą się w nich łzy. Nie widział tego mężczyzny cztery miesiące, a tymczasem ten zachowywał się tak, jak gdyby rozstali się wczoraj. A może to była kolejna część jego snu?

-Nie jestem pewien czy się obudziłem – wymamrotał.

-Uszczypnąłbym cię, ale wiesz, że nie lubię sprawiać ci bólu. No, chyba, że masz na to wyjątkową ochotę w łóżku – uśmiechnął się odrobinę bezczelnie. –Mogę cię za to pocałować i zbudzić, księżniczko.

            Sakurai wybuchł płaczem. Czy Imayoshi wrócił sobie z niego zażartować? A może wrócił po seks?

-Przepraszam – jęknął, próbując otrzeć policzki. Alfa uśmiechał się lekko, kciukiem wciąż gładząc jego policzek.

-To ja przepraszam. Nie wiedziałem jak przebrnąć przez Aomine, żeby się do ciebie dostać. Tęskniłem – uniósł dłoń Omegi i dotknął jej wnętrza ustami. –Ale mam dla ciebie niespodziankę. Wynagrodzę ci wszystko.

-N-niespodziankę?

            Sakurai nagle dostał czkawki. Imayoshi miał niespodziankę? Co w takim razie miał on dla niego? Nie powiedział mu o ciąży, gdyż dowiedział się o niej gdy mężczyzny nie było już w kraju. Gdy próbował zadzwonić, sekretarz Imayoshi’ego nie pozwolił mu z nim rozmawiać (w końcu Sakurai był tylko Omegą, a nikt nie wiedział o ich romansie), więc całkowicie zaprzestał prób kontaktu.

-Hej, hej, oddychaj – zaśmiał się cicho Imayoshi.

-Przepr-przepraszam – wykrztusił. –J-ja też coś dla p-pana mam.

-Ty? Ryo, nie musisz mi przecież nic dawać. Poza tym, mówiłem, że gdy jesteśmy sami, masz porzucać ten formalny ton. Więc? Gotów na niespodziankę?

            Imayoshi miał nadzieję, że wręczając mu prezent, nie będzie musiał mówić o miesiącach, które minęły, o tygodniach, które spędził samotnie, o wieczorach, w czasie których mógł patrzeć tylko na jedyne zdjęcie Ryo, jakie miał. I o tęsknocie, która go trawiła, a która ukrywał za maską złośliwości i pewności siebie.

-Myślę, że, przepraszam, ale to ja po-powinienem pierwszy.

-Ooo? Czyżby była ważniejsza?

-O-ona wiele z-zmieni – bąknął Sakurai.

            Jak miał mu o tym powiedzieć? Nie mógł tak jak Imayoshi udawać, że nic się nie stało. Czy miał tak bez niczego wybaczyć mu te przepłakane wieczory? Ale z drugiej strony czy mógł mieć pretensje? Imayoshi był Alfą, był z całkiem innego społeczeństwa niż to, do którego należał Sakurai. Ich światy różniły się za bardzo.

-No dobrze – zgodził się Imayoshi, wyrywając go z zamyślenia. –Słyszę, jak bije ci serce, Ryo. Nie denerwuj się tak.

-D-daj, panie – wziął jego dłoń i wsunął pod koc. Zagryzając wargę, umieścił ją na swoim brzuchu.

            Imayoshi w pierwszym odruchu nie skojarzył, o co chodzi. Myślał, że Sakurai przytył i nie miał mu tego za złe (założył, że zajadał tęsknotę), przecież nie tylko o jego wygląd mu chodziło. Dopiero po chwili zrozumiał, że to ciut za wiele. Odrzucił koc z ciała Omegi i szeroko otworzył oczy. Sakurai pisnął cicho, kiedy Imayoshi usiadł gwałtownie.

-Bogowie, Ryo, kto ci to zrobił? Ktoś cię zgwałcił? Aomine pozwolił komuś? A-a może to Aomine?! Zabiję gnoja, przysięgam, zabiję i…

-Nikt nie zrobił mi tego na siłę! Przepraszam – dodał ciszej i złapał za brzeg koca, by znów się nim owinąć. Dopiero teraz pomyślał o konsekwencjach. A jeśli Imayoshi nie będzie chciał tego dziecka?

Co, jeśli każe mi je usunąć?

            W obronnym geście owinął ramiona dookoła swojego brzucha i zagryzł wargę. Nie pozwoli mu na to. Nikomu nie pozwoli skrzywdzić swojego maleństwa.

            Myśli Imayoshi’ego gnały jak szalone. To niemożliwe, by ktoś inny uprawiał seks z Sakurai’em, nie wyczuwał na nim obcego zapachu, jedynie zapach Aomine, podszyty miodem i mlekiem.

-Twój uczeń – powiedział nagle. –Ki-chan. Kise. Tak się nazywa? Widziałem go z Aomine. To on ci to zrobił?

-Ono nie jest „tym”! Przepraszam – odetchnął głęboko. –Moje dziecko nie jest „tym” – powtórzył spokojniej. –I nie, ojcem nie jest Kise-san. Jestem w szóstym miesiącu. Sam pan może obliczyć, z kim się wtedy spotykałem – dodał złośliwie.

            Alfa nagle zrozumiał. Przecież to było takie proste, dlaczego nie pomyślał o tym od razu? Dlaczego założył najgorsze, zamiast zaufać Ryo, tak jak robił to do tej pory? Rozluźnił się, gdyż wiedział, że Omega wychwytuje jego nastroje i sama się nimi denerwuje; to poskutkowało. Sakurai również się uspokoił. Pozwolił, by Imayoshi znów wsunął dłoń pod koc i ostrożnie przesunął nią po jego brzuchu.

-To ja jestem ojcem, prawda? – szepnął, dotykając nosem szyi Sakurai’a. Omega westchnął, wciągając zapach migdałów do płuc. Tak bardzo za nim tęsknił. –Bogowie, Ryo, będziemy mieć dziecko, a ty nie dałeś mi znać?

-Nie miałem jak. A potem myślałem, że już więcej nie wrócisz. Przepraszam, nie chciałem ci sprawiać kłopotu. U-uznałem, że lepiej będzie, jeśli się nie dowiesz. Zwłaszcza, że nawet po powrocie nie przyjechałeś.

-Myślałeś, że cię porzuciłem? Ryo, Ryo, Ryo… - Imayoshi sięgnął do kieszeni. Miał z tym pewien problem, gdyż leżąc nie umiał wyciągnąć prezentu, ale w końcu mu się to udało. –W końcu udało mi się trafić na okazję, kiedy Aomine nie ma w domu. Przyjechałem, żeby dać ci to – ujął dłoń Omegi i wsunął mu na palec wąską, srebrną obrączkę. –Chcę, żebyś zaczął kurs na partnera i wyszedł za mnie. Jeśli się zgodzisz, jeszcze dzisiaj wykupię cię od Aomine. Jeśli nie, i tak to zrobię. I przekonam cię, żebyś kolejnym razem się zgodził.

-C-chcesz żeby-żebym za ciebie wy-wyszedł? – Sakurai znów dostał czkawki.

-Oczywiście, będziemy przecież rodziną. Powiedz tak – wyszeptał, dotykając wargami jego nosa. –Powiedz tak, a całą resztą zajmę się ja.

            Sakurai spojrzał na srebrne kółko na swoim palcu. Czy było bardziej zobowiązujące niż życie, które rosło pod jego sercem? Czy był gotów na to, by stanąć u boku Alfy? Czy świat zaakceptuje go jako partnera Imayoshi’ego? Czy Aomine zgodzi się na to, by go poślubił? Czy klan Imayoshi’ego nie będzie przeciwko?

            Ale czy to miało jakiekolwiek znaczenie? Czy było cokolwiek ważniejszego niż to, że w końcu byli razem?

            Zalewając się łzami, Sakurai mocno przytaknął i wtulił się w Imayoshi’ego. Alfa odetchnął głęboko i odwzajemnił uścisk, czując, że całe jego życie ulegnie zmianie za sprawą jednej Omegi.

I'm right here 'cause I need

(Jestem właśnie tutaj bo potrzebuję)
Little love a little sympathy

(Trochę miłości, trochę sympatii)
Yeah you show me good loving make it alright

(Tak, pokazujesz mi dobrą miłość, sprawiasz że jest dobrze)
Need a little sweetness in my life

(Potrzebuję odrobiny słodyczy w moim życiu)
Your sugar yes please

(Twojej słodyczy, tak, poproszę)
Would you come and put it down on me

(Czy mógłbyś podejść i mnie nią zalać)

            W rozdziale wykorzystano piosenkę „Concrete Angel” (Martina McBride) oraz „Sugar” (Maroon 5). Bardzo proszę o trzymanie kciuków we wtorek od godziny 13 ;)