Rozdział 19. Troublemaker.

It’s like you’re always there in the corners of my mind

(To tak jakbyś zawsze była w zakątku mojego umysłu)
I see a silhouette every time I close my eyes

(Widzę Twoją sylwetkę za każdym razem gdy zamykam oczy)
There must be poison in those finger tips of yours

(W czubkach Twoich palców musi być truzicna)
Couse I keep comin’ back again for more

(Bo wciąż wracam po więcej)

            Midorima z wściekłością usiadł na kanapie, która przez ostatnie miesiące stanowiła jego leże tortur. Jeszcze jedna sprężyna, która wyskoczy, a przysiągł sobie, że własnoręcznie wyrzuci ten cholerny mebel przez okno. Powinien przełknąć dumę i honor i w końcu położyć się w jednym łóżku z Yuną. Zwłaszcza, że w powietrzu unosił się zapach jej Gorączki i doprowadzało go to do szaleństwa. Zauważył też, że dziewczyna chętniej niż wcześniej tuli się do niego lub obejmuje jego ramię, gdy coś robili. Jeszcze kilka tygodni temu uważał, że to irytujące, a teraz z trudem powstrzymywał cisnący się na usta uśmiech, gdy Omega była u jego boku.

-Midorima-san?

            Yuna weszła do salonu, ubrana w zieloną sukienkę z czarną wstążką. Włosy, spięte w kucyk odsłaniały jej szyję. W palcach obracała zawieszkę w kształcie liścia, swoją ukochaną obrożę.

Nie powinna jej nosić. Powinna mieć obrączkę, pomyślał. Nagle wyprostował się. O czym ja myślę?!

-Zrobiłam śniadanie – powiedziała z uśmiechem. –Twoja herbata też już jest gotowa.

-Dzięki – potarł twarz dłonią.

            Omedze nie przeszkadzało to, że Midorima burczy, fuka i jest niesympatyczny. W sumie całkiem nie rozumiała ludzi, którzy mieli o nim taką opinię. Nie widzieli widocznie, jak uśmiecha się, gdy znajduje coś nowego w książce albo jak w nocy przychodzi do niej i poprawia kołdrę, którą zrzuca z siebie w czasie snu. Musieli nie być świadkami tego, jak Midorima spokojnie śpi, z okularami przekrzywionymi na nosie. Poza tym, wcale nie fuczał i buczał; kiedy czytał jej coś do snu, jego głos był ciepły, głęboki i przyjemny.

-No i nie „capi apteką” – dodała pod nosem, a Midorima zastrzygł uszami.

-Co mówiłaś?

-N-nic! – pisnęła szybko, nie zdając sobie sprawy z tego, że ostatnie powiedziała na głos. –Herbatę przynieść ci tutaj czy wypijesz w kuchni?

-W kuchni, zaraz tam przyjdę i…

            Kiedy dzwoni jego elektryczny komunikator z rana, nie wróży to nic dobrego. Ale jeśli komputer, nadzorujący jego mieszkanie oznajmia, że mają gościa, Midorima wie, że musiało stać się coś naprawdę złego.

-Mam otworzyć?

-Nie – położył dłoń na jej ramieniu. –Idź do kuchni i nie wychodź, dopóki ci nie pozwolę – dodał. –Weź mój komunikator i w razie potrzeby dzwoń do Akashi’ego…

            Nie było jednak takiej potrzeby; ku zdumieniu Midorimy, gdy otworzył drzwi, na zewnątrz zobaczył Alfę Lwów. Mężczyzna miał lekko rozespane spojrzenie i zamiast drogiego garnituru, miał na sobie proste, granatowe dżinsy i czarną koszulkę.

-Zepsuł mi się automat do kawy – oznajmił, patrząc na niego ze spokojem.

-Wejdź – westchnął. –Yuna, zaparz jeszcze jedną kawę! Czarną, bez mleka i cukru.

-Dla ko… Akashi-sama – dygnęła lekko, unosząc rąbek sukienki.

-Hej – przywitał się. –Ślicznie wyglądasz – oznajmił, a Midorima poczuł ukłucie zazdrości. Dlaczego on nie wpadł na to, żeby powiedzieć Yunie coś miłego? Akashi powiedział to z czystej grzeczności, na pewno nie miał nic w planach.

Prawda?

-Dziękuję – dziewczyna rozpromieniła się i wróciła do kuchni, radośnie machając ogonem.

-Sukienka? Jakaś okazja?

-Nie wiem – burknął Midorima. –Jemy śniadanie w kuchni, czuj się zaproszony.

-Wyglądasz na niewyspanego – zauważył Akashi, kiedy wchodzili do pomieszczenia, w którym Yuna nucąc coś przygotowywała kawę i dodatkowy talerz.

-To przez tę kanapę – przyznał.

-Akashi-sama, mogą być naleśniki? Czy dla ciebie zrobić coś innego?

-Ja nie chcę naleśników – Midorima zaczął, ale Omega tylko na niego fuknęła, więc zaraz umilkł. Aha, sukienka i naleśniki, widocznie chciała być miła od rana, a ja kolejną rzecz zmaściłem. Po co mi była Omega? Albo lepiej, po co mi była kobieta?, jęknął w myślach. –Po namyśle jednak chcę. Poproszę.

-No. Akashi-sama?

-Z chęcią. Na pewno jesteś mistrzynią w ich robieniu, bo zapach jest cudowny.

            Midorima zauważył, że Omega rumieni się po czubki uszu i zrobił się naprawdę zazdrosny. Akashi przychodził do jego domu i podrywał jego Omegę. Byli przyjaciółmi, owszem, a on był jego szefem, okej, ale były jakieś granice!

-Usiądź, ja dokończę – zaproponował, obejmując Yunę na chwilę w pasie. –D-do twarzy ci w zielonym – szepnął, sam rumieniąc się po korzonki włosów. Za plecami usłyszał tylko cichy śmiech Akashi’ego. –Coś mówiłeś?

-Że kawa niesamowita – skłamał Alfa bez mrugnięcia okiem, unosząc kubek do ust. –Nawet Kouki takiej nie robi.

-Zapiszę ci markę ekspresu.

-Myślę, że to raczej te cudowne małe rączki, które ją zrobiły.

-Uważasz, że mam cudowne rączki, Akashi-sama? – Yuna obróciła się, by na niego spojrzeć. Midorimę wkurzały jej maślane oczy. Powinna tak patrzeć tylko i wyłącznie na niego, jej pana i opiekuna.

-Uważam, że cała jesteś cudowna – odparł, mrugając do niej jednym okiem. Yuna spuściła głowę i zaczerwieniła się, uciekając spojrzeniem.

            Ku zdumieniu Akashi’ego, Midorima nagle warknął cicho, a jego zapach zrobił się bardziej intensywny. Jeszcze nigdy nie widział go tak zirytowanego i złego, nawet wtedy, kiedy Kagami wylał na niego resztki zupy przez przypadek. Beta bronił swojego terytorium.

Cała sytuacja robiła się zabawna.

-A właśnie, myślę, że wiem jak rozwiązać twój problem z kanapą, Shintarou – oznajmił, wracając do kawy jak gdyby nigdy nic. –I w sumie już wczoraj miałem z tobą o tym rozmawiać. Skrzydło Apartamentu Lwów, w którym mieszkacie, dostało w końcu zielone światło na remont.

-Mamy się wyprowadzić? – Midorima usiadł przy stole, czując, jak zaciska mu się żołądek. Przenieść bezcenny zbiór jego kilkusetletnich książek? Gdzie on znajdzie warunki na to, by je trzymać w specjalnym pomieszczeniu? –Jak długo potrwa remont? Musi objąć też moje mieszkanie?

-Całe skrzydło. Będą powiększane i poddawane generalnym zmianom. Ale spokojnie, Shintarou. Mam dla ciebie już mieszkanie. Dobrze wiem, jak ważne są dla ciebie twoje książki, więc w skrzydle B wygospodarowałem dla ciebie dwupoziomowy apartament, z klimatyzowaną biblioteką. Przylega do niego gabinet. Zawsze chciałeś mieć swój gabinet, prawda?

-Dwupoziomowe mieszkanie – zastanowił się. –Ile sypialni?

-Dwie. Dla ciebie i dla Yuny. Oczywiście, skarbie – zwrócił się do Omegi – gdybyś nie chciała z nim już mieszkać, znajdę dla ciebie coś innego. Możesz też zamieszkać u m…

-Zamieszka ze mną. Jest moja – Midorima lekko uniósł głos, patrząc na Akashi’ego z góry.

-Hooo? Nie zapominasz, kim jesteś?

            Midorima poczuł niepokój. Alfa był jego przełożonym, nie powinien mu się stawiać. Zawsze był uległy, posłuszny jego woli, ale kiedy szło o tę drobną blondynkę, nie mógł odpuścić. Nawet kiedy jego serce łomotało a oddech przyspieszył, nie cofnął się. Omega należała do niego.

-T-to chyba ty zapominasz, że t-to wciąż moje mieszkanie. I moja Omega. Nie nadużywaj mojej go-gościnności!

            Oświadczenie to byłoby zapewne bardziej niesamowite, gdyby się przy tym nie trząsł i nie jąkał. Patrząc jednak w różnokolorowe tęczówki Akashi’ego, strach obezwładniał go powoli.

Nagle jednak Akashi uśmiechnął się i lekko odsunął od stołu.

-Masz swoją odpowiedź, Yuno – powiedział lekko.

-Chwila… odpowiedź na co? O co wam chodzi? Obojgu?

-Myślę, że Yuna powinna ci to wytłumaczyć. Ja wezmę to – uniósł lekko kubek z kawą, a z kieszeni wyjął komplet kluczy – w zamian za to. Piętro trzydzieste, apartament 23A. Miłego pożycia, znaczy się życia, gołąbeczki.

            Wychodząc, on i Yuna przybili sobie piątkę. Midorima miał wrażenie, że scena, której jest świadkiem jest wytworem koszmarnego snu, jaki zafundowała mu kanapa. Przecież to było absurdalne.

-Ty i Akashi..?

-Akashi-sama zaproponował, że mi pomoże – zdradziła, odwracając się przodem do niego. Nerwowo tarmosiła w palcach rąbek sukienki. Nagle straciła całą swoją zadziorność.

            Ku jego własnemu zdumieniu, Midorima wolał ją właśnie taką. Roześmianą i głośną uwielbiał, ale tę cichą, spokojną, nieśmiałą ubóstwiał, głównie ze względu na świadomość, że była taka tylko dla niego.

-Pomoże w czym konkretnie? – założył ręce na piersi, a Yuna zagryzła wargę.

-J… umm… nieważne. Naleśniki ci stygną, Midorima-san – minęła go, idąc w stronę stołu. Nie przypuszczała, że Midorima złapie ją za nadgarstek i zatrzyma, lekko przytulając się do jej pleców. Kiedy poczuła we włosach jego nos i zdała sobie sprawę z tego, że obwąchuje ją, jakby w obawie, że Akashi zostawił swój zapach, zmiękły jej nogi.

-Nie naciskam – szepnął. –Ale nikt nie ma prawa cię tknąć, Yu. Nikt. Jesteś moja.

            Akashi wyszedł z mieszkania Midorimy, uśmiechając się lekko. Wracając do siebie, popijał kawę i planował w myślach to, co powinien dzisiaj zrobić. Wyświadczenie przysługi tej małej Omedze sprawiło mu przyjemność. To, że on był człowiekiem samotnym nie miało znaczenia; cieszył się szczęściem swoich przyjaciół (a za takowego miał Shintarou), więc nie mógł odmówić pomocy. Zwłaszcza, że poprosiła o nią właśnie Yuna. W tej Omedze było coś, co ujmowało go i nie odpuszczało; tyle razy spała na jego kanapie, a jej spokój wpływał też na jego spokój. Nie czuł jednak do niej nic więcej prócz lekkiej przyjaźni i troski, w końcu stanowiła teraz część jego klanu. Uczucia wyższe zostawiał Midorimie i dziś upewnił się, że mężczyzna takowe posiada.

            On już dawno wyrzekł się miłości i tego, co było z nią związane. Od czasu, kiedy zmarła jego matka, Akashi wiedział, że nie istnieje coś takiego, jak miłość. Istnieje tylko zwycięstwo i korzyść, nie ma miejsca dla porażki i związanych z nią słabości. Oczywiście, wiedział, że w przyszłości będzie musiał kogoś poślubić, wszak Klan liczy na to, iż Akashi zostawi po sobie dziedzica. On jednak współczuł już swojej przyszłej żonie; był najlepszą partią na rynku matrymonialnym i kobiety lgnęły do niego. Kierując się ich rodowodem i koneksjami Akashi poślubi taką, która da mu dziedzica i ziemię lub wsparcie polityczne. W zamian on podaruje jej szacunek, pieniądze i stabilizację. Ale nie da jej miłości – przecież nie można dać czegoś, czego się nie zna. Poza tym, już dawno minęła epoka ślubów z miłości. Teraz miłość była luksusem, na który stać było najbiedniejszych i zwykłych ludzi. Reszta pobierała się dla polityki i władzy. A te dwie rzeczy były jedną wartością, jaką Akashi rozumiał.

-Akashi-sama?

-Kouki – powiedział spokojnie, wchodząc do gabinetu. –Wezwij kilka osób z działu ochrony, pomogą Shintarou przy przeprowadzce.

-Tak jest – Furihata zapisał to w swoim elektronicznym notesie. –Podobno Hyuuga-sama dzisiaj rozpoczął Kurs.

-Hoo? Więc ślub już wkrótce – Akashi zanotował to w pamięci, chociaż uważał swój udział w owej imprezie za nieistotny. –Kiedy przyjdą zaproszenia, wprowadź je do kalendarza.

-Tak jest – Furihata zrobił odpowiednią notatkę. –Dzwonił Mibuchi-san.

-Później oddzwonię.

-Tak jest. Och, to dzisiaj przywiózł kurier – Furihata sięgnął przed siebie i podniósł grubą kopertę ze stolika do kawy.

-Otwórz – burknął Akashi bez zainteresowania, patrząc na kursy giełdowe na swoim hologramie. –Taak. Kursy Wilków idą w górę. Niedźwiedzi również. Kouki, sprawdź kim jest Kiyoshi Teppei. Chcę mieć jego dokładny życiorys na biurku do wieczora…Kouki? – odwrócił się, nie słysząc charakterystycznego „tak jest”.

            Jego asystent wpatrywał się w zdjęcia, które przed nim leżały. Znajdowały się tam zarówno fotografie miejsca zbrodni, jak i udokumentowana sekcja zwłok. Pod zdjęciami zapewne leżały wyniki autopsji i to, co udało się znaleźć detektywowi. Furihata był blady, oddychał szybko, a po jego twarzy spływały krople potu. W końcu jednak nie wytrzymał i poderwał się; Akashi nie musiał mieć super słuchu, by wiedzieć, że jego asystent właśnie zwraca śniadanie w łazience. Nie miał mu tego za złe; był młody, niedoświadczony, zapewne nigdy nie widział zwłok.

-Kouki, gdy skończysz, wróć do domu – powiedział spokojnie, sięgając po dokumenty.

-D-dam radę, Akashi-sama…

-Nie dasz – odparł wprost. –Odpocznij. Przepraszam, że musiałeś to widzieć – dodał, chociaż tak naprawdę było mu to obojętne. „Przepraszam” to tylko słowo. –Wychodząc zawiadom Taigę i Daiki’ego. Chcę żeby przyjechali jak najszybciej.

-T-tak, Akashi-sama – Furihata otarł twarz papierowym ręcznikiem. –Najmocniej przepraszam…

-W porządku – machnął ręką. –Jutro o tym porozmawiamy. A teraz już idź.

            Kiedy Furihata wyszedł, w dalszym ciągu przepraszając, Akashi uważniej przyjrzał się zebranym dokumentom. Widok rozłożonego ciała Omegi nie robił na nim żadnego wrażenia. Obojętnie sięgnął po swoją kawę i dopiero to, że była zimna go zirytowało. Westchnął cicho i wrócił do wertowania dokumentów. Jedno słowo przykuło jego uwagę.

            Na podstawie dokumentacji uzębienia zidentyfikowano zmarłą kobietę. To było dziwne, by Omega miała dokumentację medyczną i to tak dokładną, że wchodziły w jej skład informacje dentystyczne.

-Kise, Kise, Kise – zamruczał Akashi pod nosem. –Gdzie ja słyszałem to nazwisko?

            Akashi postukał się palcem w brodę, próbując sobie przypomnieć, skąd zna te nazwisko, ale nic nie przychodziło mu do głowy. W końcu uznał, że od zapamiętywania takich nieistotnych rzeczy jest Midorima. Sięgnął po swój elektroniczny komunikator i wezwał medyka.

-Shintarou, przyjdź do mnie – polecił. –Mam wyniki sekcji zwłok ten Omegi. Nazywała się Kise Reiko. Należała do niejakiego… Mori Kashamoto.

-Znam go, to Beta. Należy do Klanu Karakali. Podlegają chyba pod Aomine albo pod Kagami’ego. To mały klanik.

-Czy Omega Daiki’ego nie jest Karakalem? I nie nazywa się Kise?

Midorima zamyślił się. Miał wielu pacjentów, a Omegę Aomine widział zaledwie parę razy. O wiele lepiej pamiętał Omegę Kagami’ego, tylko dlatego, że był zagrożonym gatunkiem.

-Chyba. Nie wiem, musisz go zapytać. Ja akurat pakuję rzeczy do kartonu – dodał zgryźliwie.

-Zostaw przeprowadzkę Yunie. Daiki i Taiga już tutaj jadą. Też przyjdź.… i weź termos z kawą.

See them dance to my tune

(Zobacz, jak tańczą do mojej melodii)
Hear them speak the words I say

(Usłysz, jak mówią moje słowa)
When I bid them to be happy

(Kiedy rozkażę im szczęście)
They are happy to obey

(Są posłusznie szczęśliwi)

W rozdziale wykorzystano piosenkę „Troublemaker” (Olly Murs) oraz „Master of strings" (z musicalu Rudolf: Afera Mayerling). Wybaczcie, że tak późno (myślałam, że wgl się nie wyrobię), ale oddajemy magisterki i wszystko takie nerwy…