Rozdział 15. Safe & Sound.

Trying hard to reach out

(Usilnie starałem się wyrwać)
But when I tried to speak out

(Ale kiedy próbowałem mówić otwarcie)
Felt like no one could hear me

(Czułem, że nikt mnie nie usłyszy)
Wanting to belong here

(Chcąc należeć tutaj)
But something felt so wrong here

(Ale coś tutaj było nie tak)
So I prayed I could break away

(Więc modliłem się, by móc się wyrwać)

            Himuro powoli odzyskiwał przytomność. Przypominało to wynurzanie się z gęstej wody, ciepłej i przyjemnej tak bardzo, że nie chciał z niej wypływać. Coś jednak uporczywie ciągnęło go ku górze i w końcu otworzył oczy. Chwilę zajęło mu zorientowanie się, że chore oko nie widzi już nic; dotychczas przepuszczało niewyraźne obrazy albo rozmazane kolory, ale teraz widział tylko ciemność. Czuł żal, że nawet tego go pozbawiono. Mimo tego iż mógł widzieć tylko jednym okiem, szybko zorientował się, że nie jest już w swojej celi. Jego ciało momentalnie spięło się w nerwowym geście, a chłopak przyciągnął kolana do piersi i przylgnął plecami do ściany, rozglądając się.

            Znajdował się w niewielkiej sypialni, a przez uchylone okno do środka wpadało wiosenne powietrze i śpiew ptaków. Wiatr lekko poruszał zasłonami, niosąc ze sobą zapach lasu i rzeki. Himuro czuł zapach innych ludzi, w tym silny zapach Alfy; nie znał go jednak, był bardzo słodki i wydawał się być dziecięcy. Jak guma balonowa i zapach świeżo upieczonych ciastek.

            Na samą myśl poczuł lekkie ssanie w żołądku. Rozejrzał się i uznał, że w pokoju naprawdę nie ma nikogo innego, prócz niego, więc wstał powoli. Ze zdumieniem odkrył, gdy kołdra opadła, że jest nagi, wszystkie rany na jego ciele zostały opatrzone, a złamana kilka miesięcy temu ręka była w gipsie. Pierwszą myślą, jaka go uderzyła, było to, że Kagami go w końcu odnalazł, ale szybko uświadomił sobie, że Kagami już go nie szuka. Dopiero po chwili przypomniał sobie o olbrzymim mężczyźnie z delikatnymi dłońmi, który zabrał go od Hanamiyi. Czy to był jego dom?

            Himuro przez uchylone drzwi szafy zauważył szereg ogromnych t-shirtów. Z wahaniem sięgnął po jeden, z trudem zakładając go na siebie (gips skutecznie mu to utrudniał). Materiał okrył go ciepłem i bezpiecznym zapachem; wydawał się być nowiutki, przez nikogo nie noszony. To go uspokoiło. Co prawda, rękawy sięgały mu za łokieć a dół do kolan, ale przynajmniej nie było mu już zimno.

            Odważył się w końcu wyjść z pokoiku. Najpierw trafił do małej, skromnej łazienki, gdzie bez wahania odkręcił kran i podsunął pod niego usta. Nigdy nie przypuszczał, że zwykła woda z kranu okaże się taka smaczna i orzeźwiająca. Nie pamiętał, kiedy ostatnio w ustach miał normalną wodę, a nie brudne pomyje albo mocz. Musiał korzystać z okazji, więc pił, póki nie zrobiło mu się niedobrze. Właśnie miał zakręcić wodę, kiedy poczuł zapach drapieżnika.

            W drzwiach łazienki stał wysoki, zielonowłosy mężczyzna w okularach. Wyglądał na zirytowanego i chociaż jego zapach nie był tak silny, Himuro cofnął się gwałtownie, aż plecami dotknął prysznica.

-P-przepraszam, ja…

-Nie po to składałem cię dwie noce żebyś pił wodę z kranu – warknął tamten. –Oi, Murasakibara! Obudził się!

            Dudnienie z oddali przypominało tętent kopyt albo bieg słonia. Himuro objął się ramionami, osuwając się na ziemię. Płytki były zimne, ale przynajmniej mógł się skulić. Jeśli chcą go ukarać, lepiej, żeby uderzyli w plecy albo barki, aniżeli w brzuch, tego nauczył się przez cały ten czas spędzony u Hanamiyi.

-Arara, Mido-chin, wystraszyłeś go – burknął ktoś, zapewne źródło słodkiego zapachu. Alfa, pomyślał Himuro, opierając się czołem o kafelki. Nie mówił nic, wiedział, że lepiej nie odzywać się niepytanym.

-Musiałem źle obliczyć dawkę. Powinien obudzić się dopiero za dwie godziny. Mniejsza z tym. Oi, ty, wstań.

            Himuro ostrożnie podniósł wzrok, by spojrzeć na kolana dwóch mężczyzn – wyżej spojrzeć się nie ośmielił. Widząc, jak jeden z nich robi krok ku niemu, znów się skulił.

-Arara, spokojnie. Mido-chin jest straszny, ale to on cię uratował – zacmokał ktoś, wsuwając dłonie pod pachy Himuro i podnosząc go bez trudu. –Jesteś tak chudy i lekki.

-Pewnie dlatego źle obliczyłem dawkę.

-Może być. Staniesz sam, Muro-chin?

            Muro-chin?, pomyślał Himuro, wbijając wzrok w pierś mężczyzny, który go podnosił. Był ogromny, jeszcze większy, niż zapamiętał. Czuł na sobie jego ciepłe dłonie, ale nie sprawiały mu bólu. Skinął lekko głową i stanął, wciąż nie poruszając ramionami. Olbrzym puścił go ostrożnie i cofnął się kawałek.

-Nie możesz pić wody z kranu, Muro-chin. W lodówce jest woda. Albo sok. Albo napoje. Woda z kranu jest niedobra.

-Na razie lepiej poić go herbatą i zupami – wtrącił drugi. –Możemy wyjść z łazienki? Yuna za chwilę rozniesie ci kuchnię, Murasakibara.

-Chodź, Muro-chin – olbrzym złapał go za nadgarstek i pociągnął lekko, a Himuro posłusznie poszedł za nim.

            W kuchni siedziała blondynka, która wesoło wymachiwała nogami na wysokim stołku (nie sięgała stopami do podłogi). Nuciła coś sama do siebie i rozwiązywała krzyżówkę na tablecie. Widząc, że wracają, odwróciła się z uśmiechem.

-O, twój nowy kolega się obudził. Cześć!

-W-witam – skłonił głowę, a ona się zarumieniła. Midorima westchnął z irytacją.

-Wróć do krzyżówki.

-Nie znam jednego hasła!

-Jakiego? – podszedł do niej i nachylił się nad tabletem, a dziewczyna z radością zastrzygła uszami. Omega, dopiero teraz zauważył Himuro. Nie miał szans jednak dłużej na nich patrzeć, gdyż Alfa posadził go przy kuchennym stole i otworzył lodówkę.

-Na co masz ochotę, Muro-chin?

-J-ja?

-No. Mido-chin mówi, że masz skrajną niedowagę i że musisz przytyć koło dziesięciu kilo przynajmniej.

-Mido-chin? – powtórzył, patrząc na okularnika.

-Midorima Shintarou. Medyk z Klanu Lwów – przedstawił się tamten. –Yuna, moja Omega. Murasakibara poprosił, żebym się tobą zajął. A pracy było dużo – burknął pod nosem.

-D-dlaczego?

-Bo Aka-chin powiedział, że jeśli cię uratuję, to mogę cię zatrzymać.

            Himuro dopiero teraz odważył się spojrzeć na Alfę, kiedy ten stał do niego bokiem i coś podgrzewał na tradycyjnym piecu. Mieszał coś w garnku, z fioletowymi włosami spiętymi w kucyku na karku. Był naprawdę wysoki, musiał mieć co najmniej dwa metry wzrostu. Był potężnie zbudowany i po mięśniach, widocznych pod skórą, Himuro wywnioskował, że musi być również niesamowicie silny. Nie był przystojny, raczej męski, ze swoimi wyrazistymi rysami twarzy i wąskimi wargami. Mimo to, miał w sobie coś urzekającego. Być może był to kontrast między jego wyglądem, a słodkim, dziecięcym zapachem.

O bogowie, mam na sobie jego koszulkę, uświadomił sobie. Nigdy, nawet przez przypadek, nie założył na siebie nic, co należałoby do Kagami’ego, a co dopiero do obcego Alfy.

-Przepraszam – zaczął, marszcząc i mnąc w dłoniach materiał. –Wz-wziąłem to z szafy bez pozwolenia…

-Co? Aaa. Nie przejmuj się tym, to tylko koszulka. Ciepło ci?

Himuro przytaknął.

-To w takim razie dobrze. Aaa, nie przedstawiłem się! Murasakibara Atsushi – postukał się palcem w pierś. –Jestem Pandą.

-P-Pandą?

-Ehe. Ale nie lubię eukaliptusa.

-O nie, nie słucham tych żenujących tekstów o świeżym oddechu po raz enty. Yuna, jedziemy do domu. Zakładaj kaptur – mruknął Midorima. –Murasakibara pamiętaj: lekkie pokarmy, nic tłustego i ciężkostrawnego. Powoli możesz mu stopniować normalne jedzenie, myślę, że koło dwóch tygodni powinno już być okej. Maści i herbaty zostawiłem w skrzynce w łazience, w tej na piętrze, razem z instrukcją co i jak. Za tydzień przyjedźcie do mnie, zdejmiemy opatrunek z oka.

-A-ale… oka? Mojego oka? N-nie usunąłeś go, panie? – zapytał, nim ugryzł się w język.

-Noo. Mido-chin dwa dni myślał nad tym, jak je uratować bez przewożenia cię do specjalistycznego szpitala. Spałeś pond tydzień!

-Tak czy owak, zawsze będziesz już trochę gorzej na nie widział, nawet z kuracją i lekami. Za długo było nieużywane i część receptorów obumarła. Ale dam wam namiar na dobrego okulistę, dopasuje ci szkła kontaktowe albo okulary i…

-Niepotrzebnie, to tylko koszty. Dziękuję – Himuro szybko się skłonił, zeskakując z krzesła. –Ogromnie dziękuję. Za-zakładam, że ręka to również pana zasługa.

-Wystarczy Midorima – machnął ręką, ale uśmiechał się. Schlebiało mu nazywanie „panem”. –Miałeś źle zrośnięte złamanie.

-Mido-chin złamał ci rękę i nastawił. Jest jak czarodziej!

-Robię to tylko dla Akashi’ego – burknął Midorima pod nosem, łapiąc swoją torbę i naciągając kaptur na głowę Yuny tak, by całkiem zasłonić jej twarz. Nie powinna opuszczać Lwiego Apartamentu, ale tak bardzo chciała wyjść, że nie mógł jej odmówić. –Gips zdejmiemy ci za dwa, trzy tygodnie, jak wszystko będzie w porządku. Do miesiąca powinieneś być na chodzie.

-D-dziękuję…ja nie wiem, jak panu zapłacę…

-Ty? – Midorima uniósł jedną brew, co Yuna uważała za niezwykle seksowne. –Rachunek pokrywa twój nowy właściciel, nie ty. Uważaj na siebie, nie lubię szyć tych samych osób dwa razy – dodał, nim pożegnał się z Murasakibarą i wyszedł, zabierając ze sobą radosną Omegę.

            Kiedy Himuro został sam z Murasakibarą, poczuł lęk. Nowy Właściciel? Czyli Panda, Alfa Pand konkretnie, był jego nowym Panem? Zabrał go od Hanamiyi, ale czy będzie lepszy od niego? W sumie, to chyba gorzej niż Hanamiya być nie mogło…

-Boisz się – powiedział cicho Murasakibara, rozpuszczając włosy i potrząsając głową, by się rozsypały na jego ramionach. –Czuję wyraźnie. Nie bój się.

-T-to…

-Nie zrobię ci tego, co robił Mako-chin. Mido-chin mówił, jakie ślady znalazł na twoim ciele, jak wiele siniaków i ran miałeś. Jak… jak byłeś rozerwany tam-tam i … i ja ci tego nie zrobię.

            Himuro walczył ze łzami. Czuł ulgę, która dusiła go gardle i zaciskała się na nim, odbierając oddech. Nie mógł uwierzyć w to, że jego koszmar się skończył, że nikt nie będzie go już poniżał, bił i gwałcił. Nie ufając swojemu głosowi, tylko mocno przytaknął, nie patrząc na Murasakibarę.

-Arara, miałeś nie płakać! Yu-chin powiedziała, że jak będę miły to się będziesz uśmiechać!

            Omega mocno pociągnął nosem i otarł wilgotny policzek dłonią, nim uniósł głowę i uśmiechnął się tak szeroko, jak tylko potrafił. Murasakibara, widząc jego uśmiech poczuł, jak coś lekko drga mu w środku.

-Tak lepiej – wyciągnął rękę, by dotknąć włosów Himuro, ale Omega gwałtownie się uchylił i dopiero po chwili uświadomił sobie, co zrobił.

-P-przepraszam, ja… to odruch i…

-Rozumiem. A przynajmniej chciałbym rozumieć. Ale… - Alfa westchnął ciężko i podrapał się w głowę. –Udowodnię ci, że mnie nie musisz się bać.

            Jego dłonie bezradnie zaciskały się na prześcieradle, gdy kolejny spazm przeszywał jego ciało. Nie panował nad sobą, nad swoimi ruchami, głosem, nie miał władzy nawet nad własnymi myślami. Mógł tylko czuć i poddawać się temu, co dostawał; mógł tylko oddać się tym dwóm zręcznym dłoniom i palcom, które sunęły po jego bokach, aż wsunęły się pod pośladki i lekko je ścisnęły. Kise sapnął i jęknął cicho, odruchowo unosząc biodra. Cały drżał; czuł, jak po szyi spływa mu kropla potu, która niknie gdzieś w poduszce.

-Aominecchi, nie drażnij się ze mną – jęknął, wyciągając ku niemu ramiona. Alfa opadł na niego, niemal wgniatając go swoim ciałem w materac.

-Lubisz, kiedy to robię – szepnął, a Kise poczuł, jak jego nos sunie po szyi i wciąga w siebie zapach Omegi. Zna, chociaż nie wiedział skąd, ale znał to. Dlatego też odchylił głowę i odsłonił szyję. Kiedy Aomine wbił w nią zęby, zaznaczając go jako swojego, Kise tylko jęknął i doszedł, mimo tego iż nawet go nie dotknął.

-Lubię – odszepnął cicho, kiedy już przestał widzieć gwiazdy.

Bo faktycznie, lubił to. W ramionach Aomine czuł się bezpieczny i chciany. Dlatego objął go nogami w pasie i pozwolił, by Alfa wsunął się w niego. Jęknął i zamknął oczy, czując łzy w ich kącikach; to zawsze bolało, ale przyzwyczaił się. Ból był częścią rozkoszy, jaką dawał mu Aomine. Płacił wysoką cenę za kochanie Alfy, ale wiedział, że to ma sens, że to ma przyszłość. Dlatego też, kiedy Aomine poruszył się w nim, przyciągnął jego głowę do swojej i wycisnął na jego wargach pocałunek, mocny a jednocześnie czuły, jedyny sposób, by udowodnić mu, że on również do niego należy, że nie wolno mu się teraz spotykać z nikim innym, nie teraz, kiedy Kise czeka na niego i…

            I otworzył oczy. Sapał głośno, rozgrzany w łóżku. Kołdra leżała na podłodze, a Kise poczuł, jak bardzo jest mokry. Z rumieńcem na twarzy i wstydem odsunął materiał bokserek i zauważył, że doszedł w czasie snu. Ale jakiego snu! Jeszcze nigdy nie przytrafiło mu się coś takiego. Dlaczego śniło mu się, że uprawia seks z Aomine? Dlaczego w tym śnie tak spokojnie i ulegle pozwalał na wszystko? Dlaczego na jawie tęsknił za jego dotykiem i czuł nie tylko zimno, ale też pustkę? Dlaczego Alfy nie było obok, by go przytulić i ogrzać? Dlaczego nie było go obok, by przenieść sen na jaw…

            O nie. Nie, nie, nie, nie, nie!, myślał panicznie Kise, wyskakując z łóżka. Dopiero teraz zauważył, że spał w koszulce Aomine, koszulce, którą Alfa zakładał na treningi, więc nawet mimo prania mocno nim pachniała. Dlaczego nie pomyślał o tym wcześniej, tylko zabrał ją, jakby nieobecny myślami? Nie, nie, nie, to niemożliwe, to za wcześnie, myślał, łapiąc się za głowę i szarpiąc jasne włosy.

Właśnie dostał swojej pierwszej Gorączki.

You see my problem is this

(Widzisz, mój problem polega na tym)

I'm dreaming away

(Odpływam w marzenia)
Wishing that heroes, they truly exist

(Życząc sobie, by bohaterowie istnieli naprawdę)
I cry, watching the days

(Płaczę, patrząc na te dni)
Can't you see I'm a fool in so many ways

(Czy nie widzisz, jestem głupcem na tak wiele sposobów)

            W rozdziale wykorzystano „Breakaway” (Kelly Clarkson) oraz „Ooops I did it again” (Britney Spears).