Rozdział 14. Set a pace.

Here we are again

(Znów tu jesteśmy)
Like we should have been

(Tak, jak powinniśmy być)
Oh my lady

(Och, moja pani)
Can I have this dance?

(Czy mogę prosić o ten taniec?)

            Riko czuła, jak jej dłonie wilgotnieją, kiedy czekała przed przedszkolem. Była zaskoczona tym, jak spokojna to okolica (myślała, że skoro Hyuuga wkrótce zostanie Alfą, to posyła Hanako do drogiego, prywatnego przedszkola, z dziećmi celebrytów, a dookoła kręcą się dziennikarze). Tymczasem znajdowała się na obrzeżach miasta, przy miejscu, gdzie kończył się teren Wilków, a zaczynał Niedźwiedzi. Dookoła szumiał las, słyszała również cichy plusk wody (zapewne wśród drzew musiała płynąć rzeka). Dla kontrastu, za jej plecami był normalny, betonowy parking, wejście do przedszkola, bloki i osiedlowy supermarket. Idealne miejsce do wychowywania dzieci. Zastanawiała się, czemu Hyuuga wybrał przedszkole tak daleko od swojego domu i okolica stanowiła część zagadki; dopiero kiedy obok niej zaroiło się od rodziców albo Omeg-opiekunek, zrozumiała, że prawie dziewięćdziesiąt procent dzieci stanowiły małe Wilki. Dlatego to miejsce było idealne dla Hanako.

            Szybko ją rozpoznano; kilka osób szeptało i pokazywało ją palcem, kilka podeszło się przywitać, z szacunkiem pochylając głowę. Riko nerwowo odpowiadała, palcem gładząc swój zaręczynowy pierścionek. Czuła, że wszyscy zastanawiają się, jak Hanako zareaguje na jej widok, jak dogaduje się ze swoją przyszłą pasierbicą. To stanowiło temat nie tylko dla plotek, ale też spekulacji na temat ich małżeństwa.

-Ciocia Riko!

-Hej, Hanako!

            W tym samym momencie, w którym dostrzegła dziewczynkę, porzuciła wszystkie inne myśli. Teraz liczyła się tylko Hanako. Riko zauważyła, że jako jedyna opuściła przedszkole prowadzona przez opiekunkę, jakby troskliwa wychowawczyni musiała dopilnować, że to Riko ją odbierze.

-Ciociu Riko, gdzie tata?

            No rozmowa nie mogła zacząć się łatwo. Riko poczuła, że robi jej się ciepło i kucnęła, by znaleźć się z dzieckiem twarzą w twarz.

-Tatuś musiał pojechać do twoich dziadków – wyjaśniła, uśmiechając się lekko do przedszkolanki. Po niewyraźnym zapachu doszła do wniosku, że kobieta jest zwykłym człowiekiem, a nie zmiennokształtnym.

-A Izuki? – dopytywała się.

-Izuki-kun pojechał z nim. Twój tatuś prosił, żebym dzisiaj się tobą zajęła.

            Nie panikuj, nie panikuj. To tylko mała dziewczynka, też kiedy taką byłaś.

-Ohm… - mała wyraźnie zmarkotniała.

-Aida-sama, jeśli to wszystko…

-Tak, dziękuję – Riko podniosła się i wyciągnęła dłoń do Hanako, a ta puściła swoją opiekunkę i wsunęła małą dłoń w jej. Kobieta ścisnęła jej paluszki i uśmiechnęła się zachęcająco. –Będziemy się dobrze bawić, Hanako-chan, prawda?

-M-mhm…

            Panikowała, chociaż starała się tego okazywać. Nie było sensu zabierać nigdzie Hanako, skoro nie wiedziała, co dziewczynka lubiła. Dlatego wróciły do domu Hyuugi i zamknęły się w środku. Tutaj przynajmniej nikt ich nie obserwował, no i Riko miała większe pole do popisu.

-Jesteś głodna, Hanako-chan?

-Troszkę – dziewczynka sięgnęła po końcówkę swojego warkoczyka i zaczęła ją nerwowo głaskać. –Ciociu R-Riko?

-Tak? – zdjęła swoje buty i weszła do kuchni. Dziękowała Izuki’emu za to, że zostawił pełną lodówkę z jedzeniem, o które wystarczyło prosić automatycznego kucharza.

-Czy to prawda, że będziesz moją mamą?

            Cholera. Przecież Hyuuga miał z nią rozmawiać, pomyślała nerwowo Riko, wycierając wilgotne dłonie w ściereczkę. Wiedziała, że nie było sensu okłamywać dziecka. Kiedy ona zapytała Kagetorę o swoją matkę, ojciec również był z nią szczery, bo tego oczekiwała. I Hanako również na to zasługiwała.

            Dlatego też znów kucnęła, by móc spojrzeć dziewczynce w oczy. Uśmiechnęła się słabo.

-Tak, Hanako-chan. Będę żoną twojego taty i w pewien sposób stanę się twoją mamą. A-ale wciąż możesz nazywać mnie ciocią. Albo możesz mówić po imieniu – zaproponowała. –Chcę, żebyśmy się zaprzyjaźniły. Wiesz – lekko przewróciła oczami – twój tata będzie potrzebował nas obu. Więc co powiesz na sztamę, my dziewczyny w jednej drużynie, żeby pomóc twojemu tacie?

            Hanako przez chwilę rozważała propozycje, zupełnie tak, jak gdyby była dorosła. Zawsze lubiła oglądać Riko w telewizji albo prosiła Izuki’ego, żeby wyszukał w Internecie artykuły na temat Alfy. Wilczyca imponowała jej, gdyż była jedyną jej znaną kobietą – wilkiem, która była sławna i inteligentna. Kiedy tata powiedział jej, że zostanie jego żoną i z nimi zamieszka, ucieszyła się. Lubiła ciocię Riko i chciała mieć mamę Riko.

-Dobrze – wyciągnęła rączkę i ucieszyła się, kiedy Riko ją z powagą uścisnęła. –Lubisz mojego tatę?

            A Riko już myślała, że wybrnęła z niewygodnych pytań.

            Kiedy ciekawska dziewczynka w końcu zasnęła, Riko zaprogramowała autokucharza na lampkę wina i kawałek pizzy, gdyż zgłodniała. Całe popołudnie rozmawiały i bawiły się, a potem pomogła Hanako się wykąpać i przeczytała jej bajkę do snu. Myślała, że będzie ciężko, ale odkryła, że bycie szczerą z dzieckiem (chociaż tez nie waliła z grubej rury), opłacało się. Córka Hyuugi była ogromnie inteligenta i dojrzała jak na swój wiek, więc szybko złapały wspólny język.

            Zajrzała jeszcze do pokoju dziewczynki, upewniając się, że śpi, nim wśliznęła się do sypialni Hyuugi i zaczęła szukać czegoś, w czym mogłaby spać. Hyuuga powiedział, że ma się rozgościć i właśnie to planowała zrobić. Oczywiście, nie grzebała po szafkach i nie czytała poufnych dokumentów. Złapała pierwszy lepszy t-shirt, który pachniał mężczyzną (nie przeszkadzało jej to, że koszulka nie była świeżo po praniu) i skierowała się z nim do łazienki, gdzie wzięła szybki prysznic. Była z siebie dumna; podołała opiece nad dzieckiem, nie zniszczyła mieszkania, zachowała się jak dobra żona i matka. Napisała również wiadomość do swojego ojca, informując go, że wszystko w porządku i że zostanie na noc u narzeczonego, gdyż ten jeszcze nie wrócił.

            Nie wiedziała nawet, kiedy zasnęła. Obiecywała sobie, że dokładnie zbada jego łóżko, ale gdy tylko przyłożyła głowę do poduszki, zasnęła w ułamku sekundy. Dzień z Hanako jednak ją wykończył.

            Hyuuga wszedł do mieszkania ostrożnie, niemal z nabożną dokładnością stawiając kroki tak, by być jak najciszej. Jego rodzice i Izuki również zachowywali się cicho, nawet nie rozmawiali, jedynie szeptem wypowiadali krótkie, urwane zdania. Hyuuga czuł zapach Riko już w przedpokoju i, cóż, nie mógł tego ukryć, że zapach ten mu się spodobał. Był jednak zbyt zmęczony i zestresowany, by o niej myśleć.

-Idźcie do pokoju gościnnego – szepnął, zrzucając swoje trampki i przeciągając się lekko.

-Może chcą państwo herbaty?

-Nie, Izuki-kun, nie, pójdziemy spać – pani Hyuuga lekko dotknęła dłonią ramienia Omegi i uśmiechnęła się. –Tyle się dzi…

-Hyuuga-kun?

            Zaspana Riko, pocierając oczy i ziewając lekko, weszła do przedpokoju i nieprzytomnie potoczyła spojrzeniem po wszystkich. Dopiero po chwili uświadomiła sobie, że w pomieszczeniu znajdował się nie tylko jej narzeczony i ich przyjaciel, ale też jej przyszli teściowie. Pisnęła lekko i obciągnęła t-shirt Hyuugi, chociaż ten i tak sięgał jej aż do kolan.

-Aida-san – jej przyszła teściowa skłoniła głowę, gdyż mimo kuriozalnej sytuacji, to wciąż oni znajdowali się niżej w hierarchii watahy.

-W-witam, usłyszałam hałas i pomyślałam, że Hyuuga-kun wrócił i…

-Chyba jednak napijemy się tej herbaty, skoro Riko-chan nie śpi – Arata skinął Izuki’emu głową, a ten bez słowa odszedł w stronę kuchni, podczas gdy oni przeszli do salonu.

-Cieszę się, że nic się państwu nie stało – Riko zaczęła, patrząc na nich. –Hyuuga-kun mówił, że wypadek nie był poważny, ale mimo to… Dobrze, że nic się nie stało – powtórzyła.

-To nie był wypadek – Hyuuga, jak gdyby nigdy nic, usiadł obok niej i otarł się udem o jej udo. –Ktoś przeciął linki hamulcowe.

-C-co? – Riko drgnęła nerwowo. Zamach? Ktoś chciał zabić jego rodziców?

-Och nie strasz jej – prychnęła starsza kobieta. –To nic takiego, Aida-san. Mój syn lubi podkolorowywać sytuację.

-Mamo, dobrze wiesz, że tak nie było. Gdyby nie refleks taty i to, że macie jeden z nowszych modeli samochodu, konsekwencje mogły być poważniejsze.

-Ale kto? Dlaczego? Co powiedziała policja?

-Wszczęli śledztwo – Arata powiedział ze spokojem, jak gdyby cały wypadek (lub zamach) nie miał miejsca. –Oczywiście, możemy założyć, że to ma coś wspólnego z waszym małżeństwem. Dlatego poinformuję jutro Kagetorę, aby znalazł ochronę dla ciebie, Riko-chan.

-Ja zapewnię jej ochronę – Hyuuga oznajmił beznamiętnie.

            Widać było, że jego ojciec chce dodać coś jeszcze, a matka również ma swoje trzy grosze do wtrącenia, kiedy usłyszeli ciche plaskanie stóp i do salonu weszła Hanako, w jednej rączce trzymając pluszowego królika, a drugą wściekle pocierając oczy.

-Tatuś? – zapytała płaczliwie.

-Heej, kochanie – głos Hyuugi niemal natychmiast się zmienił. Teraz miękki, czuły i łagodny, gdy kucał obok swojej córki i brał ją na ręce. –Czemu wstałaś?

-Pod moim łóżkiem jest potwór – ziewnęła, kładąc głowę na jego ramieniu. –Chciałam sprawdzić, czy możesz go przegonić…

-Położę ją spać – mruknął do swojej rodziny i Riko. –Chodź, skarbie. Zaraz pozbędziemy się tego stwora.

            Riko nerwowo splotła dłonie na kolanach, gdy została sama (odziana tylko w koszulkę) z rodzicami Hyuugi. Zdawała sobie sprawę z tego, że sytuacja nie była dobra, a mimo to bardziej przejmowała się stanem swojego ubioru (czy raczej jego braku) i tym, co pomyślą o niej teściowie, niż tym, że ktoś mógłby chcieć zrobić jej krzywdę. Ledwo powstrzymała westchnienie ulgi, kiedy do salonu wszedł Izuki; wzrokiem błagała go, by został.

-Gdzie Hyuuga-san?

-Kładzie Hanako-chan spać – szepnęła. –Obudziła się.

-Och ostatnio często to robi – Izuki podrapał się w kark, siadając na pufie obok Riko. –Jest przekonana, że pod jej łóżkiem mieszka potwór, ale zdołaliśmy jej wmówić, że to jest cywilizowany i miły.

-Miły potwór spod łóżka? – Arata zaśmiał się cicho. –To brzmi jak wasza dwójka. Riko-chan, jeśli jesteś zmęczona, połóż się spać. Spędziłaś niemal cały dzień biegając za Hanako, a to może człowieka wykończyć.

-O tak, to bardzo żwawa dziewczynka – poparła go żona. –Dobrze się dziś bawiłyście?

            Riko opowiedziała, jak spędziły cały dzień razem, omijając niewygodne pytania, jakie zadawała jej Hanako; nie chciała alarmować rodziców Hyuugi, poza tym, ona była dorosła i z takimi sytuacjami radziła sobie sama. A gdyby z Hanako były problemy, wtedy poprosiłaby o pomoc Hyuugę, gdyż tego typu sprawy od teraz będą rozwiązywać razem.

            Nawet nie wiedziała, kiedy odpłynęła; obudziła się, kiedy Hyuuga ostrożnie kładł ją w swoim łóżku i otulał kołdrą. Zamruczała niewyraźnie i chciała usiąść, ale ją przytrzymał.

-Śpij – szepnął. –Jeśli będę musiał zanieść do łóżka jeszcze moją mamę, to chyba zaznaczę ten dzień w kalendarzu. Ciebie też mam zapewnić, że pod łóżkiem żyje miły potwór? – zażartował.

-Nie chciałam zasnąć przy twoich rodzicach… - wymamrotała.

-Moja mama zasnęła szybciej niż ty, spokojnie. Jest czwarta nad ranem, więc śpij, Riko.

-A ty się nie kładziesz?

-Zgarnę jakiś koc i położę się w salonie.

-W salonie? – teraz Riko oprzytomniała. –Cz-czemu w salonie? Przecież tutaj jest dużo miejsca, Hyuuga-kun.

            Mężczyzna potarł palcami zmęczone oczy; ten dzień był naprawdę długi i mimo, że już zaczął się kolejny, on nie miał okazji ani na chwilę odpoczynku. Chciał położyć się spać, a nie kłócić o łóżko.

-Poza tym, jesteś zmęczony, musisz się położyć… jeśli przeszkadzam ci w łóżku, to ja pójdę do salonu – mruknęła.

-C-co? Skąd taki pomysł, że mi przeszkadzasz? – burknął, rumieniąc się lekko. –Pomyślałem, że wiesz… nie chcesz, żebym przed ślubem był tak blisko.

-O… och – Riko przechyliła głowę, uśmiechając się lekko. Wzruszyło ją to, jak bardzo na jej  samopoczuciu mu zależało. –Nie mam nic przeciwko, Hyuuga-kun.

            To mu wystarczyło. Rozebrał się, stojąc do niej odwrócony tyłem i chociaż Riko udawała, że śpi, to czuł na sobie jej spojrzenie. W samych bokserkach wsunął się pod kołdrę obok niej i zgasił światło. Przez chwilę wiercił się i układał, nim w końcu znalazł wygodną pozycję. Nie dotknęli się, ale Hyuuga był boleśnie świadom tego, jak blisko niego jest Riko; jej zapach niemal całkowicie zdominował sypialnię i koił go do snu swoją słodką wonią. Nie zdawał sobie sprawy z tego, że Riko ledwo wyczuwała swój własny zapach, zamiast tego skupiała się na nim i na woni lasu, jaką miał.

            Oboje byli jednak zbyt zmęczeni, aby o tym porozmawiać.

            Alex spojrzała na Kagami’ego, który jak gdyby nigdy nic, opierał się barkiem o ścianę. Mężczyzna miał zacięty wyraz twarzy, chociaż uśmiechał się lekko. To nie wróżyło niczego dobrego.

-Taiga, jesteś pewien? Nie powinnam zostawiać was dwóch samych – powtórzyła, zaciskając palce na swojej podróżnej torbie.

-Daj spokój, Alex. Co, że ja niby sobie nie poradzę z opieką nad sobą samym i Kuroko? Jestem już dużym chłopcem, nie musisz się mną opiekować dwadzieścia cztery godziny na dobę.

-No tak, ale…

-Poza tym, to zjazd z okazji piętnastej rocznicy ukończenia studiów. Kiedy znów spotkasz swoje przyjaciółki, co? No właśnie. Leć, bo spóźnisz się na samolot.

-Mam wrażenie, że specjalnie próbujesz pozbyć się mnie z domu – zmrużyła oczy, podejrzliwie mu się przyglądając. –Zaplanowałeś jakąś grubą imprezę? Przecież Kuroko-kun będzie się bał!

-Nic mu się nie stanie na mojej warcie – Kagami złapał jej torbę i wyszedł z domu, kierując się do taksówki. –Jedź i baw się dobrze. Zajmę się nim i sobą, na litość bogów. Nic mu ze mną nie grozi i nie robię żadnej imprezy. Co najwyżej wpadnie Aho i jego Omega.

-Orgietka zawsze spoko?

-ALEX! – Kagami zarumienił się aż po czubki uszu, a Beta zachichotała. Bez ostrzeżenia przytuliła go, a mężczyzna uświadomił sobie, jak drobna i mała jest w porównaniu do niego. Minęły czasy, gdy to ona opiekowała się nim, teraz to on był za nią odpowiedzialny. –Jedź bezpiecznie. Zadzwoń, jak będziesz w Stanach.

-Dobrze, dobrze. Ale uważajcie na siebie, dobrze? Wracam za dwa tygodnie.

-Tak, tak. Dobrze wypocznij!

            Patrzył jeszcze chwilę w ślad za taksówką, która odwieźć miała Alex na lotnisko, nim wrócił do domu. Dwa tygodnie sam na sam z Kuroko – to miały być cudowne dni. Dogadywał się świetnie z Omegą i lubił z nim spędzać czas. Poza tym, skoro jego ojciec wrócił do Japonii, uznał, że mogliby z Kuroko jechać do niego na kilka dni. Omedze na pewno spodoba się dom w górach, który należał do jego rodziny. No i obowiązkowo ciepłe źródła, o ile Kuroko nie będzie kaszleć.

-Kuro… co ty robisz? – zapytał, widząc, jak Omega szybko chowa jakieś białe opakowanie.

-N-Nic. Garcia-san już odjechała? – bąknął, próbując wsunąć tabletki w kieszeń spodni. Nie udało mu się to jednak, bo Kagami złapał go za nadgarstek i uniósł.

-Odjechała. Co to? – wyjął mu z palców opakowanie i uniósł wyżej, by móc mu się lepiej przyjrzeć.

-To nasz h-hodowca dawał nam jako środek antykoncepcyjny i blokujący Gorączkę – wyjaśnił. –Nie chciałem dodawać ci więcej  wydatków, Kagami-sama i brałem co drugą tabletkę. Jeszcze trochę zostało i…

-Przestaniesz to brać. Jeszcze dziś – mruknął, gniotąc opakowanie i wyrzucając je do kosza. Kuroko obserwował go, nerwowo splatając dłonie.

-D-dlaczego? – wykrztusił.

-Bo to nie jest środek antykoncepcyjny, tylko zwykły bloker. Przeszedłeś kiedyś Gorączkę?

            Kuroko mocno pokręcił głowo, przecząc. Nigdy nie wolno mu było zapomnieć o tabletkach, brał je odkąd wszedł w okres dojrzewania. Hodowca bał się, że zapach Omegi z zagrożonego gatunku przyciągnie wszystkich, którzy będą go chcieli posiąść, dlatego też nie dopuścił, by Kuroko kiedykolwiek przeszedł Gorączkę.

-Nie. Nie wolno mi było – wyjaśnił, a z każdym słowem Kagami bladł.

-Cholera – Alfa przeczesał palcami włosy. –Im później przejdzie się ten pierwszy raz, tym jest silniejszy, zwłaszcza u Omeg. Poza tym, te blokery tylko szkodzą. Gdybyś normalnie Gorączkował, po paru razach przechodziłbyś je łagodniej. Te środki stosowane są coraz rzadziej, głównie w podrzędnych Hodowlach. Cholera.

-Przepraszam…

-Nie szkodzi, to nie twoja wina – poczochrał go po włosach, uśmiechając się słabo. –Będę miał na ciebie oko. I pomogę ci w czasie Gorączki – obiecał, nawet nie zastanawiając się nad tym, że ta obietnica również jemu przyniesie szczęście.

I'll let you set the pace

(Pozwolę Ci narzucić tempo)
'Cause I'm not thinking straight

(Ponieważ nie myślę jasno)
My head spinning around I can't see clear no more

(Kręci mi się w głowie i już nie widzę wyraźnie)
What are you waiting for?

(Na co czekasz?)

W rozdziale wykorzystano piosenkę „Infinity” (AJR) oraz „Love me like you do” (Ellie Goulding). Wybaczcie, że rozdział pojawia się tak późno, ale od czasów przeprowadzki mam mniej czasu w tygodniu i w niedzielę spokojnie sobie je kończę :) BTW, kto jest na bieżąco z knb i widział scenę HyuuRiko? Uwielbiam ich :3