Rozdział 13. Family.

The ice we skate, is getting pretty thin 

(Lód, po którym się ślizgamy, robi się całkiem cienki)
The waters getting warm so you might as well swim

(Woda się ociepla, więc równie dobrze możesz płynąć)
My world's on fire, how about yours?

(Mój świat stoi w płomieniach, jak tam Twój?)

That's the way I like it and I never get bored

(To sposób, w który to lubię i nigdy się nie nudzę)

            Aomine wysiadł z auta i powstrzymał się od podrapania pod sztywnym kołnierzykiem koszuli, której założenie wymusiła na nim Satsuki. Nie wiedział, czemu wizyta u własnego ojca (w dodatku na jego wezwanie, przez co czuł się jak pięciolatek który coś przeskrobał) powinna być traktowana tak cholernie oficjalnie. Kiedy jednak obecnie panujący Alfa Panter, a jego ojciec, wzywał, stawiało się na wezwanie. Co prawda, większość obowiązków wykonywali po równo, ale to wciąż on dzierżył władzę nad Klanem.

            Wszedł do apartamentowca i skierował się do prywatnej windy. Wiedział, że ludzie go obserwują i chociaż zazwyczaj to uwielbiał, teraz czuł tylko rosnący niepokój, a jego zwierzęcy instynkt sprawiał, że nerwowo zaciskał i rozkurczał palce u obu dłoni. Nie rozumiał, dlaczego jego ojciec otaczał się takimi ludźmi, ale on żył według zasady „Trzymaj przyjaciół blisko, ale wrogów jeszcze bliżej”. Być może dlatego niemal wszyscy w tym przeklętym budynku życzyli im obu śmierci. I Aomine czuł to, czuł, jak jeżą mu się włosy na karku, jak spojrzenia sztyletują jego plecy. Zazwyczaj za nic miał coś takiego, śmiał się wyzwaniu w twarz, ale teraz, w obliczu tak wielu wrogów, był czujny i skupiony.

            Jego ojciec, mimo prawie rocznej podróży po Europie i Stanach, nic się nie zmienił. Wciąż był wysoki i barczysty, a granatowych włosów nie przyprószyła siwizna. Nie miał żadnych zmarszczek, a dobrze skrojony antracytowy garnitur podkreślał jego stalowe spojrzenie. Aomine miał oczy po matce, odrobinę większe i granatowe, tak, jak jego futro. Futro ojca, gdy zmieniał się w zwierzę, było ciemniejsze, miał również bardziej masywną posturę.

-Daiki.

-Ojcze – lekko schylił głowę, zamykając za sobą drzwi do gabinetu.

            W przeciwieństwie do gabinetu Akashi’ego, czy jego własnego, okna gabinetu jego ojca wychodziły na ruiny starej części Tokio, w której nocami słychać było różne rzeczy i w których ludzie znikali w tajemniczych okolicznościach.

-Widziałem, że dopilnowałeś wszystkich terminów i spotkań. Dziękuję – oznajmił sucho, dłonią wskazując mu miejsce do siedzenia na skórzanej kanapie. –Napijesz się czegoś?

            Aomine wątpił w to, by ojciec w biurze miał jego ulubiony gazowany napój, więc tylko pokręcił przecząco głową.

-Jeśli chciałeś porozmawiać o biznesowych sprawach, to wystarczyło zadzwonić – mruknął.

-Nie, nie o tym chciałem rozmawiać, synu.

            „Synu”. To słowo zmroziło krew w jego żyłach. Jego ojciec używał tego zwrotu zazwyczaj wtedy, kiedy Aomine coś przeskrobał i miał zamiar wytargać go za uszy. Owszem, Aomine wychowywał się z nianią i z matką, ojciec rzadziej pojawiał się w jego życiu, ale kiedy już był, to albo rozpieszczał syna (nauczyło grać w koszykówkę, podarował pierwszy samochód i pierwsze opakowanie prezerwatyw), albo surowo karał go za każde, nawet najdrobniejsze przewinienie. Aomine kochał i nienawidził ojca jednocześnie.

-A o czym? – był gotów na wszystko, ale nie na to, co nadeszło.

-Masz dwadzieścia sześć lat, w tym roku dwadzieścia siedem. Najwyższa pora, abyś znalazł kobietę, którą poślubisz i która da ci dziedzica i następcę Alfy Klanu.

            Aomine cieszył się, że nic nie pije, bo teraz by się prawdopodobnie zachłysnął z wrażenia.

-Ojcze, nie przesadzaj – burknął. –Jeszcze mam czas. Z takimi rzeczami nie powinno się spieszyć.

-Wkrótce Alfą Wilków zostanie dwudziestosiedmioletni Beta, niejaki Hyuuga Junpei – rzucił mu teczkę, do której spinaczem doczepione było zdjęcie czarnowłosego mężczyzny w okularach. –Ma już kilkuletnie dziecko. Hyuuga Hanako. Co prawda, ona nie zostanie Alfą, ale on już udowodnił, że może mieć dzieci.

-Ojcze, ale… to sprawy Wilków, nie nasze. Też mogę mieć dzieci i zapewniam cię, że nie mam problemów.

-Wiem, widziałem twoje ostatnie badania okresowe – powiedział beznamiętnie, a Aomine zarumienił się lekko. –Ale wiem też, że przez ostatnie pół roku z nikim nie byłeś.

-A czy to istotne? Czekam na kogoś właściwego.

-Kogoś właściwego – powtórzył, wyglądając przez okno na ruiny. –Można czekać całe życie na kogoś „właściwego”, synu i nigdy się nie doczekać. Jesteś przyszłym władcą naszego Klanu, nie masz prawa, nie, nie prawa… nie masz przywileju czekać. Przygotowałem dla ciebie teczki trzynastu kandydatek na przyszłą partnerkę. Są pod stolikiem.

-Chyba kpisz – Aomine poderwał się, gniewnie zaciskając pięści. –Nie… nie poślubię żadnej kobiety i nie spłodzę z nią dziecka tylko dlatego, że ty tego chcesz!

-Nie tylko ja, Daiki, nie tylko ja – jego ojciec westchnął ciężko. –Cały Klan tego od ciebie oczekuje. Z tego, co słyszałem, Rada Lwów również zaczyna wywierać presję na Akashi’ego. Niedługo pewnie i Tygrysy zaczną się rozglądać za żoną dla Taigi.

-Nie. Nie, ojcze. Całe życie robiłem to, czego ty chciałeś, ale nie, tego nie zrobię. Nie poślubię żadnej z nich!

-Nie denerwuj się – skarcił go łagodnie. –Nie ma potrzeby się unosić. To normalna rzecz. Ja również w ten sposób poznałem twoją matkę.

-I jesteście małżeństwem tylko dlatego, że to wygodne politycznie – warknął.

-Gdyby to było tylko wygodne politycznie, Daiki, rozwiódłbym się z nią gdy dowiedziała się, że nie może mieć więcej dzieci – orzekł, cały czas patrząc przez okno. –Ale nie wnikaj w nasze sprawy, synu.

-A ty możesz wnikać w moje? – prychnął. –Nie mam zamiaru oglądać żadnej taczki ani żadnej kandydatki. Ja… kogoś mam!

            Aomine uznał, że ojciec teraz da mu spokój. Wystarczy, by kupić trochę czasu, aż do momentu, gdy mężczyzna zajmie się innym tematem i odpuści ten.

-Masz kogoś? – jego ojciec odwrócił się od okna i spojrzał na syna za zainteresowaniem. –Więc dlaczego nic nie mówiłeś? Dlaczego jeszcze jej nam nie przedstawiłeś? Jak długo to trwa? Z jakiego Klanu pochodzi? Kim są jej rodzice?

-Yy… - zagryzł wargę i westchnął ciężko. Nie przepuszczał, że ojciec będzie drążyć temat. –To…to nie ona.

Jego ojciec zatrzymał się w pół kroku. Spojrzał na syna z zaciekawieniem w oczach a Aomine z ulgą uznał, że nie ma w jego spojrzeniu ani potępienia, ani pogardy.

-A więc to mężczyzna. Jeśli jest z któregoś z naszych gatunków, nie powinno być problemu – wzruszył lekko ramionami. –Więc? Mów dalej. Czy znam go z telewizji?

-To Omega!

-C-co? Omega? Zakochałeś się w Omedze? W mężczyźnie – Omedze? – musiał mieć wszystko jasno określone.

-Tak – zaczął mówić szybko. –W Omedze. Ma na imię K-Kise! Jest odważny i… i bardzo ładny. Uratowałem go z Hodowli. I tak jakoś wyszło.

            Teraz ojciec zabroni mi związać się z Kise, ja teatralnie strzelę focha i wyjdę, odezwę się za jakiś czas, że niby mi przeszło, ale wciąż będę się dąsać przy takich tematach, pomyślał, z uznaniem dla swojego sprytu.

            Myślał, że jego plan wypali, kiedy jego ojciec siadał w fotelu naprzeciwko i splatał palce ze sobą, by oprzeć na nich brodę i przyjrzeć mu się dokładnie. Wystarczyło, że zadarł nos i pokazał, że jest pewny swojego, żeby mężczyzna westchnął ciężko.

-No dobrze, Daiki. Jeśli to jest to, czego ty chcesz, ani ja, ani mama nie staniemy na drodze do twojego szczęścia. Dopilnuję i użyję wszystkich moich wpływów, żeby do momentu, aż Kise-kun skończy Kurs Partnera, nie dowiedziały się o nim media. Chciałbym go jednak poznać jak najszybciej. W przyszłym tygodniu do was przyjadę. Cieszę się, że kogoś masz, synku.

            O cholera.

            Riko z gracją odstawiła filiżankę na spodek i spojrzała na papiery przed sobą. Siedziała nad nimi od kilku godzin i niezależnie od tego, jak się w nie wczytywała, jak próbowała na nowo zrozumieć ich treść czy czytać między wersami, wszystko było jasne i klarowne. Oficjalne śledztwo, które zleciła tokijskiej policji, nie przyniosło żadnych rezultatów. Zarówno w podziemiach, jak i w ruinach, nie odnaleziono żadnego śladu Omeg, nawet tych bezpańskich. Obszerny raport, napisany przez profesjonalistę, nie pozostawiał cienia wątpliwości i jasno mówił, że wszystkie jej domysły są tylko domysłami i wyssanymi z palca bzdurami. Brakowało tylko tego, żeby na samym końcu nazwał ją smarkatą panienką z dobrego domu, która węszyła tam, gdzie nie trzeba.

            Dla porównania, Riko obok tego raportu położyła teczkę z tym, co udało się zdobyć prywatnemu detektywowi, póki stać ją było na jego zatrudnianie. Nielegalne puby i kawiarnie w opuszczonych tunelach, w zdemolowanych stacjach metra bary bez koncesji, sprzedające narkotyki i inne używki. Burdele niemal w każdym zagłębieniu tuneli, gdzie można było kupić Omegę na godzinę lub mniej, za niewielką kwotę. Zdjęcia Omeg, o które nikt nie dba, które nie mają opieki medycznej ani prawnej. Kto stał za tym wszystkim, kto to ukrywał przed światem? Kto zdobywał na tym pieniądze?

-Riko, skarbie – jej ojciec zapukał, nim wszedł do pokoju. Riko szybkim ruchem zebrała teczki i schowała je do swojej torebki, uśmiechając się do ojca.

-Tak?

-Dzwonił do mnie czteroo…Hyuuga-kun dzwonił. Mówił, że nie może się do ciebie dodzwonić, a to coś pilnego. Prosił, żebyś do niego oddzwoniła.

-Jasne, już to robię. Dziękuję.

            Młoda kobieta wyjęła swój telefon z dna torebki (szukała go dobre kilkanaście minut) i faktycznie, miała kilka nieodebranych połączeń. Poczuła się głupio; zapomniała włączyć dźwięk w telefonie, kiedy wieczorem wrzucała go do kieszeni torby. Szybko wybrała numer Hyuugi i przyłożyła telefon do ucha. Swego czasu, by opłacić detektywa, sprzedała swój komunikator z hologramem i musiała korzystać ze starszych modeli.

            Czekając, aż jej narzeczony odbierze, spojrzała na swoją prawą dłoń, gdzie na serdecznym palcu widniał drobny, ale elegancki i uroczy pierścionek zaręczynowy, który wręczył jej Hyuuga. Wspólnie go wybrali; mężczyzna nalegał na coś bardziej okazałego, ale Riko bałaby się go zgubić. Poza tym, nie lubiła obnosić się biżuterią, a ten naprawdę się jej podobał.

-O, wreszcie cię złapałem, Riko – Hyuuga wydawał się być zdyszany, gdy z nią rozmawiał. Przechyliła lekko głowę, chociaż nie mógł jej teraz widzieć.

-Co się stało? – zapytała, wsłuchując się w jego szybki, niespokojny oddech.

-Moi rodzice mieli wypadek samochodowy. Nic poważnego – dodał szybko, żeby jej nie denerwować – ale muszę po nich jechać do Sapporo. Jest ze mną Izuki.

-Dobrze – powiedziała powoli. –Cieszę się, że nic im nie jest – dodała, uśmiechając się lekko. –I rozumiem, że nie zdążysz na nasze dzisiejsze spotkanie.

-Tak, przepraszam. Izuki, zerknij na mapę, gdzie mamy zjechać – burknął w tle, a Riko usłyszała szum i dźwięki rozkładanego papieru. –Riko, mam do ciebie ogromną prośbę.

-Słucham cię.

-Nie zdążę odebrać Hanako z przedszkola i nie mam kogo prosić, aby się nią dzisiaj zajął, skoro jest ze mną Izuki. Mogłabyś się nią zająć? Ona ma klucze do domu, więc jedźcie do mnie. Dobrze się pozamykajcie – dodał. Riko miała warknąć, że przecież jeszcze się nie zgodziła, ale wiedziała, że sytuacja jest poważna, a Hyuuga jest zdenerwowany.

-Okej. Podaj mi adres jej przedszkola – sięgnęła po długopis i kartkę, by zanotować to, co mówił jej narzeczony.

-Dzwoniłem tam i prowadząca wie, że ty odbierzesz moją córkę. Nie musisz się z nią uczyć, jedzenie jest w lodówce, wystarczy podgrzać, Hanako na kolację je teraz płatki czekoladowe z mlekiem, tym czerwonym nie żółtym, żółte jest do kawy – dyktował jej na jednym oddechu. –Powinna iść spać przed dwudziestą drugą i wstać o siódmej, żeby zdążyć na poranne zajęcia. Powinniśmy wrócić w nocy, więc zajmę się tym, ale gdybyśmy nie zdążyli, to jej ubranka są w szafie i..

-Hyuuga-kun, jestem dużą dziewczynką, ale kiedyś byłam małą i umiałam się ubrać. Poradzę sobie – zapewniła go. –Hanako będzie ze mną bezpieczna, spokojnie. A teraz skup się na drodze i pozdrów swoich rodziców, gdy już tam dotrzesz – poprosiła.

-Okej. Uff, okej. Dobra. To do zobaczenia w nocy. Och, Riko – dodał, nim zdążyła się rozłączyć. –W gościnnym pokoju łóżko nie jest wygodne, ja tam pójdę w nocy. Ty śpij u mnie.

            Po tych słowach się rozłączył, a Riko poczuła rumieniec na policzkach i cieszyła się, że nikt go nie widzi. Dotychczas nie afiszowali się ze swoim związkiem, ani nijak do siebie nie zbliżyli, nie licząc specjalnych zdjęć do wywiadów albo krótkich filmików. Hyuuga nawet nie pocałował jej w usta, nawet nie wtedy, kiedy kupili pierścionek i w zaciszu domu klęknął, jak nakazywała tradycja i wsunął jej go na palec. Jedyne, co zrobił, kiedy wstał, to przytulił ją do siebie. A Riko lubiła, gdy ją przytulał; był zawsze ciepły i pachniał przyjemnie i uspokajająco. Dlatego teraz nie mogła doczekać się tego, jak zwinie się pośrodku jego łóżka i wtuli nos w poduszkę, by przez całą noc bezkarnie móc go wąchać.

            Pokręciła przecząco głową, odpędzając te myśli. Powinna zachowywać się poważnie, jak przystało na sytuację, a nie fascynować się zapachem Hyuugi. Poza tym, musiała się pospieszyć, jeśli chciała zdążyć na czas i odebrać Hanako z przedszkola. Wszystkie swoje grzeszne myśli zwaliła na zbliżający się okres, poza tym, to chyba normalne, była zdrową kobietą i powinna myśleć o mężczyźnie, który zostanie jej mężem.

-Cholera, już tak późno? – złapała torebkę i telefon, po czym zerwała się na równe nogi. Za dwadzieścia minut powinna być w przedszkolu Hanako.

            Nim znajdzie się w łóżku swojego mężczyzny, powinna zaprzyjaźnić się bliżej z nie tylko jego, ale i wkrótce również i jej córką.

A naoidhean bhig, cluinn mo ghuth

(Mały skarbie, słuchaj mojego głosu)
Mise ri d' thaobh, O mhaighdean bhàn

(Jestem obok Ciebie, o nadobna Panno)
Ar rìbhinn òg, fàs a's faic

(Nasza młoda Pani, dorośnij i zobacz)
Do thìr, dìleas féin

(Twoją ziemię, Twoją własną wierną ziemię)
A ghrian a's a ghealach, stiùir sinn

(Słońce i Księżycu, prowadź nas)
Gu uair ar cliù 's ar glòir

(W godzinę naszej glorii i honoru)
Naoidhean bhig, ar rìbhinn òg

(Mały skarbie, nasza młoda Pani)
Maighdean uasal bhàn

(Szanowna, czysta Panno)

W rozdziale wykorzystano piosenkę „All star” (Smash Mouth) oraz „A Mhaighdean Bhan Uasal (Noble Maiden Fair)” (Emma Thompson & Peigi Barker, z filmy „Brave”).