Rozdział 12. Competition.

  

Drowning sorrow floods the deepest grief,

(Zatapiający smutek zalewa najgłębszy żal)

How long now?

(Jak długo jeszcze?)
Until a weather change condemns belief,

(Dopóki zmiana pogody nie potępi wierzeń)

How long now?

(Jak długo jeszcze?)
When the night watchman lets in the thief,

(Kiedy nocny stróż wpuszcza złodzieja do środka)

What's wrong now?

(Co jest teraz nie tak?)

            Murasakibara siedział w fotelu pasażera i wciągał powoli metrową, żelkową dżdżownicę, podczas gdy jedna z jego Bet prowadziła samochód. Mimo iż sam posiadał prawo jazdy, nie lubił siadać za kierownicą; nie mógł wtedy jeść, a to stanowiło dla niego ból nie do wytrzymania. Poza tym, nie lubił się skupiać na czymś dłużej niż piętnaście minut i wolał oglądać widoki za oknem.

            Prośba Akashi’ego go zaskoczyła, ale z kilku powodów z nim nie dyskutował. Pierwszym z nich było to, że z Alfą Lwów nigdy się nie dyskutowało, chyba iż znajdowało się na pozycji, która na to pozwalała i nie bało się jej utracenia. Po drugie, z chęcią wejdzie w posiadanie nowej Omegi, zwłaszcza takiej, która potrzebowała pomocy i nowego dachu nad głową.

            Po trzecie, odebranie czegoś Hanamiyi było przyjemnością, której nie mógł sobie odmówić.

            Nigdy nie podobały mu się tereny należące do Hien. Panowała tutaj nieustanna wilgoć, a nad moczarami unosił się przykry zapach, który drażnił jego nos. Odnosiło się również wrażenie, że w tym miejscu wiecznie panował półmrok, być może przez las, który otaczał dom Hanamiyi.

            Na widok auta, oznakowanego jako pojazd służbowy Alfy Pand, mężczyźni na stanowisku strażniczym poderwali się. Murasakibara nie zapowiedział swojej wizyty (nie musiał) i wiedział, że w ciągu kilku minut wszyscy, wliczając w to Hanamiyę, będą postawieni w stan gotowości. Miło było być najsilniejszym sojusznikiem, od którego wsparcia i poparcia Hieny są uzależnione.

            Murasakibara się nie mylił; nie zdążył jeszcze zaparkować na podjeździe, kiedy Makoto Hanamiya stał na progu swojego zamczyska; mężczyzna miał na ustach swój sztuczny, wystudiowany uśmiech. Tuż za jego plecami stał Hara, nieodłączny, niczym cień.

-Murasakibara-san – Hanamiya lekko skłonił głowę, widząc, jak drugi Alfa wychodzi z auta.

-Mako-chin, dawno cię nie widziałem.

-Widzieliśmy się trzy dni temu, przyjacielu – gestem zaprosił go do środka. Hara tymczasem wskazał Becie drogę do pomieszczenia, gdzie mógł odpocząć.

-Ara? To było trzy dni temu? – Murasakibara podrapał się w policzek. Uznał jednak, że to nie ma znaczenia i wyciągnął z kieszeni batonik.

            Hanamiya zaprowadził go do salonu i po chwili ubrana w strój kelnerki Omega podała im kawę (w przypadku Murasakibary był to jego ulubiony, gazowany napój) i dyskretnie się wycofała. Przez prawie godzinę rozmawiali o polityce i o tym, co stało się na posiedzeniu Alf, aczkolwiek przypominało to bardziej monolog ze strony Hieny, gdyż Murasakibara tylko jadł (kucharz Hanamiyi był niesamowity) i przytakiwał lub kręcił głową.

-Tak właściwie, Murasakibara-san, co cię do mnie sprowadza? – Hanamiya rozsiadł się wygodniej, by pokazać, że nie czuje zagrożenia.

-Aaa, Mako-chin ma zawsze tak doskonale wytresowane Omegi, pomyślałem, że jakąś od ciebie wezmę. Wiesz. Za to, że ostatnio pomogłem ci zatuszować pewne sprawy…

-Tak, tak – przerwał mu szybko. –Wiem, o co chodzi. Proszę, wybierz którą chcesz. Mam wezwać je tutaj wszystkie?

-Naaah – machnął ręką. –Dobrze wiem, że te najlepiej wytrenowane seksualnie trzymasz w piwnicy.

Hanamiya uśmiechnął się zimno.

-A więc o taki typ Omegi ci chodzi. Nie wiedziałem. Niestety, aktualnie nie posiadam żadnych kobiet wytrenowanych  w ten sposób.

-To dobrze, bo nie szukam kobiety.

-Nie? – uniósł brew, zaskoczony. Zawsze myślał, że Murasakibara jest heteroseksualny, jeśli nie aseksualny.

-Wiesz, Mako-chin – Murasakibara zaczął powoli oblizywać palce – żeby życie miało smaczek, raz dziewczynka, raz chłopaczek.

            Hanamiya nie mógł powstrzymać gniewnego grymasu, kiedy prowadził swojego gościa krętymi schodami do piwnicy. Właśnie dlatego nienawidził zaciągać długów, ale bez wsparcia Pand nie miałby szans na powiększenie swoich terenów. Oczywiście, Murasakibara nie wiedział, że to on stoi za zabójstwem Alfy Niedźwiedzi i że on również znajduje się na jego liście. I zapewne nigdy się nie dowie.

-Lubisz jakiś konkretny typ? – zagadnął, zerkając na niego przez ramię.

Murasakibara oblizał lizaka i wysunął go z ust.

-Nie. Jak zobaczę, to będę wiedział, że go chcę.

-Najlepiej – mruknął pod nosem, zapalając światło w piwnicy.

            Murasakibara widział wiele, ale czegoś takiego jeszcze nie. Chociaż był leniwy i większość obowiązków zrzucał na Bety, nigdy nie pozwalał, by na jego terenie powstawały nielegalne Hodowle (wolał zakłady produkujące słodycze), tak samo jak wydał dekret, dzięki któremu bezpańskie Omegi trafiały do specjalnych Domów Opieki. W tym jednym zgadzał się z Kagetorą Aidą, który wraz z córką walczył o poprawienie statusu Omeg. Dlatego też tak wstrząsnęło nim to, co zobaczył.

            Cała piwnica, czy też raczej lochy, podzielona była na klatki z kratami, które sięgały aż od sufitu do ziemi. W dolnej części drzwi była wąska wnęka, przez którą zapewne wsuwano miskę z jedzeniem lub wodą (chociaż takowych nie zauważył). W powietrzu unosił się zapach odchodów i moczu, a tylko w kilku klatkach Murasakibara zauważył wiadra (zapewne na to) i koce, którymi Omegi mogły się przykrywać. Gdyby nie prośba Akashi’ego, nigdy nie dotknąłby żadnej Omegi, która tutaj jest, a tym bardziej wziął ją do łóżka, jak Hanamiya.

-Czuj się jak u siebie – Makoto zatoczył ręką półkole. –Cokolwiek zechcesz. Ale nie polecam tych z tyłu… są już do wyrzucenia.

-Do wyrzucenia? – zapytał, mrużąc oczy.

-Taak. Złamałem je, fizycznie i psychicznie. Nie nadają się do seksu, są na granicy śmierci – wzruszył ramionami. –Ale polecam tego tutaj. Jest mistrzem w używaniu języka – zaśmiał się chełpliwie.

            Murasakibara jednak go zignorował i zaczął przechadzać się po lochu, próbując omijać kałuże odchodów na betonowej posadzce. Do smrodu szło przywyknąć, ale nie mógł dostrzec w kłębowiskach szmat i brudu twarzy żadnej Omegi. Akashi pokazywał mu zdjęcia tej, którą miał stąd wyciągnąć, ale na fotografii chłopak był zdrowy i zadbany, a także młodszy, a teraz? Jak miał go rozpoznać w tym, co kiedyś było człowiekiem?

            W końcu dotarł do końca, gdzie znajdowały się cele, w których Hanamiya trzymał zdychające Omegi. Wtedy coś przykuło uwagę Murasakibary; jeden z chłopców miał pieprzyk pod okiem, tak jak ten z fotografii. Rzadko spotykało się takie znamiona na twarzy, więc zbliżył się do jego klatki. Na jego widok Omega wcisnął się w kąt i osłonił się jedną ręką, drugą przyciskając do piersi.

-Aaa ten. Nic z niego nie będzie – Makoto oparł się o klatkę i założył ręce na piersi, ze znudzeniem zaglądając do środka. –Kiedy wsadziłem w niego wibrator, zaczął krwawić i płakać, za każdym razem myślałem, że zdechnie. Miałem nadzieję, że BDSM go rozkręci, ale ma tak chude ręce, że wszystkie łańcuchy z niego spadały. No i nie jest wytrenowany. Dawałem go moim chłopcom do rozładowania negatywnych emocji.

            Negatywne emocje Murasakibary krzyczały, żeby wytarł Hanamiyą podłogę.

-Chcę go – warknął Murasakibara, mając gdzieś to, czy to ta Omega, o którą chodziło Akashi’emu. Chłopak tylko mocniej się skulił, jakby chciał wtopić się w kąt celi.

-Daj spokój, Murasakibara-san. Dam ci takiego, z którego więcej wyciągniesz niż z – urwał, bo Murasakibara podniósł się i spojrzał na niego z góry.

-CHCĘ GO – powtórzył, podnosząc głos. Omega zakwilił cicho. Hanamiya westchnął tylko i podał mu klucz.

-Jak sobie życzysz, przyjacielu. Nigdy nie zrozumiem tych twoich rycerskich zapędów do umierających Omeg… Poza tym, jest czarnowłosy, a teraz moda na blondynów… ale jak chcesz, jak chcesz – dodał szybko, widząc, jak Murasakibara gniewnie zaciska wargi. –Jest twój.

            Hanamiya wyszedł z piwnicy, by przygotować dokumenty przekazania Omegi, a Murasakibara otworzył klatkę (chociaż miał ochotę wyrwać pręty z podłogi i zniszczyć całe to pomieszczenie) i wszedł do środka, patrząc, jak Omega unika jego wzroku. Kucnął naprzeciwko niego i wyjął z kieszeni czekoladowego cukierka.

-Hej, zobacz, jest twój – oznajmił, wyciągając słodycz na otwartej dłoni. Omega jednak nie zareagował. –Eeej, to naprawdę dobry cukierek.

-D-dziękuję, ale n-nie…

-O, jednak mówisz – ucieszył się. –Jesteś Muro-chin?

-M-Muro-chin? – Omega odsłonił jedno oko i spojrzał na niego podejrzliwie.

-Himuro Tatsuya – Murasakibara zrobił krok w jego stronę, ale Omega znów się zasłonił. Przytaknął jednak skinięciem głowy.

            Murasakibara zastanawiał się, w jaki sposób sprawić, by Omega się uspokoił  i wtedy przypomniał sobie swoją rozmowę z Akashim.

-Zapewne nie będzie ci ufał, nie po tym, co przeszedł w domu Hanamiyi – oznajmił Alfa Lwów, jak gdyby nigdy nic pijąc kawę. Tuż przed nim leżało zdjęcie o niewielkich rozmiarach (takich, jak do dokumentów) Omegi o delikatnych rysach twarzy. Już z daleka spodobała się Murasakibarze.

-Mako-chin krzywdzi Omegi.

-Odkąd został Alfą, a i pewnie wcześniej już ćwiczył – Akashi nawet nie mrugnął okiem. –Wyciągnięcie Tatsuyi z jego domu to… obietnica, którą złożyłem przyjacielowi, ale jak wiesz, Makoto nie darzy mnie przyjaźnią.

-Pewnie dlatego, że wygnałeś go z Rady, Aka-chin. I nazwałeś go…

-To nie ma znaczenia, Atsushi – Akashi machnął ręką. –Przysługa za przysługę. Poza tym, dostajesz coś więcej: Omegę.

-Czyli… mam wyciągnąć Omegę dla twojego przyjaciela, ale ona zostaje moja? – coś tutaj Murasakibarze nie grało.

-Dokładnie tak. Nikt nie może się dowiedzieć, że Himuro Tatsuya znajduje się w twoim posiadaniu.

-Nawet twój przyjaciel?

-On się dowie, spokojnie. Będziemy wiedzieć my, ty i Makoto. Taiga nie może się dowiedzieć, nie do momentu, kiedy powiem ci, że może.

-Aka-chin, robisz straszną sprawę z tego – Murasakibara ziewnął i wsunął sobie do ust eklerka. –Ale niech będzie. Kaga-chin się nie dowie, wyciągnę tę Omegę i zajmę się nią.

-Świetnie. Wracając do tematu, Tatsuya zapewne będzie się ciebie bał i nie będzie chciał, żebyś się zbliżył. Powiesz mu wtedy.…

-Muro-chin, nie musisz się mnie bać – zamruczał, ostrożnie biorąc Omegę na ręce. Chłopak zesztywniał w jego uścisku i zaczął go odpychać zdrową ręką, jęcząc i skamląc cicho. Drżał tak mocno, że Murasakibara myślał, iż ma gorączkę. Był też cały mokry, ale w przeciwieństwie do innych Omeg, nie pachniał tak źle.

-Z-zostaw mnie, proszę… Nic nie umiem, nic ja…

-Nie musisz – oznajmił, bez trudu wynosząc go z celi.

Himuro wciąż próbował go odepchnąć, nic nie robiąc sobie z groźby upadku. Jego drobna piąstka jednak nie stanowiła żadnego zagrożenia dla Murasakibary i nie robiła na nim żadnego wrażenia. Alfa w końcu przypomniał sobie hasło, które przekazał mu Akashi.

-Takao przesyła pozdrowienia – szepnął mu do ucha i poczuł, jak Omega nienaturalnie wiotczeje w jego uścisku. Uśmiechnął się jednak lekko, kiedy ramię, które dotychczas go odpychało, objęło jego szyję. –Zabieram cię do nowego domu, Muro-chin.

            Kiyoshi Teppei nie spodziewał się nocnej wizyty, jako Alfa (chociaż od niedawna), przyzwyczajony był jednak do wizyt o różnych porach dnia i nocy. W przeciwieństwie do wielu swoich znajomych, nie trzymał w swoim mieszkaniu służących na całą dobę, dlatego też sam pofatygował się do drzwi. Był zaskoczony, widząc, kim jest jego przemoczony gość, mimo to, bez oporu wpuścił go do mieszkania.

-W czym mogę ci pomóc? – zapytał, wsuwając ręce do kieszeni i obracając w palcach zagubiony cukierek, który się tam znalazł.

-Czas pozbyć się Lwa, przyjacielu – oznajmił głos spod kaptura, a Kiyoshi uśmiechnął się szeroko.

-A więc zabawmy się.

            Akashi, nieświadom spisków na własne życie, stał w oknie i podziwiał nocny widok Tokio. Miasto było piękne, mimo deszczu, który je właśnie zalewał. Kiedy dostał wiadomość od Murasakibary, uśmiechnął się lekko.

Wszystko szło zgodnie z jego planem.

Have you lived the experience?

(Czy przeżyłeś doświadczenie?)
Have you witnessed the plague?

(Byłeś świadkiem plagi?)
People making babies sometimes just to escape

(Ludzie często płodzą dzieci tylko po to, by uciec)
In this land of competition the compassion is gone

(W tym świecie współzawodnictwa współczucie zanikło)
Yet we ignore the needy and we keep pushing on

(Mimo to ignorujemy potrzebujących i wciąż idziemy do przodu)
We keep pushing on

(Wciąż idziemy do przodu)

            W rozdziale wykorzystano piosenkę „The Saint are coming” (U2 & Green Day) oraz „Punk rock song” (Bad Religon). Wybaczcie opóźnienie, przez stres związany z przeprowadzką miałam problemy z pisaniem ;A;