Rozdział 10. I’ll take care of you.

And the only thing that matters,

(I jedyną rzeczą, która ma znaczenie)
Is climbing up that social ladder

(Jest wspinaczka w górę społecznej drabiny)
Still care about your hair and the car you drive

(Wciąż dbasz o włosy i o auto, którym jeździsz)
Doesn't matter if you're 16 or 35

(Nieważne, czy masz 16, czy 35 lat)

            Kise miał problem z przywyknięciem do rutynowego życia, jakie prowadził Aomine i jego domownicy. Największy problem sprawiało mu przyzwyczajenie się do regularnych posiłków (a także przekąsek między nimi, deserów i podwieczorków, gdyż Aomine wydawał się zawsze być głodnym) oraz do codziennych kąpieli (do których zarówno jego, jak i Aomine, zmuszała Momoi). Omega miał trudności ze zrozumieniem tego, jak żyje Alfa; zero obowiązków, Aomine zazwyczaj całe dnie spędzał na ćwiczeniach, jedzeniu, grze w koszykówkę, spaniu i oglądaniu telewizji.

Ale idylla miała się wkrótce skończyć.

            Od kiedy w parku znaleziono ciało (wciąż niezidentyfikowane), nie wolno im było opuszczać terenu posiadłości. Kise myślał, że zakaz dotyczy tylko jego i Momoi, ale wkrótce poznał też tajemniczego dotychczas Sakurai’a i zrozumiał, dlaczego Aomine go ukrywał.

            Sakurai Ryo mógł mieć najwyżej dwadzieścia cztery lata; był drobny i uśmiechnięty i Kise wpierw nie zauważył, że coś jest nie tak, gdyż Omega (rozpoznał po zapachu) stał obrócony do niego tyłem i mieszał coś w garnku. Aomine stał nieopodal i wciągał z przyjemnością powietrze. Kise chciał wejść do środka, ale zamiast tego skupił się na ich rozmowie.

-Dobrze, że czujesz się lepiej. Nasze gotowanie było centralnie chu…

-Uważaj na słownictwo, Aomine-sama. P-przepraszam, ale wasz ojciec kazał mi zwracać u-uwagę…

-Dobra, dobra, wiem. Łapiesz zamysł. Zrobisz więcej? Kise też dużo je, musi nabrać trochę kilogramów.

-Kise-san, jeszcze nie miałem okazji z nim porozmawiać – Sakurai obrócił się i wtedy Kise zauważył to w jego profilu.

            Omega był w lekko zaawansowanej ciąży. Szeroka koszulka i dresowe spodnie nie były w stanie całkowicie tego zamaskować. Kise uniósł dłoń do ust; czyżby Aomine ukrywał przed światem, że będzie miał dziecko z Omegą?

-Polubicie się – Aomine poczochrał włosy Sakurai’a, a ten lekko pomachał ogonem.

-Oby. Nie mam siły uczyć Momoi-san gotowania, was również, Aomine-sama. Mam nadzieję, że on szybciej załapie chociażby podstawy. Mamy jeszcze pięć miesięcy, może do tego czasu przekażę mu swoją wiedzę.

-Przecież cię nie wyrzucam, spokojnie, Ryo.

            Kise był zaskoczony tym, jak spokojny i czuły był głos Aomine. Dotknął swojego płaskiego, twardego brzucha i lekko przesunął po nim ręką; czy on też mógłby zajść w ciążę? Zbliżała się jego Gorączka, jeśli Aomine weźmie go do łóżka, istnieje duże prawdopodobieństwo…

            Wiedział, jak działa seks i skąd biorą się dzieci; to była podstawowa wiedza, jaką przekazywano w Hodowlach. Omegi i niektóre męskie Bety mogły zachodzić w ciążę, oczywiście, były to zawsze ogromnie ryzykowne i niebezpieczne zachowania, a lekarz musiał mieć takiego osobnika cały czas pod stałą kontrolą. Kise pamiętał z lekcji (niewielu, na których był), że często był to jedyny sposób, aby gatunek chroniony nie wymarł, dlatego Kuroko był tak cenny, gdyż jednocześnie mógł począć, ale również samemu nosić dziecko. Nigdy jednak nie przypuszczał, że Aomine zostanie ojcem; Alfa wydawał się być zbyt niedojrzały i nieodpowiedzialny, ledwo ogarniał swoje życie, a co dopiero zajmować się czyimś.

-Najgorsze już minęło – westchnął Sakurai. –Pierwsze cztery miesiące są niebezpieczne i…

-I przez te cztery miesiące trzymałeś usta zasznurowane tak ciasno, że aż bolało.

-Przepraszam, Aomine-sama.

-Nie przepraszaj, tylko w końcu mi powiedz, Ryo – Aomine uniósł kącik ust w lekkim uśmiechu. –Kto jest tym szczęściarzem i za niecałe pół roku zostanie tatusiem?

-TO DZIECKO NIE JEST TWOJE?! AOMINECCHI, BIEDAKU! – Kise dopadł jego ramienia i syknął na Sakurai’a, pokazując zęby. Jak Omega mógł zdradzić Alfę?! Przecież jakikolwiek leniwy i marudny Aomine nie był, wciąż był jednak dobrym Właścicielem!

-To jest właśnie Kise, nie bój się, Ryo. Kise, to jest Sakurai Ryo. Nigdy nie był w moim łóżku ani w żaden inny sposób się do siebie nie zbliżyliśmy.

-C-co?

-N-nigdy…ja i A-A-Aomine-sama?! – Sakurai zrobił się czerwony niczym pomidor, po czym zasłonił twarz dłońmi. –N-nie!

-Zrobiło ci się mnie szkoda, kiedy pomyślałeś, że Ryo mnie zdradził? – Aomine zaczął chichotać, chociaż próbował się opanować, widząc, jak Kise nadyma policzki i gniewnie fuczy.

-N-nie wierzę, że zacząłem ci współczuć!

-Byłeś uroczy. Wpadłeś tu jak burza i nasyczałeś na Ryo – teraz Alfa już otwarcie się śmiał. –Nawet kły mu pokazałeś i zjeżyłeś ogon. Znalazł się mój rycerz!

-NIENAWIDZĘ CIĘ!

-Ej, ej, nie uciekaj!

            Aomine złapał go za ramię i znów do siebie przyciągnął; Kise próbował odepchnąć go od siebie, ponieważ najchętniej teraz ugryzłby go tam, gdzie słońce nie zagląda (ciekawe, kto wtedy by się śmiał!) a nie tulił do niego. Kiedy jednak Alfa otoczył go ramionami i musnął wargami jego czoło, Kise zarumienił się.

-Dziękuję – zamruczał Aomine.

            Obejmował go zaledwie kilka sekund, ale to wystarczyło, żeby serce Kise zaczęło szybciej łomotać, a w ustach mu zaschło. Znów pomyślał o Gorączce; chciał, żeby Aomine wciąż trzymał go w ramionach, tulił i swoim dotykiem koił miejsca, które błagały o pieszczotę. Widząc, jak Sakurai na niego patrzy, Kise skulił uszy; Omega musiał domyślić się, co on czuje i o czym fantazjuje.

Cudowny początek znajomości.

-Nie chciałem na ciebie naskoczyć – burknął.

-N-nie szkodzi, to ja przepraszam za zamieszanie! – Sakurai lekko się skłonił. –Nasza rozmowa mogła być m-myląca.

-To kara dla Kise za podsłuchiwanie – Aomine lekko pociągnął go za jasne ucho, a Kise pisnął, raczej z zaskoczenia, niż z bólu. –Ryo, powiesz mi, kto jest ojcem. Jak nie to i tak go znajdę. Dziecko raczej nie będzie jaguarundi, jak ty. A to zawęża pole poszukiwań.

            Sakurai jednak unikał jego wzroku.

            Miło było wrócić do domu. Po trzech miesiącach w rozjazdach, cudownym uczuciem było wsunąć się na swoje łóżko z książką, ze szklaneczką whisky w zasięgu ręki i kojącą muzyką Szopena w tle. Jego firma w końcu wyszła na prostą, więc w końcu miał czas, by zająć się swoim prywatnym życiem. Musiał wykupić, za wszelką cenę, swoją ukochaną Omegę i w końcu założyć z nim rodzinę. Co prawda, Sakurai najpierw musiałby uczestniczyć w kursie na Partnera, ale nie ma rzeczy niemożliwych. Wierzył w niego i wiedział, że jest w stanie to osiągnąć. Co prawda, nigdy nie będzie „żoną do salonu”, ale głównie osobą, która zajmie się jego domem i nim… Tak, to była najlepsza opcja. Pomyślał tez o prezencie, jaki przywiózł dla niego z Europy. Sakurai na pewno się ucieszy! Lubił robić mu niespodzianki i miał nadzieję, że Ryo kiedyś zaufa mu na tyle, by również je robić.

            Sakurai zwinął się w swoim łóżku i czule pogłaskał swój brzuch. Nauczył się mówić cicho do swojego dziecka i próbował przekonać i je, i siebie, że nie zostali porzuceni. Nie chciał zdradzać Aomine imienia ojca i swojego partnera, w obawie, że ten wpadnie w szał. Zabronił mu kontaktów z tym mężczyzną, w obawie, że Sakurai mógłby zostać skrzywdzony i cóż, najwidoczniej miał rację. Teraz jednak dla niego najważniejsze było to, by Aomine nie wyrzucił go z domu, przynajmniej nie do momentu, gdy dziecko się urodzi i trochę podrośnie.

W takie noce jak te, gdy za oknem hulał wiatr i deszcz bębnił o szyby, Sakurai myślał o swoim kochanku. Brakowało mu jego ciepła, ale przede wszystkim, brakowało mu bezpieczeństwa, jakie niosła jego obecność.

            Kiedy Sakurai wrócił do swojego domku (Aomine udostępnił mu mały bungalow w ogrodzie, więc był całkiem samodzielny), Kise wciąż unikał wzroku Alfy, zawstydzony tym, co stało się kilka godzin temu, podczas gdy ten wciąż chichotał. Nawet wtedy, kiedy siedli przed telewizorem i Kise wygodnie ulokował się w kącie kanapy, Aomine wciąż miał na twarzy wredny i głupi uśmieszek.

-Przestań – jęknął w końcu Kise. –Naprawdę nie chciałem i… no. No!

-Wiem, wiem. Ale kto by pomyślał, że tak się przejmiesz tym, że ktoś mógł mnie zdradzić. I nawet nazwałeś mnie Aominecchim.

-Ugh – Kise zasłonił dłońmi twarz, czując, jak się rumieni. Chciał pokazać, że nie jest zwykłą Betą, że nie będzie pozwalał by ktoś ranił jego Pana, bo się boi. I oto, jak został nagrodzony!

-No już, już. Masz – Aomine podsunął mu pod nos miskę z popcornem. –Pozwolę ci za to wybrać film, który obejrzymy.

-Naprawdę? Super!

            Kise niemal natychmiast zapomniał o tym, że powinien być obrażony na Aomine. Od kiedy ten pokazał mu telewizor i kablówkę, a także możliwość podzielenia holograficznego wyświetlacza na jeden duży i kilka mniejszych, by przełączać między kanałami ledwie poruszeniem palca, Omegę aż świerzbiły ręce, by zacząć się tym bawić. Pokochał też filmy rysunkowe i kreskówki, które mógł oglądać całymi godzinami (jak programy przyrodnicze).

-Masz, powoli – Aomine podał mu kontrolkę i rozsiadł się obok, napychając sobie usta popcornem. –Widzisz ten kwadrat w rogu? To ekran Satsuki, głównie filmy rysunkowe sprzed stu lat. Klasyka Disney’a.

-Mogę z tego?

-Możesz.

            Mimo iż to Kise wybierał film, Aomine trzymał dłoń na jego dłoni, pomagając mu trafić czujnikiem w hologram. Oczywiście, mógłby to uruchomić głosem, ale jeszcze nie zaprogramował głosu Kise na rozpoznawany, a nie chciał odbierać mu frajdy.

            Omega zmrużył oczy (Aomine zanotował w myślach, by zabrać go do okulisty) i zaczął czytać tytuły, a także ich krótkie opisy. Filmy o księżniczkach średnio go kusiły, ale ten o lwach wyglądał kusząco.

-K-Król Lew.

-Jeden z lepszych – zgodził się Aomine, z pozoru obojętnie. Kise nie zauważył, jak nerwowo drga mu powieka.

-To ten – zadecydował, moszcząc się wygodnie. Miał ochotę nakryć nogi kocem, zwłaszcza, kiedy za oknem znów zawył wiatr, ale pomyślał, że wykorzystał limit bycia pyskatym i odważnym na dziś.

            Gdy film zaczął się głośnym krzykiem, Kise podskoczył na kanapie i niemal wysypał popcorn. Aomine zaśmiał się cicho i przyciągnął go do swojego boku.

-Pierwsze pięć sekund, a ja po piosence zawsze rozpoznam co Satsuki ogląda.

-M-mhm…

            Wtulił się w bok Alfy i skupił na filmie. Zrobiło mu się cieplej i odruchowo zaczął wsuwać popcorn do ust, próbując nie zwracać uwagi na silny, męski zapach Aomine. Historia małego lwa wciągnęła go ogromnie, a piosenki wpadały w ucho (mógłby przysiąc, że słyszy, jak Aomine cicho nuci, ale bał się oderwać wzrok od filmu, by spojrzeć na usta Właściciela). Kiedy umierał ojciec Simby, Kise nie mógł powstrzymać łez.

-On wstanie, prawda? Musi – wymamrotał, zaciskając palce na koszulce Aomine.

-Też zawsze mam taką nadzieję – głos Alfy był dziwnie ochrypły, jakby mężczyzna miał ściśnięte gardło.

-To na pewno film dla dzieci? – Kise pociągnął nosem, a po chwili poczuł, jak dłoń Aomine lekko gładzi jego włosy.

-Taaak. Nie płacz – mruknął, opierając policzek na jego głowie i pocierając lekko. Kise widział to wcześniej; matki tak uspokajały dzieci, otaczając je swoim zapachem. Nie mógł się powstrzymać i przesunął nosem po szyi Aomine, jęcząc cicho.

-No spokojnie, widzisz, już, już. Znalazł go Timon i Pumba – Aomine, który nie tak zrozumiał jego jęk, próbował odwrócić uwagę Kise od śmierci Mufasy.

-Mhm – wymruczał Kise, wsuwając głowę pod brodę Aomine i wsłuchując się w bicie jego serca. Był zaskoczony tym, jak szybko go to uspokoiło.

            Szybko zwalił winę na Gorączkę. To pewnie dlatego wydaje mu się, że czuje coś do Alfy i marzy o jego dotyku. Gdyby był tutaj Kuroko, zapewne marzyłby o tym, aby to jego dotykać. Chociaż nic nie czuł do Momoi, której zapach również unosił się w całym domu. Kise uznał, że widocznie czuje pociąg tylko do mężczyzn w czasie Gorączki. Albo Momoi jest zbyt siostrzana? Może wyczuwał na niej zapach Aomine i nie chciał się zbliżać do Omegi, którą naznaczył Alfa, widząc w nim zagrożenie nie do pokonania?

-Myślisz tak mocno, że zaraz będzie ci para uszami lecieć. Oglądaj film. Teraz będzie super piosenka. Hakuna matata, Kise.

-Hakuna Matata?

-Jak cudownie to brzmi – zanucił i chrząknął, ogarniając się. –Taaaak. Taki tam zwrot. Widzisz, nie musisz się martwić!

            Gdy obejrzeli film do końca, Aomine włączył drugą część, ale nie minęło nawet kilka minut, gdy poczuł, że zaciśnięta pięść Kise rozluźnia się, a oddech Omegi uspokaja i wyrównuje. Uśmiechnął się lekko i dotknął nosem jego włosów, wciągając do płuc delikatny zapach miodu i mleka, którym pachniał Kise.

-A tak chciałeś oglądać filmy – zaśmiał się, odkładając pustą miskę na stolik i podnosząc się z kanapy, trzymając Kise w ramionach. Blondyn nawet nie drgnął.

            Ostrożnie zaniósł go do jego pokoju i położył na łóżku. Zdjął mu obrożę (tak wiele razy powtarzał, że w domu nie musi jej nosić, a tym bardziej na noc), po czym nakrył Omegę kołdrą i włączył małą lampkę w rogu, wiedząc, że Kise boi się ciemności. Zostawił również uchylone drzwi i sam uznał, że najwyższa pora iść spać.

No one could ever know me

(Nikt nie mógł nigdy mnie poznać)
No one could ever see me

(Nikt nigdy nie mógł mnie zauważyć)
Seems you're the only one who knows

(Wygląda na to, że jesteś jedynym, który wie)
What it's like to be me
(Jak to jest być mną)
Someone to face the day with

(Ktoś z kim stawię czoła dniu)
Make it through all the rest with

(I przetrwać wszystko inne)
Someone I'll always laugh with

(Ktoś z kimś zawsze będę się śmiać)
Even at my worst I'm best with you

(Nawet w najgorszych chwilach z Tobą jestem najlepszy)

W rozdziale wykorzystano piosenkę „High school never ends” (Bowling for soup) oraz „I’ll be tere for you” (I'll Be There For You). Co prawda, świąt nie obchodzę, ale życzę Wam spokojnych dni z rodziną, kochani :)