Rozdział 6. Promises.

One of us is big and brave

(Jeden z nas jest duży i dzielny)
And one of us is tenderhearted

(I jeden z nas ma wrażliwe serce)
One of us is tempting fate

(Jedno z nas kusi los)
And the last but not least of us

(I ostatni, ale nie mniej ważny)
Has faith enough for each of us

(Ma tyle wiary, że wystarczy dla nas wszystkich)

            Riko nerwowo kręciła się na plastikowym krzesełku, obracając między palcami słomkę. Próbowała wcześniej pić przez nią swoje ulubione latte, ale od kilku dni nic jej nie smakowało. Prócz braku apetytu, nie mogła spać i cały czas było jej zimno. Kilka razy dzwoniła do Hyuugi, ale Beta zawsze wykręcał się brakiem czasu na rozmowę, więc nie ustalili nic konkretnego, prócz właśnie terminu pierwszego przedmałżeńskiego spotkania.

Które miało się zacząć za dziesięć minut.

            Młoda Alfa denerwowała się tak, jakby za te kilka minut (które jednocześnie trwały wieczność, a z drugiej strony uciekały tak szybko) miała poznać kogoś całkiem nowego, a nie spotkać się z mężczyzną, którego znała niemal od zawsze. Jednakże, w świetle ostatnich wydarzeń, Hyuuga Junpei stał się dla niej całkiem nową osobą.

I to ją przerażało.

            Kiedy zobaczyła, jak parkuje przed budynkiem restauracji (dobrze znała jego samochód; zawsze się śmiała, że Hyuuga dzieli rzeczy na czarne i jeszcze bardziej czarne, tak samo, jak w przypadku ubrań), poczuła, że nerwowo drżą jej ręce, więc wsunęła je między swoje uda i zacisnęła, próbując się uspokoić. Dyskretnie go obserwowała, powtarzając sobie, że przecież zna go i ufa mu od tak wielu lat, byli przyjaciółmi, więc tak naprawdę prócz tego, że zamieszkają razem, a ona zmieni nazwisko, nic się nie zmieni.

-Riko – przywitał ją krótko, kiedy podszedł do ich ulubionego stolika.

-Hej – wymamrotała, zastanawiając się, czy ma wstać i uścisnąć go, jak zawsze, czy też powinna podać mu tylko rękę? A może powinna pocałować go w policzek?

Na szczęście, Hyuuga rozwiązał ten problem za nią i szybko musnął wargami jej skroń, nim usiadł naprzeciwko. Powoli zdjął ciemny szalik i rozpiął czarny płaszcz, pod którym (a to niespodzianka), miał na sobie czarną koszulę i zielony krawat. Riko odrobinę się rozluźniła, kiedy przypomniała sobie, że to ona mu go podarowała (zapomniała o prezentach na święta, więc musiała na szybko coś wymyślić; ku jej zdumieniu, Hyuuga bardzo polubił ten krawat).

-Gdzie podziałeś Izuki’ego? – zagadnęła, widząc, iż Becie nie towarzyszy jego cień. Była nie tylko przyzwyczajona, ale wręcz polubiła towarzystwo Omegi. Dla niej był nieodłączną częścią Hyuugi.

-Został w domu z Hanako – odparł, patrząc na kelnerkę, która do nich podeszła. –Jeszcze jedno latte dla ciebie?

-Nie, tego jeszcze nie skończyłam…

-Jest już zimne, Riko – westchnął. –Raz orzechowe latte z odtłuszczonym mlekiem, a dla mnie espresso bez żadnych dodatków.

            Odczekał, aż kelnerka zabierze latte Riko i odejdzie, by przygotować ich zamówienie, nim się odezwał. Spoglądał na kobietę, która w przeciągu kilku miesięcy miała zostać jego żoną. Doskonale wiedział, że Alfa denerwuje się w co najmniej tym samym stopniu, co on. Ale mimo iż to ona znajdowała się wyżej w hierarchii, to on był mężczyzną. To on musiał teraz zadbać o nią.

-Nie denerwuj się – westchnął, przeczesując palcami swoje czarne włosy i nerwowo poprawiając okulary. –Riko daj spokój, znamy się całe życie.

-Wiem – odetchnęła głęboko. –Co ludzie robią na takich spotkaniach?

-Pewnie się poznają, ale to mamy za sobą – skinął z wdzięcznością kelnerce, gdy ta podała im kawy. –Myślę, że my możemy ustalić, jak ma wyglądać nasze wspólne życie.

            Riko była gotowa uznać, że Hyuuga jest nieczuły i podchodzi do tego jak do sprawy czysto biznesowej, gdyby nie to, że starał się unikać jej wzroku i cały czas lekko się rumienił.

-Myślę, że czas, który ty spędzisz na Kursie – zaczęła powoli – ja… hm. Ja poświęcę na zaprzyjaźnienie się z Hanako-chan.

-No tak – Hyuuga wiedział, ze Riko nie miała dotychczas wiele czasu na poznanie się z Hanako. –Riko, nie oczekuj od niej, że zrozumie nasz… układ – lekko poruszył dłonią. –Spróbuję jej to wyjaśnić i oczywiście poproszę, żeby nazywała cię wciąż ciocią, a nie ma…

-Może być, Hyuuga – powiedziała nagle Riko, wchodząc mu w słowo. –Kiedy zostanę twoją ż-żoną, Hanako-chan może nazywać mnie mamą – oznajmiła ostrożnie. –Mamy być rodziną, prawda? – kontynuowała nieśmiało. –O ile jeśli ci to nie przeszkadza.

-Nie – Beta poczuł się niesamowicie dziwnie. Nie przypuszczał, że Riko tak łatwo i szybko przejdzie do tematu jego córki. –To oczywiste, że chcę, aby Hanako miała pełną rodzinę i cieszę się, że nie chcesz stawiać muru między wami – uśmiechnął się do niej.

-Wszystko w swoim czasie. Nie zmuszaj jej ani nic..

-Jasne. Riko – Hyuuga znów nerwowo chrząknął. –Rodzina…. Chciałbym mieć więcej dzieci niż Hanako – wyznał wprost.

            Riko obawiała się, że ten temat wypłynie, chociaż liczyła na to, że nie na pierwszym spotkaniu. Założyła kosmyk włosów za ucho i zagryzła wargę.

-Ja też – przyznała. –Ale nie… nie teraz. Może za rok, dwa…

-Oczywiście.

            Hyuuga sięgnął ponad ich kawami i delikatnie nakrył swoją dłonią dłoń Riko. Ścisnął lekko jej drżące palce i uświadomił sobie, że jego własne również nie są spokojne.

-Nic na siłę, Riko. Nie zmuszę cię do sypiania ze mną – westchnął. –I nie pozwolę cię skrzywdzić. Zajmę się tobą, obiecuję.

            Kagami zerknął na zegarek i widząc, że dopiero dochodzi siedemnasta, dyskretnie otworzył drzwi do pokoju Kuroko i spojrzał na Omegę, który spokojnie spał. Od kiedy przywiózł go do domu i zaczął podawać leki, które przepisał Midorima, Omega przeważnie spał. Ale, według słów medyka, tak powinno być. Chłopak w Hodowli wiele przeszedł, więc teraz powinien odpoczywać. Alfa budził do jednak kilka razy dziennie i zmuszał do jedzenia.

            Tym razem również tak było. Niosąc tacę z miską zupy i lekarstwami, zamknął za sobą drzwi stopą. Ich cichy trzask obudził Kuroko; Omega poderwał się i niczym wystraszone zwierzę, skulił uszy i przycisnął kołdrę do piersi.

-Hej, hej, to tylko ja, Kuroko – mruknął Kagami, stawiając tacę i dotykając dłonią jego czoła. Omega poruszył nerwowo uszami. –Nie masz gorączki, dobrze.

-Poczekałbym na jedzenie, aż Garcia-sama wróci do domu – powiedział cicho Kuroko.

-Musisz wziąć leki, a to tylko z jedzeniem. Zrobiłem ci zupę – wziął miskę i łyżkę do ręki.

-Dziękuję, Kagami-sama – szepnął, pokornie spuszczając głowę. Kagami tylko westchnął cicho.

-Najważniejsze, że wracasz do zdrowia – burknął, rumieniąc się lekko i odwracając wzrok. –Nakarmię cię.

-Dziękuję, Kagami-sama – powtórzył.

            Nie rozmawiali podczas jedzenia. Kuroko grzecznie przełykał zupę i dopiero kiedy czuł, że za chwile zwymiotuje z przejedzenia, zaciskał usta. To był znak dla Kagami’ego, że ma przestać. Wtedy podawał mu leki i pilnował, by Kuroko zażył wszystkie, nim znów zapadnie w sen. Dzisiaj jednak Kagami widział, że Omegę coś trapi. Kuroko zaciskał palce na kołdrze, kręcił się nerwowo i machał uszami.

-Co jest?

-N-nic, Kagami-sama – powiedział szybko.

-Kuroko, dobrze widzę. Mów – polecił.

Kuroko powoli zaczerpnął powietrza.

-Kagami-sama, czy został może jeszcze ten napój, ten.. waniliniowy szejk?

-Waniliowy – poprawił go. –Nie.

-Och. Och, rozumiem – Kuroko starał się szybko ukryć rozczarowanie. Sam fakt, że w lodówce zostałoby chociaż trochę, zwiększał szansę na to, że znów dostanie kilka łyków najpyszniejszej rzeczy, jaką w życiu miał w ustach.

-Dwadzieścia minut. Nie zaśnij.

            Polecenie Kagami’ego zaskoczyło Kuroko tak bardzo, że odruchowo tylko przytaknął i patrzył, jak Alfa wychodzi. Gdyby mógł, całowałby ziemię pod jego stopami. Nie pamiętał, kiedy ostatnio tak spokojnie spał, a także by było mu tak ciepło i by miał regularne posiłki. Żałował tylko, że nie ma jak powiedzieć Kise, że u niego wszystko w porządku.

            A naprawdę było tak dobrze, jak nigdy. Przede wszystkim Kuroko czuł się bezpieczny; szybko wybadał i połączył fakty i teraz wiedział, że w domu mieszka tylko Kagami i Alex, ale wcześniej było kilka innych Omeg. Oboje traktowali go miło i troszczyli się o niego i chociaż z początku miał problem z zaufaniem im, wkrótce polubił oboje. Zazwyczaj to Alex się nim zajmowała, ale to Alfa pilnował, by Kuroko regularnie jadł i brał gorące kąpiele. Kuroko już nie bal się przy nim rozebrać, wręcz polubił dotyk jego ogromnych, ciepłych dłoni na swoim ciele. Kiedy w nocy miał koszmar, wystarczyło, by wtulił nos w koszulkę, którą Kagami dał mu pierwszego wieczoru (wciąż ją miał), a sam zapach Alfy go uspokajał.

-Wróciłem – ogłosił z dumą Kagami, znów stając na progu. Trzymał w ręce szklankę, w której Kuroko już z daleka wywąchał szejka. Uszy Omegi zastrzygły wesoło, a ogon zaczął radośnie kręcić się na materacu.

-Z-zrobiłeś go specjalnie dla mnie, Kagami-sama…?

-No raczej – prychnął. –Jesz tak mało a to jest jedna z niewielu kalorycznych rzeczy, która ci rzeczywiście smakuje. Jeśli masz ochotę na szejki, to mów, będę je robił.

Kuroko zarumienił się lekko. Na samą myśl, że Alfa robi coś specjalnie dla niego (w końcu przecież inne posiłki przygotowywał dla siebie i dla Alex, a Kuroko nie miał nic przeciwko resztkom; nie wiedział, że zupy, które dostawał, Kagami robił tylko dla niego), robiło mu się dziwnie lekko. Nie przywykł do tego, że ktoś prócz Kise dba o niego.

-Dziękuję – wymamrotał, obejmując dłońmi szklankę i wsuwając słomkę do ust.

            Widząc, jak jego twarz rozjaśnia się w niepewnym uśmiechu, a oczy błyszczą z radości, Kagami sam się uśmiechnął. Zrobienie szejka trwało chwilę, a sprawiało temu małemu tak wiele radości, że nie mógł się powstrzymać. Myślał, że opieka nad Kuroko będzie kłopotliwa, ale polubił Omegę i sprawiało mu przyjemność obserwowanie, jak ten wraca do zdrowia.

            Przysiadł na brzegu łóżka i poprawił mu kołdrę.

-Tak myślałem, że możemy jechać w sobotę na zakupy – zaczął. –Wciąż nosisz moje rzeczy, powinieneś mieć coś swojego.

-Ale te koszulki naprawdę mi wystarczą – wtrącił spokojnie. –Są ciepłe i czyste.

-I zjeżdżają z ciebie – zaśmiał się, podciągając mu koszulkę i zasłaniając mlecznobiały obojczyk. Zaschło mu w ustach; miał ochotę dotknąć go ustami… -Są za duże. Poza tym, będziesz potrzebował bielizny, skarpetek, spodni, kurtki, a nawet dwóch, bo na sezon przejściowy musisz mieć coś lżejszego.

-Tego jest za dużo, Kagami-sama – Kuroko był przerażony.

-Żartujesz? Musisz mieć ubrania, kosmetyki, musimy ci też kupić obrożę, żebyś nie zgarnęli cię hycle… chociaż i tak wolałbym, żebyś nie wychodził sam – dodał.

-Nie chcę w ogóle wychodzić!

-Hm? Serio? Znam taką fajną knajpę, tam robią szejki lepsze od moich…

-C-co?

Kagami roześmiał się tubalnie, widząc minę Kuroko.

-Spokojnie. Na zewnątrz nic ci nie grozi, będziesz nosił mój zapach i dam ci obrożę z chipem, każdy więc będzie wiedział, że należysz do mnie. Nikt cię nie skrzywdzi, Kuroko. Obiecuję.

            Himuro leżał na twardej ziemi i przyciskał do piersi złamaną rękę. Przyzwyczaił się do bólu i złamanie wcale nie było tak bolesne jak gwałt ogromnymi zabawkami Hanamiyi. Przestał już również jęczeć, kiedy Hanamiya wychodził; wiedział, że nikt go nie słucha, a użalanie się nad sobą nie miało sensu. Obiecał sobie, że będzie dzielny, że będzie się trzymał myśli o tym, iż chroni w ten sposób Taigę.

            Odpłynął myślami do przeszłości, do czasów, gdy mieszkał z przyszłym Alfą Tygrysów. Jego życie było wtedy tak spokojne, ciepłe i bezpieczne. Miał dach nad głową i swoje miejsce na świecie, miejsce, gdzie nikt nigdy nie podniósł na niego ręki. Oddałby wszystko, nawet własne życie, by chociaż na kilka minut móc tam znów wrócić, znów poczuć zapach Kagami’ego i raz jeszcze być bezpieczny.

-Oi, Tatsu – ktoś nim potrząsnął, więc otworzył jedyne oko, na które jeszcze widział. Drugie zasłonił grzywką, gdyż i tak nie miał z niego pożytku; kilka miesięcy temu przestał na nie widzieć, nawet nie powiedział tego Hanamiyi, gdyż jego Właściciela nie obchodziły żadne defekty w jego zabawce, wszak sam lubił ją psuć.

-Takao-san? – usiadł i próbował skupić wzrok na rozmówcy. Miał z tym problem, zapewne z powodu gorączki. Himuro miał nadzieję, że w którąś z ran wdała się infekcja i wkrótce umrze.

-Taa. Hanamiś znów się z tobą zabawił, co? – powoli opuszkami palców przesunął po jego szczęce. Himuro przymknął oko i z rozkoszą skupił się na delikatnej, ciepłej skórze Takao. Jastrząb był jedyną osobą w domu Hanamiyi, która o niego dbała.

-To nic, przejdzie.

-Masz otwarte złamanie ręki, Tatsu.

-Może to mnie w końcu zabije – westchnął z żalem, kiedy Takao cofnął rękę.

-Nie mów tak. Nie poddawaj się, Tatsu – podał mu mały woreczek. –Tak, jak obiecałem.

-Kokaina? – zapytał z nadzieją Himuro.

            Nigdy nie przypuszczał, że zacznie ćpać, ale to był jedyny sposób, aby przeżyć w domu Hanamiyi. Dzięki temu odpływał myślami i przestawał się bać.

-Tak, ale mam coś jeszcze – Takao spod kurtki wyjął małą paczkę. –Nie mam wiele czasu, Tatsu, nim Hanamiś zorientuje się, że mnie nie ma. Masz tutaj chleb i trochę leków.

-Będziesz miał kłopoty, jeśli on się dowie – szepnął.

-A owszem, będę. Ale kłopoty to moja specjalność. Hej, Tatsu, obiecuję, że przyjdę za kilka dni, dobra? Nie umieraj do tego czasu.

-Nie wiem, czy mogę obiecać, Takao-san – Himuro wtulił się w kąt ściany i zamknął oko. –Śmierć wydaje się być taka kusząca…

-Zrób to dla mnie Tatsu. Wytrzymaj jeszcze trochę i… - Takao urwał, kiedy usłyszał szczęk drzwi. To był znak, że czas na niego. Pogłaskał tylko Himuro po głowie i podniósł się, szybko opuszczając jego celę.

            Himuro słyszał, jak Takao rozmawia z Harą i śmieją się z czegoś. Dyskretnie wsunął otrzymaną paczkę w małą skrytkę za cegłą i dopiero teraz zastanawiał się, skąd Takao bierze leki dla niego, skoro Hanamiya skrupulatnie sprawdza zapasy należące do klanu.

This life is filled with hurt

(To życie wypełnione jest bólem)
When happiness doesn't work

(Kiedy szczęście nie działa)
Trust me and take my hand

(Zaufaj mi i weź moją rękę)
When the lights go out you will understand

(Kiedy światła zgasną, zrozumiesz)

W rozdziale wykorzystano piosenkę „I will believe” (Nichole Nordeman) oraz „Pain” (Three Days Grace). Wybaczcie, że rozdział pojawia się tak późno, ale – jak to ja – na pierwszy tydzień pracy się pochorowałam i zdychałam po 6 godzinach w robocie (wczoraj 9). Uważajcie na siebie, bo teraz taki sezon że łatwo się pochorować!