Rozdział 5. Fate.

Slave of a fate carved in hate

(Niewolnik przeznaczenia wyrzeźbiony w nienawiści)
Once baptize in these dark waters

(Niegdyś ochrzczony w tych czarnych wodach)
I'm dead and frozen

(Jestem martwy i zamarznięty)
My feelings, veiled fear

(Moje uczucia, ukrywany strach)

            Siedziba Hien z daleka wyglądała jak ponure zamczysko. Stała na uboczu, otoczona mniejszymi, ponurymi budynkami i stęchłym jeziorem. Hanamiya, Alfa Hien, od zawsze marzył o tym, by powiększyć swoje ziemie (niekoniecznie zmienić lokalizację Siedziby, lubił to miejsce za jego atmosferę) o teren należący do niedźwiedzi. Był człowiekiem kreatywnym i nie trzymał się nigdy schematów, głównie z tego powodu zawsze wygrywał. Ale tym razem misja, której wykonanie zlecił, nie powiodła się i Makoto Hanamiya był wściekły.

            Omega, zwinięta u jego stóp, skamlała cicho, kiedy kopał ją i bił biczem. Widok krwi, która plamiła kamienną posadzkę, sprawiał mu satysfakcję, mimo to, wciąż ział więc nienawiścią.

-Czy to takie trudne? – zapytał, z pozoru spokojnie, patrząc na Kentaro, swojego asa i najlepszego zabójcę w klanie Hien. –Czy to takie, kurwa, trudne, zabić jebaną Omegę? Dałeś radę zabić Alfę, ale taki mały, jebany śmieć zdołał ci uciec? – ryknął, znów kopiąc Omegę. Chłopak tylko zwinął się w kłębek. –Może pozwolę ci poćwiczyć zabijanie na Tatsuyi, co?

-Znajdę tę Omegę, Hanamiya-sama – mruknął Kentaro. –Chociaż pewnie nie ma potrzeby. Durna skoczyła z balkonu i spadła na ryj, więc nawet jeśli odbiegła gdzieś, hycel ją ma albo już dawno trafiła na utylizację.

-Módl się do bogów, żeby tak było – prychnął Hanamiya, znudzony piszczeniem Omegi. Usiadł na wysokim, rzeźbionym krześle i spojrzał na Harę, który spokojnie żuł gumę. –Hara, pamiętasz, jak wyglądała?

-Blondynka, niewysoka – wzruszył ramionami. –Nie dbam o to, jak wyglądają Omegi.

-Niewysoka blondynka, Omega – podrapał się w nos. –Ostatnio Beta Szympansów, Kasatamtsu, pokazał swoją blond Omegę. Jak ona się nazywała?

-Kise Riru – podpowiedział Yamazaki. –Myślisz, że to ona?

-Może być – zgodził się niemal natychmiast Kentaro. –Jeśli zatem żyje, to zlikwiduję ją w przeciągu tygodnia, Hanamiya-sama – pokłonił się lekko.

-Dobrze. Nie chcę więcej świadków tego, jak zginął Otsubo. Swoją drogą, ten nowy Alfa Niedźwiedzi… Kiyoshi Teppei… też mi nie leży.

-Tak jest, panie – Kentaro uśmiechnął się, a Hara zachichotał. –Kiyoshi Teppei i blond Omega zostaną uciszone raz, a porządnie.

            Akashi wiedział, że jest późno i że powinien się położyć, ale na biurku wciąż sterczał stos papierów, które musiał przejrzeć, a na myśl o tym, że czeka go czytanie raportu Aomine (pełnego błędów składniowych i ortograficznych), bolała go głowa. Nalał sobie whisky do szklanki i polecił komputerowi, by wzmocnił ogień na kominku, gdyż w gabinecie zrobiło się zimno.

            Kiedy drzwi uchyliły się cicho, bez pukania, uniósł wzrok znad spisu Klanu i spojrzał na jasnowłosą Omegę Midorimy, która wsunęła się do środka. Widząc go, chciała uciec, ale przywołał ją gestem. Dziewczyna podeszła do niego, lekko przechylając głowę.

-Lubisz spać przy kominku, co? – zapytał, opierając brodę na dłoni.

-Przepraszam – mruknęła, splatając palce za plecami.

-Wiem, że przychodzisz tu w nocy – machnął lekko ręką. Sprawdzał to na monitoringu; widział jednak, że dziewczyna nie rusza jego biurka, nawet do niego nie podchodzi. Ot, kładzie się na kanapie blisko kominka i zasypia, wpatrzona w jego płomienie. Nie spała też długo, kilka godzin maksymalnie, nim budziła się z krzykiem.

-Nie przeszkadza to panu? – usiadła naprzeciwko niego, podciągając kolana do piersi. Akashi spojrzał na jej bose stopy i uniósł brwi na widok pomalowanych paznokci.

-Nie. Sama sobie poradziłaś? – zapytał, nim doszedł do wniosku, że go to nie obchodzi.

-Niee.  Midorima-san mi pomógł – zawołała radośnie, poruszając palcami. –Marudził, ale w końcu pomalował. Był też ze mną w sklepie. Dostałam nową obrożę, bo ta-tamtą zgubiłam – ściszyła głos i niepewnie dotknęła zawieszki w kształcie liścia, wiszącej na czarnej wstążce.

-Jest ładna – powiedział Akashi beznamiętnie. Obroża jak obroża, bardziej interesowało go to, że Midorima zaangażował się w opiekę nad nią naprawdę mocno. –Shintarou mówił ci, że masz nie wychodzić?

-Tak – przytaknęła. –N-nie chcę wychodzić – dodała.

-Boisz się czegoś? – odchylił się w fotelu i nagle zaczął poświęcać jej większą uwagę.

-Tego, kto przyszedł po Otsubo-sama – uniosła dłoń do plastra na czole. Już jej to tak nie przerażało, przynajmniej nie wtedy, kiedy o tym nie śniła. Starała się przypomnieć sobie jego twarz, imię, zapach, cokolwiek, ale widziała tylko krew i wykrzywioną twarz swojego byłego Pana. –Nie mogę…

-Spokojnie – Akashi lekko uniósł dłoń. –Należysz do Shintarou, a Shintarou należy do mnie, przez to ty też jesteś moja. Nikt cię nie tknie – zapewnił ją.

Chyba, że chcieli narazić się na gniew Alfy Lwów.

            Hyuuga właśnie skończył zmywać po deserze, kiedy jego córka radośnie zapiszczała i podbiegła do drzwi, strzygąc futrzanymi uszkami i machając ogonkiem. Wychylił się, by spojrzeć na wizjer, który miał w kuchni i nie powstrzymał córki, widząc przez kamerę, że na progu stoi jego ojciec. Wytarł dłonie w ściereczkę i odłożył ją na blat, wychodząc z kuchni do salonu. Słyszał, jak Hanako coś szybko mówi, zapewne opowiadała dziadkowi o tym, jak w ostatni weekend była z ojcem w oceanarium. Kiedy jednak Hyuuga usłyszał jeszcze czyjś głos, niemal natychmiast szybkim krokiem skierował się do przedpokoju, gdzie zamarł.

-Kagetora-sama – powiedział powoli, pochylając głowę. Hanako nie rozumiała jeszcze, że powinna okazywać Alfie szacunek, dlatego też paplała dalej, nie zwracając uwagi na zdenerwowanie ojca. Nie wiedziała, ze wizyta Alfy zazwyczaj nie oznaczała niczego dobrego.

-Hyuuga-kun – Kagetora skinął mu głową i zdjął palto.

-Hanako, idź sprawdzić, czy masz czysto w pokoju – Hyuuga powiedział to takim głosem, że dziewczynka nawet nie protestowała. Lekko podskakując, pobiegła do swojego pokoju, a młody Beta przyjrzał się Alfie. –Czym zasłużyłem na tę wizytę?

-Spokojnie, Junpei – Arata dotknął ramienia syna. –Musimy porozmawiać.

-I oczekujesz, że będę spokojny po takich słowach? Wejdźcie do środka.

-Ile lat ma już Hanako-chan? – zapytał nagle Kagetora, a Hyuuga zagryzł wargę.

-W maju będzie mieć cztery.

            Cztery lata, pomyślał nagle. To już cztery lata, jak sam wychowuje córkę. Jej matka nigdy nie interesowała się jej losem, porzuciła Hanako już w szpitalu. To, co Hyuuga traktował jako związek na całe życie, dla niej było zabawą z bogatym Betą. Owoc tego związku, Hanako, był dla niej tylko przeszkodą.

-Cztery – powtórzył Kagetora. –Jest urocza.

-Dziękuję. Napijecie się czegoś? – pamiętał o dobrych manierach, które wpoił mu ojciec. Zawsze radził sobie z nimi lepiej niż jego młodszy brat, Kenji. –Mamy tylko kawę i sok brzoskwiniowy, Izuki poszedł po zakupy – wyjaśnił.

-Może być kawa, chętnie – Kagetora rozsiadł się wygodnie, chociaż on również był zdenerwowany. Znał Hyuugę od dziecka, ale nigdy nie mieli najlepszych kontaktów, zawsze był między nimi swoistego rodzaju dystans. Wiedział, że chłopak jest odpowiedzialny i wychowuje samotnie dziecko, tak, jak on wychowywał Riko. Musiał mu zaufać.

-Komputer, trzy kawy – zawołał Hyuuga, a z kuchni dobiegło lekkie piknięcie i szum automatu do kawy. –Niektóre rzeczy można robić tradycyjnie, niektóre są dobre robione nowocześnie – dodał, widząc miny rozmówców.

-Tato! – Hanako przybiegła do nich i wdrapała mu się na kolana. Delikatnie muskała jego brodę czubkami swoich wilczych uszu. –Dziadku, zobacz, co narysowałam – pokazała im rysunek trzech wilków. Co prawda, wyglądały jak patyczaki z kreskami jako futrem, ale mężczyźni udawali, że są zachwyceni.

-Miałaś chyba posprzątać pokój, co? – zagadnął Hyuuga, ale mocno przytulił do siebie córkę. W tym samym momencie usłyszeli klucz w zamku, a Hanako wyrwała się ojcu z ramion i pobiegła do drzwi, znów głośni piszcząc.

-No cześć, Księżniczko.

            Do środka wszedł średniego wzrostu mężczyzna o ciemnych oczach i czarnych włosach. Miał na sobie proste, ale czyste i wygodne ubrania w stonowanych kolorach. Jego wargi wygięte były w szerokim uśmiechu, kiedy Hanako wskoczyła mu w ramiona, niemal przy okazji wytracając mu siatkę z zakupami.

-Izuki – powiedział z ulgą Hyuuga.

-Hyuuga-san… o, Kagetora-sama i Hyuuga-dono – pokłonił się sztywno, przestając się uśmiechać. Hanako spojrzała na niego i na dziadka (a także na obcego mężczyznę, którego zapach jej się nie podobał) i klepnęła Izuki’ego w głowę.

-Tata mówił, że masz się nie kłaniać w domu, Shun-kun – burknęła.

-Ale Księżniczko, tobie zawsze – Izuki zgrabnie obrócił niezręczne słowa Hanako w żart. Więcej jednak nie powiedział; przy Betach mógł sobie pozwolić na swobodne wypowiedzi, ale przy Alfie wolał milczeć.

-Izuki, mógłbyś wziąć Hanako?

-Oczywiście. Panowie – Omega znów się pochylił i wyszedł, niosąc w ramionach małą wilczycę, która z przejęciem coś mu opowiadała. Hyuuga mu w tym momencie zazdrościł; sam najchętniej by wyszedł. Niestety, mógł tylko iść po kawę do kuchni i z powrotem.

-Słucham więc, o co chodzi? – zapytał, patrząc na ojca, a potem na Alfę. –Jeśli o firmę, to już mówiłem, że polecę do Hong Kongu, jak tylko będą znane szczegóły oferty. Nie chcę niepotrzebnie latać – w domyśle chodziło o to, że nie lubił zostawiać Hanako samej w domu z Izukim. Martwił się wtedy o ich oboje.

-Nie, Junpei, nie chodzi o firmę – jego ojciec westchnął lekko. –Chodzi o twoją i Hanako przyszłość.

-Tato, żadnych kolejnych spotkań przedmałżeńskich i randek w ciemno. Ten rok mi wystarczył, naprawdę – uniósł stanowczo rękę. –Kagetora-sama, czy mój ojciec naprawdę fatygował cię całą drogę tylko po to, żebyś słyszał, jak namawia mnie do szukania żony?

-W tym sęk, Hyuuga-kun – Kagetora spokojnie napił się kawy – że nikogo nie musisz szukać – mruknął.

-Co?

-Chcemy, żebyś poślubił Riko-chan – oznajmił mu ojciec. Nie doczekawszy się reakcji ze strony syna, który po prostu zamarł w otępieniu, kontynuował: -Pomyśl o tym logicznie. Długo się znacie, jesteście przyjaciółmi, Riko-chan jest w idealnym wieku do zamążpójścia. Pomyśl o dzie… - chrząknął i spojrzał szybko na Kagetorę, który jednak wpatrywał się w swoją kawę z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. –Pomyśl o tym, że będziecie rodziną.

-Ja i Riko? – mruknął powoli. –A kto zostanie Alfą Seirin? Ty, tato?

-Nie. Ty. Zrobisz kurs na Partnera i…

-Mówisz tak, jakby ten kurs był czymś prostym! Poza tym, ja Alfą?! – uniósł się. –Nie mam na to czasu – burknął. –Muszę wychować moją córkę i…

-Proszę cię o to jak mężczyzna mężczyznę – przerwał mu Kagetora. –Jeśli ty nie poślubisz Riko, będzie miała do wyboru Alfę Niedźwiedzi albo zostać Omegą. Wiesz, co ją wtedy czeka, prawda? Nawet sobie nie wyobrażasz, co czuję, mówiąc to.

            Hyuuga usiadł i potarł twarz dłońmi, po czym poprawił okulary i odetchnął głęboko. Nie, nie wyobrażał sobie, co mógł czuć Alfa; na samą myśl, że ktoś mógłby skrzywdzić Hanako, miał ochotę uwolnić swoje pazury i zabić każdego, kto się nawinie.

            Lubił Riko, ba, kiedyś się w niej podkochiwał, ale nigdy nie wyznał swoich uczuć, gdyż córka Alfy była poza jego zasięgiem. Dlatego związał się z inną kobietą, matką Hanako, i starał się zapomnieć. A teraz on i Riko mieliby mieszkać razem? Dzielić jedno łóżko, budzić się i zasypiać obok siebie? Razem wychowywać nie tylko Hanako, ale też własne dzieci? Czy Riko będzie patrzeć na niego ze wstrętem, kiedy zbliży się do niej w łóżku?

-No dobrze. Dobrze – powiedział cicho. –Czy Riko o tym wie?

-Tak, ona również się zgodziła – Arata uśmiechnął się z zadowoleniem. Osiągnął swój cel; jego syn zostanie Alfą, a Hanako będzie miała matkę. –Wpierw musicie odbyć trzy tradycyjne przedmałżeńskie spotkania, a potem zaczniesz kurs.

-A po kursie ślub – jęknął. –Zapewne wystawny?

-Oczywiście, że tak! – jego ojciec powiedział to w tym samym momencie, w którym Kagetora ostro zaprzeczył. Obaj panowie spojrzeli na siebie. –Tora, zabawa musi być huczna!

-Ale… Riko i Hyuuga-kun nie lubią takich – oznajmił Alfa.

-Oj tam, oj tam. To dogadamy szczegóły później, przyjacielu. Na chwilę obecną powinniśmy ogłosić wszystkim, że nasze dzieci się pobierają!

            Hyuuga odetchnął z ulgą, kiedy goście wyszli. Miał wrażenie, że na szyi zacisnęła mu się pętla, którą on sam sobie zaplótł. Nie chciał związków i angażowania się, a tymczasem za kilka miesięcy poślubi Riko i zostanie Alfą watahy. Powód do dumy napawał go lękiem.

-Hyuuga-san? – Izuki wychylił głowę z pokoju Hanako. –Goście już wyszli?

-Taaak. Chodź. Hanako śpi? – zapytał, patrząc na Omegę, który na policzku miał namalowane farbką serduszko a we włosach brokat.

-Tak, zasnęła jakieś pół godziny temu – powiedział cicho i zamknął drzwi. –Masz niewyraźną minę, niefotogenicznie się czujesz?

-… IZUKI.

-To było zabawne!

-Szalenie. Zrób herbaty – mruknął Hyuuga, siadając przy stole w prostej kuchni. Kiedy rozglądał się po swoim mieszkaniu, czuł, że je lubi, ale czy taki standard odpowiadałby córce Alfy?

-Co się stało? – Izuki nastawił wodę i przygotował dwie filiżanki. Wiedział, jaką herbatę lubi Hyuuga; wychował się przy nim.

-Żenię się.

-C-co?

Filiżanka wyśliznęła się z rąk Izuki’ego i rozbiła się o blat. Omega warknął coś pod nosem i rzucił się, by zbierać odłamki porcelany. Nie minęło nawet dziesięć sekund, jak pisnął i uniósł krwawiący palec do ust. Hyuuga doskoczył do niego i złapał za nadgarstek, zaciskając na nim palce.

-Uważaj na siebie, głupku – pociągnął Omegę, by ten wstał i wsunął jego rękę pod kran. –Zaraz każę to mechanicznej sprzątaczce posprzątać. Trzymaj to pod wodą – polecił, odwracając się i kierując do łazienki po apteczkę.

            Izuki tymczasem walczył z łzami, które miały niewiele wspólnego z rozciętym palcem. Wpatrywał się w strumień zimnej wody i krople krwi, które mieszały się przy odpływie. Gdyby mógł, sam najchętniej właśnie by odpłynął.

Sore ga saisho no kiseki dattan da to

(Przypominam sobie, że to był pierwszy cud, który nam się przytrafił)
Kizukeru wake nante nakatta keredo

(Mimo to nie było powodu, żeby go zauważyć)
Ray of shine ippai ni afureteita hibi

(To promień słońca, który wydawał się wypełniać dni)
Tashika ni uketotteita kizuna

(Więź, która bez wątpienia nas połączyła)

W rozdziale wykorzystano piosenkę „Frozen Tears of Angels” (Rhapsody of Fire) oraz „Ray of Shine” (Suwabe Junichi & Kensho Ono). Trzymajcie kciuki, w tym tygodniu zaczynam pracę :)