Prolog.

„[...] niech nie ślu­buje przeb­rnąć przez ciem­ności no­cy, kto nie widział jeszcze zmroku.”

- John Ronald Reuel Tolkien

3015 rok, styczeń

            Od zarania dziejów świat podzielony był na bogatszych i biedniejszych. Realia, w których przyszło im żyć były skrajnie różne, ale o tym, z czym mierzą się ci drudzy, pierwsi mieli tylko nikłe wyobrażenie. Biedni wyobrażali sobie luksus i życie w dostatku, bez żadnych obowiązków. Bogaci wyobrażali sobie wolność i swobodę, z której odzierano ich nim jeszcze nauczyli się chodzić.

            Tymczasem różnice – pomijając zakłamane wyobrażenia – skupiały się na czymś innym. Najbardziej widać to było, kiedy pokonywało się most dzielący slumsy od przedmieść. To tutaj małe, skromne domki zastępowane były podrzędnymi chatami, często bez kanalizacji i elektryczności. Asfalt kończył się kilkanaście metrów za mostem, przechodząc w wysypaną żwirem drogę. W powietrzu unosił się zapach moczu i śmieci, a obok bezpańskich Omeg kręciły się psy; od zawsze toczyła się między nimi wojna o resztki żywności.

            Marzeniami żyjących tu dzieciaków było dostanie się do Centrum. Z oddali widziały blask świateł i schludne domki Bet na obrzeżach lub wysokie wieżowce; wyobrażały sobie, jak pewnego dnia znajdą się na ich szczycie i nigdy więcej nie spojrzą już w stronę slumsów. Życie w mieście było jednak obłożone warunkami, które musiały spełnić. Pierwszym i najważniejszym było to, że musiały mieć swojego Właściciela. Zazwyczaj był to Alfa (lub bogatszy Beta), który utrzymywał kilka Omeg jako swój harem. Jeśli Pan się nimi znudził, sprzedawał je innemu Alfie lub Becie (gdyż ich – Omeg – wartość spadała wtedy znacznie). W najgorszym przypadku Omega była wywożona do slumsów i porzucana bez środków do życia.

            Część Omeg wracała, by żyć w Centrum; chowali się w kanałach i w co niebezpieczniejszych dzielnicach, a mimo to ich życie było tam szczęśliwsze niż w slumsach. Co prawda, gdyby ich złapano, ukarano by ich w najlepszym przypadku chłostą lub w najgorszym – śmiercią. Zarabiały sprzedając swoje ciała za jedzenie lub narkotyki tym, których nie było stać na zakup ich na własność. Oficjalnie Omeg tam nie było; nieoficjalnie w podziemiu kwitł handel dziwkami i dragami, często idący ze sobą w parze.

            Inną część slumsów stanowiły Hodowle. To tutaj, w budynkach wyglądających jak ubogie laboratoria, na świat przychodziły Omegi. Krzyżowane między sobą tak, by zwiększono prawdopodobieństwo przyjścia na świat określonego gatunku i tym samym podnieść cenę dziecka. Każda Hodowla walczyła też o specjalne pozwolenie na rozmnażanie gatunków zagrożonych – dzięki temu mogła uzyskać lepszy status i zarabiać jeszcze więcej. Niesprawiedliwość tego świata przejawiała się w tym, że niezależnie ile za Omegę dostał Hodowca, sam zainteresowany nigdy nie dostał nawet jednej tysięcznej tej sumy. Omegi rodziły się niewolnikami i niewolnikami umierały. Mało kogo obchodził jednak ich los – były zabawkami w rękach bogaczy, niewolnikami seksualnymi i służbą w domu. Powstawały organizacje, które miały na celu podnieść jakość ich życia, które chciały walczyć o ich prawa, ale brakowało im środków materialnych i siły przebicia.

            Dlatego też Omegi nie próbowały się buntować. Naturalnie uległe, bez wsparcia i zrozumienia, cierpiały w milczeniu i wyczekiwały dnia, w którym zamkną oczy po raz ostatni.

           

            Midorima Shintarou wjechał na przedmieścia i odetchnął ze źle skrywaną ulgą, ciesząc się, że jest w samochodzie sam. Załatwianie spraw dla jego Alfy zawsze kończyło się co najmniej migreną. Wizyta w slumsach tylko po to, by Akashi przestał posyłać mu wymowne spojrzenia była na ostatnim miejscu jego planów na wieczór (gdyby jakiekolwiek istniały). Teraz marzył tylko o tym, by wrócić do swojego mieszkania w Lwim Apartamencie i podjąć się dalszego tłumaczenia jednej z zielarskich ksiąg, jaką udało mu się kupić. Tomiszcze to, grube na ponad tysiąc stron, pochodziło z XIII wieku i uznawane było za rarytas wśród uzdrowicieli; Akashi podarował mu je jak gdyby nigdy nic. Dobry Alfa wynagradzał swoje wierne Bety; Alfa Lwów wiedząc, że jeśli Midorima opanuje tę wiedzę, będzie najcenniejszym uzdrowicielem w kraju, wiedział również, że wzrośnie jego własny status. Nie krył również tego, że miał stuprocentową pewność, że Midorima nigdy go nie opuści, albowiem Beta miał wobec niego dług wdzięczności. Dlatego też musiał być posłuszny i uległy.

            Kiedy wjechał do centrum, pozwolił swojemu ciału się odprężyć. Powinien jak najszybciej zdać Akashi’emu raport i udać się na spoczynek. Wysiłek, jakiego dzisiaj się podjął, był znacznie większy i jego osobisty asystent od kilku godzin wysyłał mu wiadomości na przenośny komunikator, informując o tym, że słusznym byłoby przespanie około sześciu godzin. Midorima nie przepadał za nowoczesną technologią; komputery wiedziały o nich wszystko, wiecznie byli na obserwacji. Z jednej strony było to dobre, bo technika wykrywała szybko najmniejsze zmiany chorobowe pojawiające się w organizmie, z drugiej mało co musieli robić sami, większością rzeczy zajmowały się droidy i komputery. Mimo to jednak, wciąż na topie była medycyna naturalna, która radziła sobie tam, gdzie nie radziły sobie urządzenia.

            Dlatego też Akashi polecił sprawdzić mu – jak najdyskretniej – jedną z hodowli. Z tego powodu Midorima spędził dwie godziny w aucie, a kolejnych pięć w swojej lisiej postaci przesiedział w krzakach. Cieszył się, że nikt go nie przyłapał, kiedy szybko ubierał się przy samochodzie, chociaż kiedy teraz o tym myślał, bardziej cieszyło go, że żadna Omega nie próbowała podprowadzić mu auta. Zapewne wyczuwały na nim zapach Akashi’ego, dominujący i wszechobecny. Midorima nie znam nikogo, kto pachniałby tak, jak jego Alfa.

            Zaparkował na swoim miejscu w podziemnym garażu i wsiadł do służbowej windy; kod do niej posiadał tylko Akashi i on, jego prawa ręka. Midorima lubił ją ze względu na dwie rzeczy: szybkość i brak irytującej melodyjki, jaką grały teraz inne windy.

Przyłożył dłoń do panelu kontrolnego i pozwolił, by czytnik zeskanował jego odciski.

-Midorima Shintarou, Beta, Asystent – odezwał się mechaniczny, kobiecy głos. –Akashi-sama pana oczekuje.

-Taak – burknął, chociaż maszyna nie oczekiwała od niego odpowiedzi.

            Wsunął dłonie do kieszeni i w myślach liczył piętra, co go uspokajało i pomagało zebrać myśli. Szybki raport, kąpiel, zdrowy posiłek i kilka stron książki nim pójdzie na regulaminowy spoczynek. Idealny plan na wieczór – nie miał przyjaciół, nigdy również nie spotkał kobiety lub mężczyzny, który miałby stać się jego partnerem czy partnerką, więc był sam. Ale Midorima lubił swoją samotność, wręcz przywykł do niej i cieszyła go. Oznaczała bowiem święty spokój, a to cenił sobie w życiu najbardziej.

            Gabinet Akashi’ego wyglądem przypominał pomieszczenia z lat XX. Wszystkie meble wykonane były z ciemnego, mahoniowego drewna i idealnie komponowały się z obiciami foteli w kolorze bordowym. Akashi kazał założyć sobie również kominek, na którym trzymał rodzinne zdjęcia. Midorima nigdy nie pytał o to, kim są ludzie na zdjęciach. W sumie nigdy nie zadawał pytań; on tylko przynosił odpowiedzi.

-Shintarou – usłyszał głos Alfy i natychmiast znów się wyprostował, jednocześnie lekko pochylając głowę.

-Akashi-sama.

-Odpuść formalności – Akashi podszedł do barku i nalał whisky do dwóch szklanek. –Jesteś blady. Śpisz dobrze, Shintarou?

-Tak, Akashi-sama – odparł, wodząc za nim lekko wzrokiem. Kiedy ten spojrzał na niego wymowne i Midorima usiadł na jednym z foteli. Mimo, że wyglądały na wygodne, tak naprawdę były twarde i ciężko było się w nich rozsiąść, zwłaszcza komuś, kto miał tak długie nogi jak on.

-Napij się, to cię rozgrzeje – Akashi usiadł naprzeciwko niego, nawet w bawełnianych, ciemnych spodniach i koszulce wyglądając elegancko.

-Dziękuję – mruknął. Nie lubił alkoholu, ale nie mógł odmówić.

-I nie musisz już ukrywać swoich atrybutów – Alfa, trzymając szklankę w ręce, delikatnie nią poruszył. –Wiem, że to boli trzymanie ich w ukryciu.

Midorima, czując się znów jak dziecko na rozmowie z wychowawcą, westchnął cicho i pozwolił, by ludzie uszy zmieniły się w lisie, a ze spodni wyskoczył puszysty ogon. Utrzymywanie zwierzęcych atrybutów było ciężkie; zazwyczaj tylko Alfy i Bety radziły sobie z tym doskonale, jednakże, kiedy byli zmęczeni, problem ten robił się coraz większy. Dlatego z ulgą przestał się ukrywać, chociaż nerwowo machał ogonem.

-Powiedz, co zobaczyłeś – polecił Alfa.

-Zapuszczona Hodowla, zapewne z nieważną lub podrobioną licencją – zaczął mówić suchym, wypranym z emocji głosem. –Z daleka czuć zapach śmierci – dodał. Trochę pogrzebałem w ziemi za płotem; znalazłem zwłoki, prawdopodobnie Omegi. Sadząc po stanie rozkładu, zostały pogrzebane do trzech miesięcy temu. Akashi… to nie był ani człowiek, ani zwierzę. Nie miał ani twarzy, ani pyska. Coś pomiędzy, jakby utknął w czasie przemiany. Na oko dałbym mu około trzynastu lat.

-Czyli tyle, ile ma się podczas pierwszej przemiany. Może to była jakaś krzyżówka?

-Wyglądało raczej jak gatunek chroniony. Wiesz, że takim wolno rozmnażać się tylko w określonych miejscach. A nielegalne hybrydy na czarnym rynku…

-… osiągają astronomiczne ceny – westchnął Akashi. –Kolejna placówka do zamknięcia.

-Mam się tym jutro zająć, Akashi-sama?

-Nie. Zlecę to komuś innemu. To teren graniczny i slumsy, niech Taiga i Daiki się tym zajmą. Mogliby w końcu przestać interesować się tylko seksem i wydawaniem pieniędzy.

-Z całą pewnością będą zachwyceni – mruknął z ironią w głosie, a Akashi tylko uniósł kącik ust w obojętnym uśmiechu.

-Możesz iść spać, Shintarou. Odpocznij.

-Tak, panie. Dobranoc.

-Dobranoc, Shintarou.

            Nie potrafił jednak zasnąć. Po kąpieli i odżywczym posiłku, zaproponowanym przez elektronicznego asystenta, Midorima uznał, że pójdzie na krótki spacer. Zazwyczaj szedł biegać do parku; ruch pozwalał mu odzyskać spokój i równowagę. Większość ludzi biegała tylko w siłowniach, otoczona hologramami plaży albo lasu, on wolał te małe, zapomniane przez wszystkich parki, gdzie wciąż rosły drzewa i prawdziwa trawa. Tym razem jednak nie biegł, a spacerował. W uszach miał małe, dyskretne słuchawki, z których powoli sączyła się muzyka klasyczna. Ludzie już dawno przestali ją doceniać, tak jak przestali zauważać naturę. Ale on ją lubił, była wciąż piękna.

            Wsunął dłonie do kieszeni ciemnej bluzy i wciągnął w płuca zapach wilgoci, ziemi i spalin. Tak pachniało Tokio, miasto, które od zawsze było jego domem. Dzisiaj jednak jego czuły zmysł węchu złapał jeszcze jedną, metaliczną i nieprzyjemną woń.

            Krew.

            Wyszarpnął słuchawki z uszu i zaczął się zastanawiać. To mogło być jakieś małe zwierzę, w końcu często plątały się między ludźmi, ale gubiły się i ginęły uderzane przez powietrzne samochody. Dzikie Omegi też często ginęły pod kołami, ale nimi nikt się nie przejmował. Przyjeżdżała po nich śmieciarka i razem z innymi odpadami wrzucała do ogromnych pieców i utylizowała.

-Hej ho, jest tu kto? – zawołał Midorima, czując, jak serce niepewnie mu bije.

            Odpowiedziała mu cisza. Zaczął się kierować w stronę, z której dobiegał go zapach. Żałował, że nie ma ze sobą żadnej broni, a jego laserowy pistolet leży w szafce łóżka. No cóż; będą musiały wystarczyć pazury i zęby, gdyby przyszło do walki.

            Nagle usłyszał cichy jęk; dyskretnie zakradł się nad mały staw i spojrzał na klęczącą nad jego brzegiem dziewczynę. Miała długie, blond włosy, teraz potargane i skołtunione. Ubrana była tylko w prostą koszulę, sięgającą jej do połowy ud; na szyi miała obrożę. Omega, pomyślał Midorima, patrząc, jak nieznajoma zanurza ręce w zimnej wodzie i próbuje zmyć z nich krew.

-Hej, co się stało?

Słysząc jego głos i widząc go, dziewczyna drgnęła i odskoczyła, niemal wpadając do wody. Miała szeroko otwarte, przerażone zielone oczy i popękane wargi. Na czole miała brzydką, krwawiącą ranę.

-Hej, hej, spokojnie – Midorima pokazał jej dłonie i to, że nie ma w nich broni. –Jestem uzdrowicielem. Mogę ci pomóc.

Jednocześnie w myślach szybko analizował. Omega, mimo iż miała obrożę, zapewne została wygnana na ulicę miasta albo wywieziona i wróciła. Mogła też uciec i została na tym złapana; po pobiciu i tak ją wyrzucono. Niezależnie od tego, jaki miała status, uzdrowiciel nie mógł jej zostawić. Nawet, jeśli to, że relaksujący spacer przyniósł mu tylko kolejną irytację. To miało być miłe zakończenie wieczoru, a znalazł Omegę. W dodatku Omegę, która pachniała jak kot i była kotem, o czym świadczył krótki, jasny ogon w ciemne cętki i para uszu w tym samym kolorze.

-Jestem Midorima – kontynuował, ostrożnie podchodząc do niej. –A ty?

-Ja?

-Ty – skinął głową, powoli ściągając swoją bluzę.

-Y-Yuna.

-Yuna-chan. Bardzo ładne imię – klęknął obok niej. –Co się stało?

-N-nie wiem – wymamrotała, patrząc na swoje dłonie. Próbując zmyć z nich krew jeszcze bardziej ją rozmazała. Midorima zauważył, ze ma krótkie i połamane paznokcie. Wyglądała tak, jak gdyby stoczyła walkę z kimś. –Nie wiem. Co to za miejsce?

-Central Park w Tokio – odpowiedział, wzrokiem szukając innych ran. Lewa kostka wyglądała na skręconą, a rozcięcie na ramieniu mocno krwawiło, ale większość krwi nie należało do niej.

-T-Tokio?

Midorima spojrzał na nią zirytowany. No pięknie. Omega albo grała idiotkę, albo stało się coś naprawdę poważnego. Zostawiłby ją tutaj, gdyż jej życiu nie zagrażało niebezpieczeństwo, ale to terytorium Akashi’ego. Jeśli zostawiłby krwawiącego kota w samym centrum, Alfa by się zdenerwował.

-Chodź ze mną. Zabiorę cię do bezpiecznego miejsca – podał jej dłoń. –Chodź. Gdzieś, gdzie będzie ciepło. Jest 12 stopni Celsjusza. Masz wychłodzony organizm i rany, które trzeba oczyścić. Chodź, pomogę ci.

            Dziewczyna niepewnie wsunęła dłoń w jego dłoń i pozwoliła, by Midorima otulił jej ramiona swoją bluzą. Coś sprawiło, że mu ufała, może to jego zapach; ziołowy i ostry, a jednocześnie przyjemny.

            Midorima dosyć szybko doprowadził ją do Apartamentu i znów skorzystał z windy. Mechaniczny głos sekretarki Akashi’ego pytał o tajemniczą osobę, ale kazał mu się wyłączyć zaraz po tym, jak poinformuje Alfę o tym, że jest potrzebny. Dziewczyna trzęsła się i rozglądała dookoła, podkurczając pod siebie palce bosych stóp. Jej ogon poruszał się nerwowo, ale bardziej wsuwała go między swoje nogi; musiała być przerażona. Była mała, sięgała mu niewiele ponad łokieć. Pewnie jeszcze nawet nie była dorosła. Nienawidził ludzi, którzy kupowali Omegi tylko po to, by się ich pozbyć, gdy te się im znudzą.

-Akashi-sama – zawołał, wchodząc do jego biura. Omedze kazał zostać na zewnątrz, gdyż krwią mogłaby zabrudzić panele, a wtedy Alfa mógłby ją zabić.

-Shintarou, dobrze że jesteś. Mamy problem – Akashi odsunął się od biurka i pokazał palcem na hologram, który nadawał wiadomości. Midorima jednak się na nich nie skupił.

-Znalazłem ranną Omegę w naszym Parku – mruknął, pokazując mu palcem dziewczynę, która stała w drzwiach otulona za dużą bluzą Lisa.

-Oho. OHO – Akashi posłał jej szybkie spojrzenie. –W wiadomościach właśnie mówią o tym, iż ktoś zabił Alfę niedźwiedzi, Taisuke Ōtsubo. Podobno jedynym świadkiem była jego Omega, która… zniknęła.

-Ty tam, Yuna – Midorima zmarszczył brwi. –Znasz tego mężczyznę? – wskazał zdjęcie denata.

            Nagle Omega zaczęła kwilić, przyciskając ręce do twarzy, jakby próbowała osłonić oczy. Akashi wymienił szybkie spojrzenia z Midorimą, po czym podszedł bliżej dziewczyny. Zapach innego Kota powinien ją uspokoić, ale ten sprawił tylko, że cofnęła się o krok. Cały czas zerkała na Midorimę, a w końcu uciekła w jego stronę i schowała się za nim, wciąż cicho jęcząc.

-Nielegalna Hodowla, zabity Alfa i ranna Omega, która straciła pamięć. Ten rok zapowiada się niezbyt ciekawie – westchnął tylko Akashi, pocierając palcami skronie.

It started out as a feeling

(Zaczęło się jako uczucie)
Which then grew into a hope

(Które przerodziło się w nadzieję)
Which then turned into a quiet thought

(Która przeksztalciła się w cichą myśl)
Which then turned into a quiet word

(A potem przekształciła w ciche słowo)
And then that word grew louder and louder

(I ono rosło, coraz głośniejsze i głośniejsze)
Till it was a battle cry

(Aż stało się bitewnym okrzykiem)

W rozdziale wykorzystano „160 BPM” (fragment soundtracku „Aniołów i Demonów”; Hans Zimmer) oraz „The call” (Regina Spektor).

            Witam na nowym blogu z nowa historią. Mam nadzieję, że chociaż trochę stęskniliście się za mną i moją twórczością. Zapraszam Was do dołączenia do „Obserwatorów” i, jak wcześniej, komentujcie :) Wasze słowa i opinie są dla mnie najważniejsze! Chcę z Wami rozmawiać :3